iluzjonizm -związany był nierozłącznie z bogatą, dekoracyjną architekturą tego okresu. Monumentalne obrazy barokowych iluzjonistów pokrywały ściany i sklepienia kościołów i pałaców, tworząc złudzenie rzeczywistej przestrzeni i trójwymiarowości. Iluzjonizm w malarstwie rozwinął się w dwóch kierunkach: malarstwa ściennego i sztalugowego. Cechy malarstwa iluzjonistycznego: dokładne oddawanie złudzenia rzeczywistości, zachowywanie wierności barwy i materialności postaci i przedmiotów przedstawianych na obrazie, wykorzystywanie zasad perspektywy, stosowanie anamorfozy, czyli celowe deformowanie obrazu widoczne, gdy patrzy się z normalnego punktu widzenia, ale znikające, gdy spogląda się pod określonym kątem, stosowanie skrótów, stosowanie światłocienia.
