a)Rodzice oszukiwali Oskara nie słowami, ale swoim zachowaniem - sztuczne uśmiechy przez łzy, zasypywanie chłopca prezentami, aby odwrócić jego uwagę od tego, co najważniejsze, unikaniem kontaktów z nim po rozmowie z lekarzem. Tchórzostwo rodziców sprawiało Oskarowi większy ból, niż myśli o zbliżającej się śmierci: ,,Choroba jest częścią mnie. Nie muszą zachowywać się inaczej, dlatego, że jestem chory, chyba że mogą kochać tylko zdrowego Oskara'. Miał o to ogromny żal do rodziców i nie mógł im wybaczyć, iż nie chcą szczerze z nim rozmawiać unikając jak mogąc tego tematu. b)Znajomość starszej kobiety i chorego opierała się głównie na opowieściach i rozmowach. Pani róża opowiada chłopcu o swojej młodocianej karierze zapaśniczki, zapoznaje go z wierzeniami religijnymi i tłumaczy sens życia, oswajając chłopca ze śmiercią. Gdy chłopcu zostaje tylko parę naście dni życia zapoznaje go z legendą o dwunasty dniach roku. Każdy z tych dni przepowiada pogodę na odpowiedni miesiąc. Starsza pani namawia potem chłopca do zabawy. W tej zabawia każdy dzień to dziesięć lat. Ta zabawa pozwala chłopcu na „przeżycie” stu trzydziestu lat, gdyż nasyca on każdy z tych dni treścią która mogła by być rozłożona na dziesięć lat. Dzięki starszej pani relacje rodziców i Oskara poprawiają się. Gdyby nie to odszedł by on z tego świata z nienawiścią do rodziców i innych ludzi.Moim zdaniem pani Róża :podarowała” chłopcu rzycie. Oprócz tego pozwoliła również pozwoliła chłopcu stać się szczęśliwym i dorosłym. c)Sina, „niebieska" dziewczynka, która podoba się Oskarowi. Podobno jest już zajęta przez Pop Corna, ale Oskar się nie poddaje (oczywiście po rozmowie z ciocią Różą). Dzieci spędzają razem noc na szpitalnym łóżku. Przytulają się i jest im razem dobrze. Peggy zostaje „żoną” głównego bohatera. Po udanej operacji opuszcza szpital - chłopiec wyznaje wtedy Panu Bogu, że już go nie lubi.
