III – Terminacja • Zachodzi gdy z wszystkich widełek rep. zostają usunięte startery (przez odpowiednie nukleazy). Polimeraza uzupełnia brakujące odcinki DNA, a Ligaza łaczy fragmenty nici DNA. • Następuje odłączenie kompleksu od nici DNA. Błędy replikacyjne wyłapuje i naprawia polimeraza DNA. (Replikacja DNA z uwzględnieniem systemu korekty = 1 błędnie wstawiony nukleotyd na miliard 1 000 000 000) Telomery – końcowe odcinki DNA. Przy każdym podziale skracaja się, jak już skrócą się max kom. przestaje się dzielić Telomeraza – enzym który wydłuża telomery przez co kom. może się ciągle dzielić 2)Rekombinacja jest to proces wymiany materiału genetycznego, w wyniku którego powstają nowe genotypy. Stanowi ona główne źródło występującej w przyrodzie zmienności dziedzicznej oraz podstawę dla procesów ewolucyjnych. Jest również jedną z metod usuwania uszkodzeń powstałych w DNA. Nie prowadzi ona jednak do powstawania nowych genów, lecz jedynie do tworzenia się różnych kombinacji uprzednio istniejących sekwencji. Rekombinacja u organizmów wyższych U organizmów rozmnażających się płciowo rekombinacja jest wynikiem losowego łączenia się gamet o różnym składzie genetycznym, a także segregacji chromosomów i procesu crossing- over zachodzącego w trakcie mejozy. Równa i wzajemna wymiana informacji genetycznej wymaga precyzyjnego, równoległego ustawienia się chromosomów homologicznych. W rzadkich przypadkach ich ułożenie nie jest dokładne i zdarzenia rekombinacyjne powodują nierówną wymianę informacji. Jeden z chromosomów otrzymuje wówczas nadmiar materiału genetycznego, natomiast drugi zaopatrzony jest w niekompletną informację (delecja). Tzw. nierówny crossing-over oddziałuje na tandemową organizację DNA. Dzięki odmiennemu połączeniu i współdziałaniu genów nieallelicznych, gamety różnią się od siebie genotypem, a wśród potomstwa nie pojawiają się identyczne osobniki. Odróżniają się one także od form rodzicielskich. Umożliwia to rozmnażającym się płciowo organizmom uniknięcie zbytniego nagromadzenia się szkodliwych mutacji, czyli tzw. zapadki Mullera.
