Architektura starożytnego Egiptu Budowlami dla Egipcjan najcharakterystyczniejszymi były piramoidy, mastaby i świątynie. piramidy grobowce faraonów o kształtach ogromnych ostrosłupów mastaba grobowiec dostojnika o kształcie ściętego ostrosłupa sfinks ogromna rzeźba wykuwana w skale, o ciele lwa i głowie króla świątynia Amona wnętrze świątyni Amona świątynia Hatszepsut Świątynie egipskie budowano według stałych zasad. Najpierw aleja z ustawionymi po obu stronach figurami sfinksów - zwana Aleją Sfinksów, która prowadziła do wejścia znajdującego się między dwoma pylonami. Dalej był dziedziniec otoczony kolumnami, za nim sala z lasem kolumn, następnie Sala Świętel Barki i Miejsce Święte - sanktuarium. Rzeźba starożytnego Egiptu Rzeźby egipskie wykonywano w bardzo twardym kamieniu, takim jak bazalt lub dioryt. Przedstawiały one władców, dostojników i wyższych urzędników państwa, ale również prostych lud. W rzeźbie egipskiej podobnie jak w całej sztuce obowiązywał kanon. Władca Mykerinos z żoną Kolosy Memnona Amenhotep III z Luksoru Egipski kanon w sztuce, zasady kompozycji w plastyce i architekturze starożytnego Egiptu. Schematy kompozycyjne postaci zależały od pozycji społecznej modela: bogowie i królowie - siła, idealizacja, "bezczasowa młodość", charakter syntetyczny portretu. Warstwy niższe - zasada realizmu. Postać ludzka: głowa, kończyny z profilu, ramiona i oko en face oraz ścisły kanon proporcji ludzkiego ciała. Od III tysiąclecia rozwijał się w Egipcie - relief Reliefami bardzo często zdobiono kolumny świątyń, ślepe wrota mastab, a także ściany. Przedstawiały one życie człowieka, opisywały jego zasługi. W reliefach obowiązywały dwie zasady, obowiązujące w egipskich przedstawieniach na płaszczyźnie: kompozycja pasowa (sposób ukazania głębi) i kanon (zasada dotycząca sposobu przedstawiania człowieka, tak aby oglądający mógł zobaczyć jak najwięcej). Malarstwo starożytnego Egiptu Sztuka starożytnego Egiptu była bardzo kolorowa. Barwnymi malowidłami i polichromowanymi reliefami pokrywano ściany grobowych kaplic w piramidach i mastabach. W scenach umieszczanych na ścianach grobów stosowano zwykle kompozycję pasową, zdarzały się jednak kompozycje innego rodzaju, bardziej swobodne. We wszystkich kompozycjach obowiązywał kanon w ukazaniu postaci ludzkiej. Z okresu od I do IV stulecia n.e. pochodzą piękne dzieła egipskiego malarstwa, będące niezwykle realistycznymi portretami trumiennymi. Malowano je na cienkich deseczkach albo na płótnie, a następnie nakładano na twarze osób zmarłych i przywiązywano bandażem. Znaleziono je w Fajum w północnym Egipcie i stąd pochodzi ich nazwa: portrety z Fajum.
