reformacja i kontrreformacja w europie  PILNE

Kościół katolicki przez cały czas swego istnienia borykał się z licznymi problemami. Musiał on znosić liczne prześladowania, a gdy stał się religią panującą zapominając o przeszłości sam zaczął walczyć z innowiercami. Mianem reformacji określa się ruch religijno-społeczny XVI w. w Europie , który doprowadził do trwałego rozłamu w chrześcijaństwie i powstania protestantyzmu. Od 1517, czyli od ogłoszenia przez Marcina Lutra 95 tez o nadużyciach w kościele w Wittenberdze, stała się ona ruchem ogólnoeuropejskim. Reformacja objęła takie kraje jak: Niemcy, Francje, Polskę, Anglie, Węgry, Szwajcarie, kraje skandynawskie i Czechy. Walkę z reformacja podjęli władcy świeccy, cesarz, Habsburgowie oraz Kościół. W związku z tym doszło do wybuchu wielu wojen religijnych w Europie. Samo słowo reformacja wskazuje na to, że Luter nie chciał występować przeciwko Kościołowi, a jedynie chciał naprawy Kościoła. Jego celem nie było zakładanie własnego Kościoła. Drugą obok reformacji nazwą, która funkcjonuje jest protestantyzm. Protestantyzm jest także ruchem, który wzywa do naprawy w Kościele. Nadużycia w Kościele średniowiecznym stanowiły podatny grunt do narodzin protestantyzmu. Te nadużycia występowały przede wszystkim wśród hierarchii kościelnej. Papieże często wiedli życie renesansowych książąt, żyli w przepychu i bogactwie. Wyższe godności, urzędy w Kościele zastrzeżone były dla stanu szlacheckiego. Niejednokrotnie urzędy w Kościele kupowano. To zjawisko nazywa się symonią. Czasami też urzędy zdobywane były dzięki pokrewieństwu - takie zjawisko nazywa się nepotyzmem. Opieka duszpasterska schodziła na plan dalszy. Coraz bardziej rozbudowywany był system prawny w Kościele. To powodowało zamieszanie, nie wiadomo było, do kogo należą, jakie kompetencje. Kościół pod koniec średniowiecza i w okresie odrodzenia zaczął przypominać instytucję, która szuka rozmaitych sposobów by zyskać dla siebie środki materialne. To wysuwało się na plan pierwszy. Temu celowi pozyskiwania środków materialnych służyło także sądownictwo kościelne. Nadużycia występowały także wśród niższego duchowieństwa, co więcej to niższe duchowieństwo było niewykształcone. W większości księża znali głównie kanon, odprawiali mszę św. po łacinie, ale już nie rozumieli pisma św. w języku łacińskim, często nie potrafili pisać. Wielu duchownych niższego szczebla to byli ludzie, którzy żyli w biedzie. Pojawiło się w Europie zjawisko księży wagabundów - żeby zdobyć środki do życia odprawiali nieskończoną ilość mszy, do 15 dziennie. Nagminnie łamany był celibat, nic, więc dziwnego, że w Kościele samym i wśród ludu pojawiły się głosy o konieczności reformy w Kościele. Niektórzy książęta, biskupi chcieli zapobiec tym nadużyciom w Kościele. W tym kierunku szły sobory w XV w. Był to sobór w Konstancji i Bazylei. Zwyciężyło jednak stronnictwo przeciwne reformom. W latach 1513 - 1521 na tronie papieskim zasiadł Leon X, który był przeciwnikiem reform. 16 marca 1517 r. zakończył swoje obrady V sobór laterański.