1)Epoka baroku w muzyce nastąpiła w okresie renesansu. Trwała w przybliżeniu XVII wiek i jeszcze połowę wieku XVIII. Graniczna data 1750rok oddzielający barok od następnej epoki (klasycznej) jest rokiem śmierci najwybitniejszego jej przedstawiciela- Jana Sebastiana Bacha. Kompozytor ten doprowadził formę polifoniczną do największego rozkwitu. W epoce tej powstało basso continuo (wym. basso kontinuo). Basso continuo- przyczyniło sie do wyodrębnienia najniższego -basowego- oraz najwyższego - sopranu, który prowadził linię melodyczną (homofonia). Srodkowe głosy utwoeu muzycznego harmonicznie wypełniały głosy skrajne. W okresie baroku nastąpiła dalsza krystalizacja dur, moll. Wykształciły się następne faktury utworu muzycznego. Faktura wokalna, instrumentalna i wokalno-instrumentalna. Forma instrumentalna- concerto grosso jest typem koncertu polegającym na przeciwstawieniu się grupy solistów przeciw pozostałej części orkiestry. Koncert solowy- polega na wyodrębnieniu w grze jednego solisty, który grając z orkiestrą realizował jednocześnie swoją partię w sposób wirtualizowski. Sonata- była utworem instrumentalnym w odróżnieniu od kantaty- utworu wokalnego. Istniały dwa rodzaje sonaty: sonata da chiesa i sonata da camera. Toccata- była formą muzyczną o charakterze improwizacyjnym, tworzona przez kompozytorów na instrumenty klawiszowe z czasem na orkiestrę. Suita barokowa-forma muzyczna składająca się z kilku tańców. W baroku powstały liczne formy polifoniczne oparte na zasadzie initalnej. Inwencja i fuga stanowiły najdoskonalszą postać formy polifonicznej, największymi kompozytorami baroku byli: Georg Friedrich Haendel, Jan Sebastian Bach oraz Antonio Vicaldi. Do form wokalno- instrumentalnych zalicza się: operę, oratorium, pasję, kantatę i mszę. Opera- jest największą formą woklaną powstałą w okresie baroku. Ma ona swój początek w tzw. monodii akompaniowanej. Monodia- oznaczała śpiew jednego śpiewaka Monodia akompaniowana- dotyyczyła śpiewu z akompaniamentem , basso continuo. Oratorium- (dom modlitwy) jest rodzajem muzyki dramatycznej, ale bez akcji scenicznej. Oratorium w odróżnieniu od opery wykonywane było na estradzie koncertowej. Istnieją oratoria o charakterze religijnym, jak równiez świeckim. Pasja- jest formą muzyki kościelnej, zbliżonej do oratorium. Posiada charakter religijny, wyraża treści wiążące się z męką Chrystusa. Podstawę literacką stanowią teksty czterech ewangelistów: Marka, Mateusza, Łukasza i Jana kantata- była formą, która wykształciła się z monodii akompaniowanej. Dzieło takie wykonywane jest na sposób koncertowy i składa się z kilku części. Kantata jest mniejsza od opery, a także od oratorium. Teksty mogą być religijne, mitologioczne, dramatyczne. Msza- jest jedną z najstarszych form religijnych. Składa się z sześciu części zasadniczych: 1) Kyrie 2) Gloria 3) Credo 4) Benedictus 5) Sonetus 6) Agnus Dei 2) Forma muzyczna to ogólna budowa utworu muzycznego, efekt współdziałania elementów dzieła muzycznego. Jest to środek realizacji wyrazu emocjonalnego dzieła muzycznego, za pomocą technik kompozytorskich. Każdy utwór, będąc dziełem niepowtarzalnym, pozostaje w różnym stosunku do formy, a w wielu utworach schematy formalne krzyżują się ze sobą (np. forma pieśni z rondem). Każdy twór kojarzony z daną formą jest nierozerwalnie związany z konkretnym środkiem wykonawczym (obsadą). Forma organizuje mniejsze i większe części utworu i ustala zasady ich relacji i powtórzeń. Forma muzyczna niekiedy określa także charakter i nastrój muzyki. Wielkie formy muzyczne takie jak: sonata, symfonia czy koncert oraz opera zostały zainicjowane w baroku oraz rozwinięte i ostatecznie skodyfikowane w okresie klasycyzmu. W okresie romantyzmu, choć kompozytorzy dość ściśle trzymali się zasad tworzenia form muzycznych, można już zauważyć pewną dowolność w ich interpretacji. Okres romantyzmu jest czasem eksplozji tzw. małych form muzycznych, najczęściej fortepianowych, o bardzo indywidualnym charakterze (np. pieśń). Klasyczne formy muzyczne zostały zburzone w muzyce współczesnej. Współcześnie często przez przekorę kompozytorów lub z powodu braku innych terminów klasyfikuje się utwory używając nazw klasycznych form, choć często nie mają one z nimi wiele wspólnego. Jest wiele podziałów form, można je dzielić ze względu na ilość części, środki wykonawcze, fakturę i inne. 3)Oratorium – wielka forma muzyczna wokalno-instrumentalna wykonywana początkowo w kościele, a obecnie zazwyczaj na estradzie koncertowej. W wykonaniach oratorium biorą udział: śpiewacy - soliści, chór i orkiestra. Epickie fragmenty recytuje narrator (testo, historicus), czasem rolę tę przejmujechór. Oratorium zbliżone jest do opery, lecz pozbawione jest akcji scenicznej, a jego tematyka najczęściej jest religijna: kompozytorzy katoliccy zazwyczaj wybierali tematy z życia świętych, natomiast w krajach protestanckich treścią librett oratoriów zazwyczaj były motywy biblijne. U schyłku XVIII w. pojawiać zaczęły się też tematy świeckie, choć należą one do rzadkości. Szczególnym gatunkiem oratorium jest pasja - oratorium opowiadające mękę Chrystusa i wydarzenia ją poprzedzające.
