Jest długo i chyba dobrze. Proszę nie kopiować mojej odpowiedzi. 1. Pan Piotr, jeden z bohaterów utworu "Żona modna", był szlachcicem przywiązanym do staropolskiej tradycji. Nigdy nie brakowało mu pieniędzy, ale wolał żyć skromnie, nie ponad stan. Nie był asertywny, tzn. nie potrafił wyrażać swoich myśli, uczuć, poglądów i bez obaw powiedzieć "nie". Uległość w stosunku do żony i religijność były u niego na porządku dziennym. Tak samo z szacunkiem do ludzi, zarówno bogatych i ważnych, jak i swoich własnych pracowników. Miał również wady. Był materialistą i chciwcem, ponieważ, wybierając sobie żonę nie patrzy na jej edukację, dobroć, moralność, ale tylko na to, czy ma ona duży posag czy nie. Tak się złożyło, że ostatecznie poślubiając pannę z czterema wsiami, stracił i jej i swój majątek. Był też trochę zbyt poczciwy, dobroduszny i nieśmiały, co można wywnioskować po tym, że nie umiał postawić się swej małżonce. Był człowiekiem jakich wielu było w jego czasach; zarówno z zaletami jak i łatwo nabywanymi wadami. 2. przedstawia w krzywym zwierciadle obraz żony, która za wszelką cenę pragnie zawładnąć mężem, a przy tym nie odbiegać od innych, arystokratycznych kobiet. Autor posługuje się wieloma elementami groteski i komizmu. Opisując sytuację, kiedy Żona wsiada do karocy wraz ze swoim znacznym ekwipunkiem, zajmując całe wolne miejsce, uniemożliwiając w ten sposób usadowienie się męża, autor pragnie zwrócić uwagę na to, jak bardzo owa kobieta ma zniżoną hierarchię wartości. Nie zwracając uwagi na najważniejszą osobę – męża, bez jakiegokolwiek taktu, wsiada do wozu i zajmuje całe miejsce. Godny uwagi jest także fragment rozmowy szlachcica z waćpanną, w którym kobieta ujawnia swoje przesadne wymagania dotyczące służby. Dokładnie opisuje mężowi jacy muszą być kucharze, woźnicy, czy cukiernicy. Nie omieszkam także wspomnieć o bardzo ważnej rzeczy, jaką jest wszelkiego rodzaju krytyka owej kobiety. Ilekroć zauważy ona jakąś rzecz, która według niej jest nieodpowiednia, bezzwłocznie skarży się na nią do swego męża, zwracając się jednocześnie z prośbą o poprawienie jej. Według mnie najważniejszym motywem wiersza, w którym Krasicki chce wyolbrzymić problem zachowania Żony, jest sytuacja, kiedy zaproszeni goście bawią się poprzez puszczanie fajerwerków. Nie byłoby w tym nic złego, gdyby zabawa ta miała swoich ciemnych stron. Otóż w skutek puszczania owych sztucznych ogni, spłonęła stodoła młodego małżeństwa. Mężczyzna próbował za wszelką cenę ugasić pożar, jednak jego wysiłki nie zostały przez nikogo zauważone, gdyż biesiadujące towarzystwo kontynuowało swoją zabawę. Utwór ten jest obrazem obyczajowym i ironiczną kpiną ze szlachcianki i sposobu jej myślenia. W postawie krytycznej Krasickiego nie ma jednak miejsca na zajadliwe i niegrzeczne dezaprobaty.
