Zmiana czasu (wprowadzenie czasu letniego) ma na celu efektywniejsze wykorzystanie światła dziennego a co za tym idzie oszczędność energii. Prekursorami wprowadzenia czasu letniego byli Niemcy już w 1916 roku. W Polsce wskazówki zegarów przesuwaliśmy w okresie międzywojennym, później w latach 1957-64, a następnie od 1977 roku. Do 1980 roku daty wprowadzenia i odwołania czasu letniego w Polsce ogłaszane były w Monitorze Polskim. Od 1981 roku czas letni wprowadzano w ostatnią niedzielę marca, a odwoływano w ostatnią niedzielę września, w roku 1996 rozpoczęto odwoływanie czasu letniego w ostatnią niedzielę października Czas letni – czas lokalny, który dany kraj przyjmuje dla danego okresu roku, zazwyczaj różniący się o godzinę od standardowego czasu geograficznego. Zmiany czasu mają spowodować efektywniejsze wykorzystanie światła dziennego. Latem standardowy czas geograficzny jest przesuwany o godzinę do przodu, więc czas aktywności człowieka jest lepiej dopasowany do godzin, w których jest najwięcej światła słonecznego. W Czechosłowacji zimą 1947 zastosowano czas zimowy, jak od 1 grudnia 1946 do 23 lutego 1947 czas został przesunięty o 1 godzinę do tyłu w stosunku do czasu letniego (więc w odwrotnym kierunku niż czas letni).
Czas letni – czas lokalny, który dany kraj przyjmuje dla danego okresu roku, zazwyczaj różniący się o godzinę od standardowego czasu geograficznego.Zmiany czasu mają spowodować efektywniejsze wykorzystanie światła dziennego. Latem standardowy czas geograficzny jest przesuwany o godzinę do przodu, więc czas aktywności człowieka jest lepiej dopasowany do godzin, w których jest najwięcej światła słonecznego. Czas zimowy W Czechosłowacji zimą 1947 zastosowano czas zimowy, jak od 1 grudnia 1946 do 23 lutego 1947 czas został przesunięty o 1 godzinę do tyłu w stosunku do czasu letniego (więc w odwrotnym kierunku niż czas letni) Zmiana czasu (wprowadzenie czasu letniego) ma na celu efektywniejsze wykorzystanie światła dziennego a co za tym idzie oszczędność energii. Prekursorami wprowadzenia czasu letniego byli Niemcy już w 1916 roku. W Polsce wskazówki zegarów przesuwaliśmy w okresie międzywojennym, później w latach 1957-64, a następnie od 1977 roku. Do 1980 roku daty wprowadzenia i odwołania czasu letniego w Polsce ogłaszane były w Monitorze Polskim. Od 1981 roku czas letni wprowadzano w ostatnią niedzielę marca, a odwoływano w ostatnią niedzielę września, w roku 1996 rozpoczęto odwoływanie czasu letniego w ostatnią niedzielę października. Zmiana czasu zimowego na letni polega na zmianie wskazań zegarów z godziny 2.00 na godzinę 3.00 Zmiana czasu letniego na zimowy polega na zmianie wskazań zegarów z godziny 3.00 na godzinę 2.00 Przesilenie zimowe – dzień w roku, w którym Słońce góruje w zenicie w najdalej na południe wysuniętej szerokości geograficznej, na której może górować w zenicie – zwrotniku Koziorożca. Z powodu długości roku słonecznego 365 dni 6 godzin 9 minut 9 sekund i stosowania lat przestępnych przesilenie zimowe przypada na dni 21-22 grudnia. Na półkuli północnej jest to najkrótszy dzień w roku, a na półkuli południowej – najdłuższy. Przesilenie zimowe w większości kultur było okazją do świętowania „odradzania się Słońca”. W starożytnym Rzymie obchodzono Saturnalia, w Persji – narodziny Mitry (bóstwa Słońca), wśród ludów germańskich – Jul, u Słowian – Święto Godowe. Na początku naszej ery przesilenie wypadało 25 grudnia według kalendarza juliańskiego. Stąd też data święta Bożego Narodzenia, które wyparło tradycyjne wierzenia. Dla półkuli południowej, przesilenie zimowe ma miejsce w momencie, gdy na półkuli północnej występuje przesilenie letnie, czyli przypada zazwyczaj na 21 czerwca. Przesilenie letnie – na półkuli północnej, jest to moment maksymalnego wychylenia osi obrotu Ziemi w kierunku Słońca, gdy biegun północny jest bliżej Słońca niż południowy: Słońce w tym dniu góruje w zenicie na szerokości zwrotnika Raka. Na półkuli południowej przesilenie letnie ma miejsce w momencie, gdy na półkuli północnej występuje przesilenie zimowe.W momencie przesilenia letniego cała strefa podbiegunowa jest oświetlona Słońcem i panuje dzień polarny. W strefie podbiegunowej drugiej półkuli w tym czasie panuje noc polarna. W obszarze między kołem podbiegunowym pierwszej półkuli a równikiem jest to najdłuższy[a] dzień w roku (dłuższy im większa szerokość geograficzna), na półkuli drugiej jest to najkrótszy dzień roku
