Doświadczenie choroby należy do najbardziej charakterystycznych rysów człowieka, stąd Pismo Święte nie pomija milczeniem tego problemu, lecz widzi w nim zło, którego nie powinno być na ziemi. Już w Starym Testamencie pojawia się problem cierpienia, bólu i choroby, które zdają się przenikać i ogarniać całe ludzkie życie, wyciskać w nim piętno niezrozumiałego tragizmu i wyzwalać z ludzkiego serca pesymistyczne wyznanie: „Marność nad marnościami, powiada Kohelet, marność nad marnościami – wszystko marność” (Koh 1,2). W Piśmie Świętym, podobnie jak w starożytnym świecie semickim, choroba jest widziana bardziej z punktu widzenia religijnego niż medycznego. Teksty biblijne dostarczają nam wiele opisów konkretnego ludzkiego cierpienia spowodowanego chorobą. Pośród wielu chorób obecnych w Starym Testamencie należy wymienić bezpłodność, choroby oczu ze ślepotą włącznie, głuchota, trąd, paraliż i różne choroby wewnętrzne, które nie miały określonej nazwy. Do chorób zaliczano także różne formy opętania. Prorocy posługujący się w swoich wyroczniach przenośniami i metaforami, mówili o całym Izraelu jako narodzie chorym. Przedstawiali go jako ciało będące wielką raną. Życie narodu było zagrożone, ponieważ serce i głowa były chore. Naród chorował, ponieważ odrzucił Boga i przez to popełnił grzech. Sytuację człowieka chorego bardzo plastycznie ukazują psalmy. W tak zwanych psalmach błagalnych mamy przykłady modlitwy człowieka, która została zrodzona z bólu. Zjawisko choroby było czymś bardzo powszechnym i na stałe wpisanym w egzystencję człowieka. Łatwo jednak zauważyć, że Stary Testament interesuje się nie tyle chorobą samą w sobie, co raczej człowiekiem chorującym oraz co choroba ma mu do powiedzenia. Chorobę widzi się tutaj w perspektywie wiary i odniesienia do Boga. Doświadczenie choroby wprowadza ogromny nieład i dysharmonię w życie człowieka. Ona oddziela go Boga, od normalnego życia i od innych ludzi. Dlatego człowiek doświadczony chorobą musiał często przebywać poza społecznością. W swojej chorobie pozostawał samotny i opuszczony nawet przez przyjaciół. Chory nie mógł uczestniczyć w życiu religijnym swojego narodu, ponieważ ciążyło nad nim piętno odrzucenia przez Boga. Doświadczenie choroby pokazywało człowiekowi jego ograniczoność, słabość i często prowadziło do rozpoznania własnego grzechu. Chorobę określano jako stan śmierci i dlatego spotykamy stwierdzenia, że życie człowieka chorego jest przebywaniem w Szeolu. Chcąc odpowiedzieć na pytanie o przyczyny chorób, Pismo Święte daje wiele odpowiedzi. Trzeba pamiętać, że świecie, w którym wszystkie zjawiska były uzależnione wprost od Boga, choroby nie mogły stanowić wyjątku. Według Starego Testamentu za istotną przyczynę choroby uważano zakłócenie przez grzech relacji człowieka do Boga. Stad bardzo często chorobę traktowano jako karę za popełnione grzechy. Chorobę człowieka niewinnego tłumaczono jako karę za grzechy przodków. Nie był to jednak jedyny sposób tłumaczenia choroby. Niekiedy choroba miała objawić zbawcze działanie Boga. Poza tym choroba była swego rodzaju środkiem pedagogii Boga, dobrego Ojca, który przez bolesne doświadczenie sprowadzał człowieka na właściwą drogę. Choroba mogła być także próbą wiary. Dotyczyło to zwłaszcza ludzi sprawiedliwych. Ostatecznie choroba stanowiła tajemnicę, której nie można było wyjaśnić, odwołując się tylko do możliwości ludzkiego rozumu. Nowe światło na rozumienie choroby dał Jezus. Uzdrowienie niewidomego od urodzenia było okazją do objawienia się chwały Bożej. W tym przypadku Jezus złamał powszechny schemat myślenia, że choroba była karą za grzechy.
