Strefa równikowa: Strefa podrównikowa: Charakterystycznymi roślinami są trawy o twardych, ostrych liściach rosnące w luźnych kępkach, nie tworzą zwartej darni. Rosną pojedyńcze drzewa, łowne to plamy, baobaby i akacje. Roślinność strefy podrównikowej jest bardzo zróżnicowana, od wilgotnych, mezofitycznych lasów, przez suche lasy kserofityczne (caatinga), formacje sawannowe (m.in. campos cerrado), po formacje trawiaste (llano, campos limpos i in.). Formacje pustynne i półpustynne strefy zwrotnikowej, występują tylko w Andach. Są to m.in suche łąki górskie zwane puną. Na zachodnich stokach Andów rosną wiecznie zielone lasy liściaste z bukami południowymi (notofagusami) i araukariami bananowce palmy np. palma olejowa kakaowce paprocie drzewiaste mahoniowce hebanowce Strefa podzwrotnikowa: Strefa podzwrotnikowa (odmiana monsunowa – susze zimą) Rośliny: (odmiana monsunowa – susze zimą) magnolie, bambusy; (odmiana śródziemnomorska – susze latem) niskie drzewa i krzewy, silnie rozgałęzione, kolczaste, mające niewielkie skórzaste liście i grubą korę, twardolistne lasy i zarośla przez cały rok zielone: pistacje, mirty, oleandry, oliwki, cedry, bukszpany, jałowce. Strefa zwrotnikowa: W okresowo suchym typie klimatu zwrotnikowego (typ pośredni i lądowy), a także na sąsiadujących z nimi strefami klimatu równikowego tworzą się trawiaste formacje, zwane sawannami. Sawanny znane są ze strefy Sudan, Etiopii, Tanzanii, Kenii, Mozambiku, RPA (Afryka), z Wyżyny Brazylijskiej, północnej części Niziny La Platy (Ameryka Południowa) i z obszarów położonych na zachód od Wielkich Gór Wododziałowych i środkowego Queenslandu w Australii. Niewielkie rejony zajmują na Dekanie i Pendżabie w Indiach. Roślinność: Gatunkami charakterystycznymi dla sawann afrykańskich są akacje i baobaby, południowoamerykańskich- palmy, a australijskich - eukaliptusy. W miarę zbliżania się do bardziej suchych stref, drzewa ustępują miejsca roślinności kolczastej i sukulentom. Ogromne powierzchnie w strefie klimatów zwrotnikowych zajmują pustynie i półpustynie, tworzące się w wybitnie kontynentalnym typie klimatu (Sahara, Wielka Pustynia Piaszczysta, Pustynia Gibsona, Pustynia Simpsona, Mojave, Wielki Nefud, Thar). Roślinność pustyń jest niezwykle uboga i obejmuje anabiotyczne sinice, porosty i mszaki, a także różnorakie gatunki kserofitów, efemerofitów i halofitów. W obniżeniach terenu tworzą się niekiedy oazy, czyli rejony występowania bujniejszej roślinności (np. palma daktylowa). Strefa umiarkowana: Charakterystyczną cechą roślinności strefy umiarkowanej jest jej duża różnorodność uzależniona od wilgotności. Obszary o suchych klimatach kontynentalnych porasta bezdrzewna formacja roślinna zwana stepem, zaś tereny będące pod wpływem wilgotnych klimatów morskich - las liściasty, mieszany lub iglasty. Step - trawiasta formacja roślinna bujnie rozwijająca się wiosną i wczesnym latem przechodząca w stan życia utajonego w czasie suchego lata i ponownie rozwijająca się jesienią. Roślinność stepów składa się głównie z różnych gatunków traw i ziół. W zależności od ilości opadów wyróżnia się kilka odmian stepu, a mianowicie: półpustynny step piołunowy i suchy step ostnicowy na obszarach o rocznej sumie opadów 200 - 350 mm. W stepie ostnicowym dominują twardolistne ostnice, krzewinki kolczaste, byliny, rośliny cebulkowe - narcyzy, tulipany i szafrany. W wilgotniejszych i nieco chłodniejszych obszarach rozwija się bujny step trawiasty, na którym sporadycznie pojawiają się kępy krzewiastych zarośli złożonych z wisienki stepowej i migdała stepowego. Stepy rozciągają się w Eurazji od Ukrainy po Kazachstan. W Argentynie pampa charakteryzuje się kępkami traw, między którymi występuje naga gleba, w Ameryce Północnej - preria z charakterystyczną niską trawą bizonowąi rosnącymi wśród niej kaktusami - opuncjami. W Eurazji i Ameryce Północnej na granicy stepu i lasu występuj ą tzw. stepy parkowe, czyli lasostepy. Las iglasty (tajga) - występuje w klimacie umiarkowanym chłodnym w Ameryce Północnej i Eurazji. Tajgę inaczej nazywamy lasem borealnym. Rosną w niej niemal wyłącznie drzewa szpilkowe ta-, kie, jak: świerk, jodła, modrzew i sosna. W południowej części tajgi rośnie sporo drzew liściastych - brzoza, topola, olszą, wierzba. W podszyciu tajgi dominują wrzosy, borówki, jeżyny, paprocie, mchy i porosty. W wyższych szerokościach geograficznych tajga ubożeje - coraz liczniejsze są torfowiska i bezleśne polany. Las liściasty - rośnie w morskich odmianach klimatu umiarkowanego. Jego najbardziej charakterystyczną cechą jest zrzucanie liści na okres zimowy. Runo leśne stanowią rośliny zielne i byliny. Skład gatunkowy drzew jest zróżnicowany regionalnie. Najczęściej występują dęby, buki, graby, klony, topole, brzozy i inne. W miarę wzrostu kontynentalizmu klimatu lasy liściaste przechodzą w lasy mieszane - drzewa liściaste i iglaste takie, jak: sosna, świerk, jodła i cis. Największe kompleksy lasów liściastych i mieszanych występują w Europie, Azji Wschodniej (rejon amurski, północne Chiny, Japonia), Ameryce Północnej (między Appalachami i Missisipi), Ameryce Południowej (Patagonia, południowa część Chile), na Nowej Zelandii, Tasmanii i w południowo-wschodniej części Australii. Strefa subarktyczna: Surowość klimatu sprawia, że roślinność tych stref jest uboga. W klimacie subarktycznym występuje tundra, w arktycznym pustynie lodowe. Tundra - formacja roślinna rozwijająca się na północ od tajgi. W jej południowej części dominują krzewy brzozy karłowatej i wierzby polarnej oraz krzewinki (borówka). Dalej ku północy zaczyna przeważać roślinność zielna, rośliny wrzosowate oraz mchy i porosty. Ponieważ tundra porasta obszary objęte wieczną zmarzliną, która w czasie arktycznego lata rozmarza do głębokości ok. 50 cm, stąd jest tutaj dużo terenów zabagnionych. Na obszarach skalistych tundra przechodzi w arktyczną pustynię skalistą. Roślinność występuje tu kępkami. Są to głównie porosty, rośliny kwiatowe, np. dębik całobrzegi i dębik ośmiopłatkowy oraz rośliny poduszkowe — głodek i skalnica. Pustynia lodowa - roślinność występuje tylko na skałach wystających ponad lodem. Tworzą j ą porosty, mchy i skąpa roślinność kwiatowa. Na Antarktydzie roślinność jest jeszcze uboższa - glony, porosty i mszaki. Strefa arktyczna: Arktyczna roślinność, roślinność strefy polarnej, poza arktyczną granicą lasu. Składa się z roślin zielnych (głównie traw i turzyc), niskich krzewinek, karłowatych drzew (brzoza, wierzba) oraz mchów i porostów. Strefa antarktyczna: Podstawową formację roślinną stanowi tu tundra złożona z różnorodnych gatunków mchów, porostów, grzybów i glonów. Flora tego obszaru jest jednak bardzo uboga (chociażby w porównani do podobnych terenów Arktyki i położonych wokół bieguna północnego). Spośród rodzimych gatunków roślin naczyniowych (kilka innych zostało przypadkowo zawleczonych) jedynymi przedstawicielami są kolobant i śmiałek antarktyczny, które występują jedynie na półwyspie Antarktycznym i pobliskich wyspach. Charakterystyczne jest to, że na bardzo wilgotnych siedliskach na stokach o ekspozycji pn., porośniętych bujnie właśnie tymi gatunkami, mogą zaznaczać się procesy prowadzące do powstawania gleb brunatnych. W głębi kontynentu dominującą rolę w budowie zbiorowisk tundrowych odgrywają mchy (90 gatunków), porosty (ok. 300 gatunków) i glony, miejscami tworzące wspólnie kolorowe "oazy". Najbardziej rozwinięte zbiorowiska istnieją w pobliżu kolonii ptactwa morskiego (gł. pingwinów). Nagromadzenie dużych ilości ptasich odchodów prowadzi do powstawania w tych miejscach charakterystycznych gleb ornitogenicznych (wzbogaconych w substancje mineralne, szczególnie azot i fosfor), dostarczających roślinom (gł. porostom ornitokoprofilnych) niezbędnych do życia składników.
