Skąd przychodzimy? Znikąd. Ze spokoju. Z ciszy. Z miejsca bez strachu, bez bólu. Z błękitnego nieba, z zielonych łąk. Z bajecznego ogrodu, gdzie pod czujnym okiem opiekuna przygotowywaliśmy się. Z krainy śmierci. Z pięknej krainy, gdzie nie ma nic. Z ciemności, z otchłani. Kim jesteśmy? Dziećmi. Podopiecznymi kogoś nieosiągalnego. Znanego z wyobrażeń, lecz opiekującego się nami. Cały czas obecnego. Nieposłuszni. Tak jak Adam, nasz ojciec. Jabłko. Wąż. Grzech. Mimo zakazów, my wiemy lepiej. Płacz, ból. Lecz popełniamy błąd za błędem. Dokąd zmierzamy? Do światła. Do pięknych ogrodów. Do wymarzonego miejsca, o którym tylko ty wiesz. Do naszych przodków. Do ciszy, do spokoju. Do wiecznego odpoczynku. Do raju. Do krainy życia. Pięknej krainy wiecznego życia.
