gdzie?prosze:) może być zle bo niewiem o co biega Metoda integracji sensorycznej jest stosunkowo nową metodą terapeutyczną w Polsce. Stosuje się ją wobec dzieci z opóźnieniami w rozwoju psychoruchowym, trudnościami w nauce szkolnej i z uszkodzeniami ośrodkowego układu nerwowego. Autorką tej metody jest J. Ayres, amerykańska psycholog, pedagog specjalny i terapeuta. Zauważyła ona znaczenie trzech podstawowych systemów zmysłowych (system dotykowy, system czucia głębokiego, tzw. propriocepcja oraz układ przedsionkowy, tzw. zmysł równowagi) w procesie prawidłowego rozwoju dziecka. Mózg rejestruje i przetwarza informacje, które otrzymuje od zmysłów. Jeśli integracja napływających wiadomości jest poprawna, to są one podstawą procesu uczenia się. Jeżeli jednak jest inaczej, to wtedy funkcje układu nerwowego zostają zablokowane i prowadzi to do problemów w życiu codziennym dziecka oraz powoduje trudności w opanowaniu nauki czytania, pisania i liczenia. Trudności w przetwarzaniu wrażeń zmysłowych dotyczą zwykle: rejestracji (odbiór bodźców), modulacji (tolerancja zmian), problemów z właściwą reakcją na bodźce. Terapia ta dotyczy problemów z odbiorem oraz przetwarzaniem bodźców zmysłowych. Ten proces neurologiczny organizuje wrażenia, które płyną z ciała i środowiska w taki sposób, żeby mogły być wykorzystane do konkretnego działania. Wszelkie informacje, które otrzymuje mózg, pochodzą z receptorów wzrokowych, słuchowych, dotykowych, węchowych, smakowych, przedsionkowych. Kiedy procesy integracji są nieprawidłowe, negatywnie wpływają na rozwój ruchowy, poznawczy i emocjonalno-społeczny. Zaburzenia w integracji sensorycznej powodują nieprawidłowe reakcje, zachowania oraz trudności szkolne u wielu dzieci. Zauważa się wtedy nierówne tempo rozwoju, zwłaszcza w obszarze powstawania umiejętności, co wskazuje na obniżony proces integracji zmysłowej. Ponadto dziecko ma problemy w skakaniu, chodzeniu po wyznaczonej linii, w huśtaniu się, bujaniu, obracaniu wokół własnej osi. Zauważa się u takiego dziecka niechęć do dotyku: nie lubi być dotykanym i nie lubi dotykać niektórych przedmiotów (ważna jest tutaj konsystencja). Ma również problemy z rozróżnianiem dźwięków. Nie toleruje intensywnych dźwięków (nadwrażliwość) oraz jasnego światła. Wspomniana wyżej niechęć do dotyku sprawia, iż dziecko z autyzmem lub z zespołem Aspergera, nie pozwala obciąć sobie włosów, paznokci, ma problem nawet z myciem zębów. U dzieci z zespołem Aspergera można wyróżnić następujące deficyty SI: niezgrabność ruchowa, potykanie się, przewracanie (dziecko często nie zauważa różnych przeszkód; związane jest to z obniżonym lub wzmożonym napięciem mięśniowym), zaburzenia koordynacji wzrokowo-ruchowej, deficyty w obrębie systemu słuchowego (nadwrażliwość lub niedowrażliwość na bodźce słuchowe), deficyty w obrębie systemu wzrokowego, deficyty w obrębie systemu dotykowego, deficyty w obrębie systemu węchowego, deficyty w obrębie systemu smakowego. Ćwiczenia stosowane podczas terapii SI mają prowadzić do usprawniania układu przedsionkowo-proprioceptywnego, układu dotykowego, kształtowania obrazu i schematu ciała oraz orientacji przestrzennej, ogólnej sprawności motorycznej, równowagi, usprawnianie małej motoryki, regulacji napięcia mięśniowego w obrębie dłoni i palców, usprawnianie ruchów ramion, przedramion, dłoni, nadgarstka i palców. Do stymulacji poszczególnych układów używa się różnych przyrządów i pomocy, np. fotel bujany, hulajnoga, lustro, piłki różnej wielkości i o różnej fakturze, kubki plastikowe, szarfy, kartony na jajka, woreczki wypełnione materiałami o różnej budowie, wałki, pędzle, szczotki silikonowe, masa solna, plastelina, klamerki do bielizny.
