Opisz formy muzyczne wyksztalcone w baroku: fuga, koncert, kantata, tocata, sweeta,

Fuga ( łac. – ucieczka ) to forma polifoniczna, imitacyjna, oparta na ewolucyjnej zasadzie kształtowania. Podstawą fugi jest jednogłosowy temat. Fugę można podzielić na przeprowadzenia. W pierwszym przeprowadzeniu temat pojawia się w dowolnym głosie w tonacji zasadniczej, po czym ulega imitacji, to znaczy jest powtarzany kolejno we wszystkich głosach. Głosy towarzyszące pokazom tematu nazywamy kontrapunktem. Następny fragment utworu, w którym nie stwierdza się istnienia tematu w żadnym głosie, nazywamy łącznikiem. Głównym zadaniem łącznika jest modulacja ( przejście do innej tonacji ). W drugim przeprowadzeniu temat pokazywany jest najczęściej w różnych tonacjach pokrewnych. Fugi mogą mieć różną budowę ( różna liczba przeprowadzeń i łączników ), jednak  zawsze kończą się w tonacji zasadniczej.  Kompozytorzy mogą stosować w fudze bogactwo środków imitacyjnych: stretto,  inwersja, augmentacja, diminucja.   Koncert  Określenie „koncert” wywodzi się z łacińskiego czasownika „concertare” co oznacza spierać się, walczyć. W okresie baroku istniały dwa typy koncertó: koncert solowy oraz concerto grosso. W koncercie solowym jeden solista występuje z towarzyszeniem np. orkiestry. W początkowym okresie swojego rozwoju koncert instrumentalny nie wykazywał istotnych różnic w stosunku do sonaty. Istniały dwa rodzaje koncertów : ·         concerto da chiesa (przeznaczone do wykonywania w kościele podczas nabożeństw) z częściami fugowanymi o nietanecznym charakterze; ·         concerto da camera (przeznaczone do wykonywania w komnatach dworskich) z elementami tanecznymi. Concerto grosso jest to typ koncertu przeznaczonego na grupę instrumentów solowych i orkiestrę.   Kantata to wieloczęściowy, niesceniczny utwór wokalno - instrumentalny, rozwinięty w dobie baroku. Kantata składa się z: arii ( forma z kantylenowo rozwiniętym głosem solowym ), recytatywów ( odznacza się sylabicznym traktowaniem tekstu, nieregularną strukturą rytmiczną, powtarzaniem dźwięków, stosowaniem krótkich formuł melodycznych o charakterze zwrotów kadencyjnych; służy do prezentacji akcji scenicznej.), duetów ( utwór na dwa głosy ), ansambli ( zespół złożony z co najmniej dwóch wykonawców ), chórów, ritornelów instrumentalnych ( części instrumentalne poprzedzające arię lub następujące po niej ). Teksty kantat mogły być liryczne, epickie, dramatyczne, mitologiczne, religijne. Od opery i oratorium różniło się mniejszymi rozmiarami.   Toccata, podobnie jak etiuda czy kaprys, jest często utworem popisowym, stąd przewaga elementu rytmicznego, niejednokrotnie o motorycznym charakterze. Na ogół bywa przeznaczona na instrument klawiszowy, w literaturze muzycznej spotyka się toccaty orkiestrowe.   Ostatnia forma ma niedokładną i nieczytelną nazwę. W razie pytań, proszę o kontakt na PW. Pozdrawiam.