Indie są siódmym pod względem wielkości powierzchni krajem świata i drugim państwem w Azji. Przodują także z uwagi na liczbę ludności. To obecnie drugi, po Chinach, najludniejszy kraj, jednak w nadchodzącym stuleciu przejmie on palmę pierwszeństwa. Według prognoz demografów, przy obecnym tempie przyrostu naturalnego, Indie w 2050 roku będą miały 1529 milionów obywateli. Flagę Indii zaprojektowano jako symbol wolności Hindusów. Szafranowy kolor odzwierciedla odwagę, poświęcenie i ducha wyrzeczenia, biel - to czystość i prawda, a zielony - wiara i płodność. Na centralnym miejscu znajduje się Dharma Chakra, koło prawa. Indie, poprzez olbrzymi obszar jaki zajmują, a także zawiłości historii stały się krajem niespotykanej nigdzie indziej różnorodności językowej i etnicznej. Jako podstawę podziału obszaru przyjęto języki najczęściej używane w danym regionie. Obok 18 języków regionalnych, identyfikowanych przez Konstytucję jako "Języki Indii" występuje ponad 700 dialektów. Sanskryt, którym mówili Ariowie, połączył się z rodzimym narzeczem Drawidów dając początek nowym językom. Hindi, którego używa 45% populacji stał się językiem narodowym. Jako dodatkowy, w oficjalnej komunikacji zachowano angielski, narzucony podczas dwustuletniego władania Brytyjczyków. Jest to jedyny, wśród mnogości innych, język, którym mogą porozumieć się Hindusi z różnych regionów kraju. W Indiach spotyka się też prawdopodobnie największą w świecie i najbardziej zróżnicowaną mieszankę ras ludzkich, reprezentującą pięć głównych typów - australoidalny, europeidalny, mongoloidalny, negroidalny oraz kaukaski. Ludność należy do różnych grup, jako że, w poszczególnych okresach historii kolejne fale najeźdźców i kolonizatorów (Ariowie, Grecy, ludy zamieszkujące Azję) osiedlając się, łączyły z lokalną ludnością. Wiele z 25 stanów, które tworzą federację Indii jest większych niż większość krajów świata. Osiem stanów ma więcej niż 20 mln obywateli, trzy - populację 60 mln, dwa przekraczają 80 mln, jeden liczy ponad 150 mln ludzi. Stany te mogłoby stanowić osobne państwa, chociaż różnią się znacznie pod względem zasobów naturalnych, uprawnień administracyjnych, jak również osiągnięć gospodarczych. Do najbogatszych należą stany północne: Pendżab ze średnim dochodem na jednego mieszkańca 544 USD w 1991 roku i Haryana (486 USD), zamieszkałe głównie przez Sikhów. Udział rolnictwa tych stanów w wypracowaniu GDP wynosił 51% i 48%, i znacznie przekraczał średnią kraju (ponad 32%). Istotna jest również duża liczebność populacji w miastach (odpowiednio 30% i 25%). Dalej plasuje się Maharashtra (446 USD), Gujarat (351 USD) oraz Tamil Nadu (324 USD). Do najbiedniejszych stanów należy Madhya Pradesh (244 USD), Uttar Pradesh (223 USD), Orissa (213 USD) i Bihar (161 USD). Zielona rewolucja- jest to zespół programów rozwoju rolnictwa, wprowadzonych przez Organizację Narodów Zjednoczonych ds. Żywności i Rolnictwa (FAO) w latach 60. XX w., mających na celu zwiększenie produkcji roślin uprawnych i zlikwidowanie zjawiska głodu na świecie, dzięki wprowadzeniu nowych, wydajnych odmian. W Azji Południowej i Południowo-Wschodniej zastosowano wysokoplenne odmiany pszenicy i ryżu, wyhodowane przez N.E. Borlauga w latach 40. W efekcie z.r. np. Indie z importera stały się eksporterem żywności, jednak program jako całość w znacznej mierze zawiódł pokładane w nim nadzieje. Przyczyną tego było m.in. nie kontrolowane zwiększenie zużycia nawozów sztucznych i pestycydów oraz intensywna agrotechnika (w tym nawadnianie), prowadzące do pogorszenia warunków środowiskowych, a także niekorzystne zjawiska społeczne i ekonomiczne, m.in. walka o ziemię, wzrost zróżnicowania dochodów.
