Tristan - rycerz doskonały

Aby móc odpowiedzieć na tytułowe pytanie musze przytoczyć cechy rycerza doskonałego. Średniowieczny tok myślenia wykreował rycerza doskonałego, który charakteryzuje się ogromną walecznością i mężnością. Takowy rycerz musiał wykazywać się wiernością wobec swojego władcy i kościoła oraz dbać o ich cześć i honor; dbał również o swój honor. Rycerz doskonały musiał być żądny wojennych przygód i płynącej z nich sławy. Ponad to musiał być szlachetny i dworny wobec wybranej damy serca.

Zdefiniowaliśmy rycerza doskonałego; a jaki był Tristan? Krótka charakterystyka odpowie nam na to pytanie. Głównemu, a zarazem tytułowemu bohaterowi książki „Dzieje Tristana i Izoldy” imię, tuż przed śmiercią, a zaraz po narodzinach jedynego syna, nadała matka, królowa Blancheflor, żona króla Riwalena, który zmarł podczas bitwy. Imię Tristan oznacza smutny. Początkowo Tristan był wychowywany przez Rohałta, a następnie, w wieku siedmiu lat, został oddany pod opiekę nauczycielowi o imieniu Gorwenal, który od najmłodszych lat hartował ducha Tristana.

Nauczył go rzemiosła wojennego; Tristan umiał władać kopią, mieczem, tarczą i łukiem, oraz miotał kamiennymi pociskami i przeskakiwanie przez szerokie rowy. Aby zostać rycerzem trzeba było być silnym i wysportowanym, a więc mile widziana była u kandydata zgrabna sylwetka. Co do Tristana to, „kiedy chłopiec dosiadł konia wśród młodych giermków rzekłbyś, iż koń jego i rynsztunek, i on tworzą jedno ciało i nigdy nie rozstają się ze sobą. Widząc Tristana tak szlachetnym i dumnym, szerokim w barach, szczupłym w pasie, mocnym, wiernym i odważnym, wszyscy sławili Rohałta, iż ma takiego syna." Tristan łatwo zdobył duże zaufanie u króla Marka, który traktował go jak własnego syna. Wielka odwaga Tristana przejawia się w momencie chęci stawienia czoła Marchołtowi. Ostatecznie zwycięża w walce.

Drzemiąca w Tristanie ciekawość świata powodowała liczne wyprawy, podczas których wykazywał się pomysłowością i bystrością umysłu, dzięki czemu zawsze wychodził zdrów z największych tarapatów. Na przykład, kiedy udało mu się oszukać Izoldę i za pomocą "znalezionych naprędce pięknych i zwodniczych słów" przekonać ją, że jest lutnistą. Gdyby w życiorysie Tristana nie pojawiała się Izolda, można by było powiedzieć, że Tristan w stu procentach był rycerzem doskonałym. Niestety rzecz się stała i Tristan bez opamiętania zakochał się w Izoldzie. Nasz bohater przeżywa konflikt wewnętrzny, z jednej strony chce być lojalnym wobec króla, którego kocha, a z drugiej chce być z Izoldą – żoną władcy. Ten pretendent do miana rycerza doskonałego, przez ogromną miłość, zaczyna oszukiwać swojego wuja-króla Marka, którego ciągle kocha. Hańbi tym swój honor.

Moim zdaniem, mimo to iż Tristan okłamując swojego Pana złamał kodeks rycerski, zasługuje na naśladowanie. Świadomy swoich czynów nie mógł oprzeć się miłości, którą w utworze jeszcze bardziej wyolbrzymia wątek napoju miłosnego. Tristan nie mógł także pokochać innej, był wierny wybrance swojego serca, która za późno przybywa do ukochanego i także umiera, lecz ostatecznie ponownie zostają złączeni ogromnym krzakiem głogu.