Państwa hellenistyczne powstały w wyniku walk diadochów (323-280 p.n.e.). Polityka władców tych państw (zasiedlanie terenów przez osadników greckich i macedońskich, zakładanie miast wzorujących swój ustrój na greckich polis, rozwój handlu z najdalszymi obszarami znanymi ówcześnie) przyczyniła się do ukształtowania na owych terenach kultury hellenistycznej, łączącej w sobie elementy kultury greckiej z kulturami miejscowymi (orientalnymi). Epoka hellenistyczna – okres w dziejach regionu Morza Śródziemnego i Bliskiego Wschodu (zwłaszcza obszarów znajdujących się pod greckim panowaniem), którego początek wyznacza śmierć Aleksandra Wielkiegow 323 roku p.n.e., a koniec rzymskie podboje zakończone zajęciem ptolemejskiego Egiptu w 30 roku p.n.e.Niekiedy zwany hellenizmem, lub epoką aleksandryjską. KULTURA HELLENISTYCZNA powstała na skutek wymieszania się kultury greckiej z kulturami Wschodu. Według wzorów greckich budowano pałace królewskie, teatry, łaźnie, ośrodki gimnastyczne. Ludność przejmowała grecką modę, poznawała dzieła literackie. Aleksandra Wielkim był on wybitnym wodzem i politykiem, który wyprzedzał swoimi poglądami współczesnych. Wznosił się ponad uprzedzenia rasowe. Doceniał rolę i znaczenie gospodarki oraz nauki. Śmierć nie pozwoliła mu na rozwinięcie wszystkich możliwości.
