Glowne prawdy wiary Jest jeden Bóg. Bóg jest sędzią sprawiedliwym, który za dobre wynagradza, a za złe karze. Są trzy Osoby Boskie : Bóg Ojciec, Syn Boży, Duch Święty. Syn Boży stał się człowiekiem i umarł na krzyżu dla naszego zbwienia. Dusza ludzka jest nieśmiertelna. Łaska Boska jest do zbawienia konieczne potrzebna. 3 cnoty boskie bog ojciec syn bozy duch swiety sakramenty swiete » CHRZEST » BIERZMOWANIE » EUCHARYSTIA - I KOMUNIA ŚWIĘTA » SAKRAMENT POJEDNANIA I POKUTY » NAMASZCZENIE CHORYCH » KAPŁAŃSTWO » MAŁŻEŃSTWO dary ducha swietego 1. Dar mądrości Jest on uczestniczeniem w mądrości Jezusa, czyli widzeniem ludzi, rzeczy i ich relacji takimi, jakimi widzi je On. Jest to dar patrzenia na rzeczywistość oczami Boga, widzenia wszystkiego w perspektywie wieczności. Święty Tomasz pisał w tym miejscu o mądrości jako o „Bożym instynkcie”. Dar mądrości jest związany bardziej z miłością niż z samym rozumem. Jego przeciwieństwem jest głupota, która jest brakiem smaku w sprawach Bożych. Głupota w myśleniu o życiu nie bierze pod uwagę krzyża, śmierci, kruchości życia; nie uwzględnia w ogóle Boga, zawęża horyzont życia wyłącznie do doczesności. 2. Dar rozumu Jest on sztuką wnikania w tajemnice Boże. Dar rozumu pojmuje relację między Krzyżem a Trójcą Świętą, między moim krzyżem a miłością Boga - w konkretnej perspektywie mojego życia, losu. Pomaga on rozumieć głęboko to, co najważniejsze: życie, miłość, śmierć. Bez tego daru człowiek nie jest w stanie patrzeć z odwagą na to, co się z nim dzieje, traci „Ducha”. „Rozumnie” znaczy „biorąc pod uwagę Boga”. 3. Dar rady Jest on kunsztem orientacji w moralnej złożoności życia. Pozwala radować się życiem, jego prostą, codzienną osnową. Pozwala się nie gubić, niweluje niepokój rodzący wątpliwości, z których powodu człowiek odwleka podjęcie „moralnych” decyzji. Dar rady przynosi duchowy pokój, uzdalnia do entuzjazmu i do działania. Jest źródłem pasji życia. 4. Dar męstwa Jest pokarmem nadziei. To głównie ten dar uwalnia człowieka od lęku przed największym wrogiem - śmiercią. Daje siłę „Ducha”, potrzebną w trudnych doświadczeniach życia, takich jak choroby, rozłąki, sytuacje, o których wiemy, że nie będą miały ziemskiego happy endu. Dar męstwa pomaga czerpać siłę do życia z samego źródła witalności: z Boga samego. 5. Dar wiedzy (umiejętności) Jest on poznawaniem prawdy o Bogu i budowaniem wiedzy o sobie, ludziach i świecie na tej właśnie prawdzie. Tak o tym darze mawiał święty Proboszcz z Ars: „chrześcijanin natchniony przez Ducha Świętego potrafi rozróżniać. Oko świata nie widzi dalej niż życie, tak jak i moje oko nie widzi dalej niż do tego muru, gdy drzwi kościoła są zamknięte; lecz oko chrześcijanina widzi aż po głębię wieczności”. A święta Teresa z Lisieux: „Wiedza Miłości, och tak! (...) Tylko takiej wiedzy pragnę!”. 6. Dar bojaźni Pańskiej Jest on taką miłością do Boga, która świadoma jest własnej kruchości. To lęk przed tym, aby nie zerwać z Nim relacji, poczucie głębokie, że Bóg jest tajemnicą, z którą nie można igrać; lęk przed tym, że nie jest się w stanie sprostać wielkiej, Boskiej miłości, a równocześnie silne pragnienie bycia całym dla Boga. To dar, który owocuje odpowiedzialnością za siebie i innych. Bojaźń wobec Pana nie jest czymś, co miażdży, ale czymś, co poszerza serce i daje radość. W tym sensie jest syntezą biblijnej duchowości. 7. Dar pobożności Jest on zdolnością traktowania Boga jako Ojca. Czyli bycia wobec Niego na sposób synowski; prosto, z ciepłym szacunkiem, czule; wychwalając Go i adorując. Światłem dla „bycia pobożnym” jest Jezus i Jego słowo Abba, Jego modlitwa. Ale pobożność wyraża się również w sposobie odnoszenia się do ludzi. Poznać ją po wrażliwości, delikatności, serdeczności. Łagodność jest jej lakmusowym papierkiem. Jej przeciwieństwem jest niezdolność rozumienia innych, niewrażliwość na nich, zatwardziałość serca. Pobożność ma po prostu swoje źródło w świadomości, że jest się dzieckiem Boga. I jest tej świadomości siłą oraz owocem. A jeśli się tego poczucia nie ma, to źle się traktuje zarówno Boga, jak i ludzi... dobre uczynki Najprzedniejsze dobre uczynki 1.Modlitwa, 2.Post, 3.Jałmużna rzeczy czlowieka Śmierć. Sąd Boży. Niebo albo piekło Formuła spowiedzi świętej 1. klęknij przy konfesjonale i powiedz : Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus. 2. ksiądz udziela odpowiedzi: Na wieki wieków amen. 3. przeżegnaj się robiąc znak krzyża : W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Amen. 4. ksiądz również powinien uczynić znak krzyża a potem powiedzieć abyś wyznał swoje grzechy. 5. przed wymienieniem grzechów powiedz : ostatni raz spowiadałem się lub byłem u spowiedzi: przed tygodniem , miesiącem , latami. 6. po określeniu czasu ostatniej spowiedzi ważne jest aby się przyznać czy odprawiło się wcześniejszą pokutę. 7. teraz wymieniamy grzechy uwzględniając ile razy grzech popełniliśmy oraz w jakich okolicznościach. 8. na zakończenie powiedz: więcej grzechów nie pamiętam , za wszystkie grzechy serdecznie żałuję i proszę Boga o pokutę i przebaczenie. 9. następnie posłuchaj uważnie kapłana i skup się ponieważ często mówi bardzo cicho. Nie bój się poprosić o powtórzenie jeżeli czegoś niedosłyszałeś - pamiętaj spowiedż jest dla Ciebie. 10. zapamiętaj zadaną pokutę. 11. udzielając rozgrzeszenia ksiądz mówi: Bóg Ojciec Miłosierdzia, który pojednał świat ze sobą, przez śmierć i zmartwychwstanie swojego Syna i zesłał Duch Świętego na odpuszczenie grzechów, niech ci udzieli przebaczenia i pokoju, przez posługę Kościoła i ja odpuszczam Tobie grzechy, w imię Ojca, Syna i ducha Świetego. 12. po czym puka w konfesjonał 13. odpowiedz amen i przeżegnaj się 14. teraz ksiądz mówi: Pan odpuścił tobie grzechy. Idź w pokoju.
