Zacni rycerze, cne damy posłuchajcie o dzielnym rycerzu, którego los ciężko doświadczył i smutków mu wiele doświadczył. Żył w swym Spychowie, biół krzyżaków zawzięcie niczym szerszeń. Zakonnicy bali się go niczym zarazy najgorszej, więc córkę mu zdradziecko uprowadzili, grożąc zabiciem niebogi, jeśli rycerz nie przybędzie wymienić siebie na nią. Przyjechał do Malborka co koń wyskoczy, marzł pod bramami przeklętego zamczyska, czekając aż tchórzliwi krzyzacy wpuszczą go to twierdzy. Gdy wreszcie to uczynili, zaczęli szydzić z niego, aż jego duma wytrzymać tego nie mogła i wpadł w słuszny gniew, w którym ubił niejednego przeciwnika. Niestety, wrogów było zbyt wielu, więc obalili go, oślepili i wyłupili mu język, by nie mógł głosić prawdy. Tak okaleczonego wyrzucili na tułaczkę... Było dużo pisania, więc liczę na naj.
