Siema, szukam osoby, która napisała by mi Długi referat na temat muzyki XX wieku...

MUZYKA XX WIEKU Trudno dokładnie określić, kiedy występuje w muzyce europejskiej zmiana stylu charakterystyczna dla muzyki XX wieku. Spowodowane jest to tym, że z jednej strony nowe środki wyrazu, odmienne dla muzyki poprzednich okresów, ( zwłaszcza dla muzykiromantycznej ) pojawiły się już z końcem XIX wieku, względnie na przełomie XIX i XX stulecia,    z drugiej strony muzyka XX wieku nie reprezentuje jednolitego stylu. Przeciwnie – istnieją obok siebie i rozwijają się różne kierunki. W tym stuleciu napisano bardzo dużo nowej muzyki, ale sporo jest tu muzyki bez znaczenia, bezwiednie powtarzającej utarte schematy, które działają w naszych czasach z tym większą siłą, że dzięki łatwości międzyludzkiej komunikacji stają się łatwo swoistym muzycznym żargonem. Liczy się tylko twórczość oryginalna – choćby na tle twórczości danego kraju. Muzyka XX wieku nie stworzyła nowych form i to jest jej największą słabością. Ale jednocześnie ta muzyka umożliwia otwarcie się wszystkich form, co trzeba uznać za rzecz o znaczeniu przełomowym. Komponować można dosłownie na wszystkie sposoby i może to wypadnie nam przyjąć za największe osiągnięcie tej epoki. Znamiona nowego stylu zaznaczają się już w muzyce impresjonistycznej (kompozytorzy francuscy C. Debussy, M. Ravel). Dokonujące się tam zmiany zasad tonalnych polegały przede wszystkim na przezwyciężaniu systemu dur-moll, na miejsce którego zaczęły się pojawiać inne zasady, oparte na stosowaniu skali całotonowej, pentatoniki, tonacji kościelnych. Wykorzystanie tych czynników tonalnych miało odmienny cel niż w okresach poprzednich, mianowicie chodziło o uzyskanie nowych wartości dźwiękowych, w szczególności środków kolorystycznych. Z tej przyczyny o istocie harmoniki nie decydował stosunek akordów pomiędzy sobą, ale właściwości kolorystyczne akordów, uzależnione od ich budowy i sposobu realizacji przez środki wykonawcze. Na skutek tego straciły znaczenie dawne zasady traktowania dysonansów i konsonansów. Przełom w muzyce XX wieku dokonuje się około 1910 roku. Jest to data orientacyjna, w pobliżu której powstają dzieła oparte na nowych zasadach. W tym czasie tworzą m.in. Arnold Schőnberg, Igor Strawiński i Bela Bartok. Po zakończeniu I wojny światowej rozpoczynają swoją działalność Paul Hindemith i grupa młodych kompozytorów francuskich. Znaczenie tych kompozytorów polega na tym, że ich twórczość zapoczątkowała kilka odrębnych kierunków charakterystycznych dla muzyki tego stulecia. Najsilniej powiązany z poprzednim okresem jest kierunek reprezentowany przez A. Schőberga i jego szkołę. Rozwój chromatyki w muzyce niemieckiego neoromantyzmu doprowadza do zatarcia różnic pomiędzy trybami systemu dur-moll. Kompozytorzy operują całym materiałem dwunastodźwiękowym ( dodekafonia ) Inny kierunek przedstawiają twórcy, którzy za siłę konstrukcyjną dzieła uważają element rytmiczny. Wykorzystanie roli rytmiki wiąże się również z tańcem, a szczególności z baletem. Kompozytorem, który zapoczątkował nowy kierunek w muzyce baletowej był Igor Strawiński. Znaczny wpływ na ożywienie rytmiki miał jazz ( rezultat syntezy różnych gatunków uprawianych przez zespoły murzyńskie ). Charakterystyczną cechą kierunku neoklasycznego jest nawiązanie do tradycji muzyki dawnej, zwłaszcza do J.S. Bacha ( Sergiusz Prokofiew, grupa kompozytorów francuskich ). Kolejny kierunek w muzyce XX wieku reprezentują kompozytorzy, których muzyka wykazuje znamiona narodowe ( B. Bartok, K. Szymanowski ). Po II wojnie światowej niektóre z tych kierunków znikają, większość jednak z nich rozwija się prowadząc do powstania nowych zjawisk ( muzyka konkretna, elektroniczna ). Charakterystyczną cechą II połowy XX wieku jest ciągłe poszukiwanie nowego materiału dźwiękowego. Następuje renesans dawnych form takich jak : kantata, oratorium, pasja, koncert solowy ( K. Penderecki, W. Lutosławski ). Koncepcja formy nieustalonej tworzy tzw. aleatoryzm, zakładający przypadkowość zdarzeń muzycznych ( układów dźwiękowych ). Kontynuowane są kierunki : neoklasycyzm, dodekafonia, rozwija się serializm, punktualizm.   Pozdrawiam.