Skala Beauforta – skala służąca do opisu siły wiatru. Zasadniczą jej cechą jest możliwość względnej oceny siły wiatru na podstawie obserwacji powierzchni morza lub obiektów na lądzie. Należy pamiętać, że rodzaj fali i użyta do jej określenia wysokość odnosi się do stanu na pełnym morzu. Skalę utworzył w 1806 r. Francis Beaufort, irlandzki hydrograf, oficer floty brytyjskiej. Początkowo nie określała ona prędkości wiatru, lecz wymieniała ilościowe cechy od 0 do 12 określające sposób w jaki powinny pływać żaglowce - od wystarczające, aby mieć sterowność do takiego, przy którym "płótna" nie mogą wytrzymać. Skala stała się standardem w zapisach dzienników okrętowych floty królewskiej w końcu lat 30. XIX wieku. Została zaadaptowana do użytku na lądzie w latach 50. XIX wieku. Jej wartości posłużyły do cechowania liczby obrotów anemometrów. Taka skala została zestandaryzowana dopiero w 1932 r. i od tego czasu zaczęła wchodzić do użytku w meteorologii. W czasach współczesnych do opisu huraganów używa się skali Saffira-Simpsona, której kategoria 1 odpowiada 12 stopniowi skali Beauforta. Kategoria F0 skali Fujity opisującej tornada, również zaczyna się od 12 stopnia skali Beauforta.
Jest to skala Beauforta czyli skala porównawcza służąca do oznaczenia prędkości(siły)wiatru,ustalona w 1805 roku przez bryt.admirała F.Beauforta,wyrażająca natężenie wiatru w 12 stopniach;początkowo określona wg zachowania się dymu,drzew i innych przedmiotów,w pózniejszym czasie dla stopni skali ustalono instrumentalnie granice prędkości wiatru.Stosowana głównie w meteorologii morskiej.
