Dla baroku charakterystyczne są: Kanon – forma polifoniczna, oparta na imitacji ścisłej. Cechą jest naśladowanie z opóźnieniem melodii jednego głosu przez głosy inne. Fuga – forma polifoniczna, oparta na imitacji ścisłej. Temat, czyli zasadnicza melodia, przechodzi z jednego do drugiego głosu (w utworze muszą być co najmniej dwa głosy). Suita to cykl tańców. Forma wykształciła się w baroku. Typowa suita składała się z tańców: - allemande, courante, sarabandy, i gigue. Koncert solowy - określenie „koncert” wywodzi się z łacińskiego czasownika „concertare” co oznacza spierać się, walczyć. W koncercie solowym jeden solista występuje z towarzyszeniem np. orkiestry. W początkowym okresie swojego rozwoju koncert instrumentalny nie wykazywał istotnych różnic w stosunku do sonaty. Oratorium to forma muzyki dramatycznej, związana na ogół z tekstem o tematyce religijnej, bez akcji scenicznej, wykonywana w kościele lub sali koncertowej bez dekoracji i charakteryzacji wykonawców. Opiera się na współdziałaniu partii wokalnych (solowych i chóralnych) i instrumentalnych. Kantata to wieloczęściowy, niesceniczny utwór wokalno - instrumentalny, rozwinięty w dobie baroku. Składa się z: arii, recytatywów, duetów, ansambli, chórów, ritornelów instrumentalnych. Teksty kantat mogły być liryczne, epickie, dramatyczne, mitologiczne, religijne. Od opery i oratorium różniło się mniejszymi rozmiarami. W baroku tworzono również inne formy (np. sonata, rondo). Pozdrawiam.
