Urodził się w Guzowie niedaleko Sochaczewa. W 1788 został kawalerem Orderu Świętego Stanisława. W 1789 został kawalerem Orderu Orła Białego. Nadzwyczajny poseł koronny w Holandii (1790–1791). Na sejmie grodzieńskim w 1793 roku został mianowany przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego członkiem deputacji do traktowania z posłem rosyjskim Jakobem Sieversem. Sejm grodzieński (1793) nominował go do Rady Nieustającej. Brał udział w powstaniu 1794 na Litwie. Później był agentem polskim w Konstantynopolu i w Paryżu. W 1802 r. po rozwodzie z Izabelą Lasocką, ożenił się z włoską śpiewaczką Marią de Neri. W 1810 r. wycofał się z działalności emigracyjnej i został senatorem rosyjskim. Odziedziczył po swoim stryju Franciszku Ksawerym Ogińskim (1742–1814) piękną posiadłość Zalesie – położone w połowie drogi między Wilnem a Mińskiem. W 1822 r. przeniósł się na stałe do Włoch i w 1823 zamieszkał we Florencji. Pochowany w Panteonie wielkich osobowości w kościele Santa Croce obok Galileusza, Michała Anioła, Rossiniego, Machiavellego, Księżnych Czartoryskich.Zmarł 15 października 1833 we Florencji. Słowa do poloneza "Pożegnanie Ojczyzny" K.Ogińskiego - Bogna Lewtak-Baczyńska ułożyła jako, wydaje się, pierwszy w historii autor w ok. 2002/ 2003 r. i nagrała je na płytę wchodzącą w cykl jej kilkunastu płyt nagranych z okazji 60 rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego 1944, przekazanych następnie do zbiorów Muzeum Powstania Warszawskiego, do Biblioteki Narodowej, do Instytutu Sikorskiego w Londynie, do Watykanu, do parafii na dawnych Kresach Polskich. Nagrania te jak i utwór "Ojczyzno moja " znajdują się w MP3 na nagrodzonej na festiwalach w Niepokalanowie 2007 i w Częstochowie 2008 - stronie internetowej Bogny Lewtak-Baczyńskiej. Utwór "Ojczyzno moja" - polonez "Pożegnanie Ojczyzny" ze słowami Bogny Lewtak-Baczyńskiej był często słuchany na dawnych Kresach Polskich, w tym na Wileńszczyźnie. W dniu 27.10.2008 r. zespół kresowy "Wilia" z Wileńszczyzny wykonał w Teatrze Polskim w Warszawie w koncercie dobroczynnym polonez Ogińskiego ze słowami własnymi ale, wydaje się powstałymi z sugestii poprzedniej wersji tekstowej Bogny Lewtak-Baczyńskiej.
