Jan Sebastian Bach to wielki kompozytor. Przyszedł na świat w 1685 roku w Eisenach w Niemczech. Miał szczęście urodzić się w środowisku, w którym podziwiano talent muzyczny i popierano dążenia do muzycznych osiągnięć. Przez wiele lat przed narodzinami Bacha członkowie jego rodziny wyróżniali się swymi osiągnięciami muzycznymi. Ojciec Jana był doskonałym skrzypkiem, dwaj jego cioteczni dziadkowie byli utalentowanymi kompozytorami, a paru kuzynów - wysoko cenionymi muzykami.Matka Bacha zmarła , gdy chłopiec miał dziewięć lat, a rok później umarł jego ojciec. W wieku kilkunastu lat otrzymał stypendium na naukę w szkole św. Michała w Lneburgu, częściowo ze względu na dobry głos, a częściowo z uwagi na kiepską sytuację finansową. Szkołę skończył w 1702 roku i w rok później został skrzypkiem w orkiestrze kameralnej. W ciągu następnych 20 lat zajmował różne stanowiska. Za życia słyną przede wszystkim ze wspaniałej gry na organach, był również kompozytorem, nauczycielem muzyki i dyrygentem. W 1723 roku, mając 38 lat objął stanowisko kantora w kościele św. Tomasza w Lipsku i piastował go przez pozostałe 38 lat życia. Zmarł w 1750 roku. Bach zawsze zajmował dobre stanowiska i nie miał kłopotów z utrzymaniem rodziny, za życia nie był jednak nawet w przybliżeniu tak sławny, jak Mozart i Beethoven w swoich czasach (lub nawet Franciszek List czy Fryderyk Chopin). Nie wszyscy pracodawcy Bach doceniali jego geniusz. W Lipsku rada pragnęła zatrudnić „pierwszorzędnego muzyka” i dopiero gdy nie udało się jej zaangażować dwóch pierwszych kandydatów, z ociąganiem zaofiarowała to stanowisko Bachowi!(Z drugiej strony parę lat wcześniej, gdy Bach pragnął zrezygnować ze stanowiska organisty i koncertmistrza na dworze książęcym w Weimarze, aby objąć inną posadę, książę był do tego stopnia przeciwny jego odejściu, że wsadził Bacha do wiezienia. Bach przesiedział za kratkami trzy tygodnie, nim książę uległ). Mając 22 lata, Bach ożenił się z kuzynką drugiego stopnia. Mieli siedmioro dzieci. Pierwsza żona zmarła, gdy Bach miał 35 lat. W rok później ożenił się ponownie; druga małżonka nie tylko wychowała jego siedmioro dzieci z pierwszego małżeństwa, ale jeszcze urodziła trzynaścioro następnych. Tylko dziewięcioro dzieci przeżyło Bacha, aż czworo z nich zostało znanymi muzykami. Naprawdę utalentowana rodzina! Głębia i złożoność struktury jego kompozycji wywiera na znawcach muzyki poważnej znacznie silniejsze wrażenie niż łatwiejsze do zrozumienia dzieła większości innych kompozytorów. Ludzie, którzy tylko luźno interesują się muzyką, często uważają, że Bach jest raczej trudnym kompozytorem, ale mimo to ma on wielu zwolenników z poza ścisłej elity znawców muzyki. Nagrania Bacha cieszą się chyba większym powodzeniem na rynku, niż dzieła jakiegokolwiek innego klasycznego kompozytora (za wyjątkiem Beethovena). W dłuższej skali czasowej Bach i Beethoven mają z pewnością więcej słuchaczy niż kompozytorzy muzyki popularnej, których sława nie trwa długo.
Jan Sebastian Bach na obrazie olejnym Eliasa Gottloba Haussmanna Johann Sebastian Bach urodził się 21 marca 1685 w Eisenach – niewielkim mieście centralnych Niemiec – w rodzinie o sporych tradycjach muzycznych. Edukację rozpoczął w miejscowej, przykościelnej szkole luterańskiej, ale gry na instrumentach uczył się prawdopodobnie od domowników. Po śmierci obojga rodziców zamieszkał w domu brata w pobliskim miasteczku Ohrdruf, gdzie ukończył liceum i nauczył się grać na organach. Zauważywszy jego talent, brat wysłał 15-letniego Johanna na studia muzyczne do Lüneburga, gdzie chłopiec zaczął zarabiać na swoje utrzymanie jako chórzysta. Kiedy mutacja uniemożliwiła mu dalszy śpiew młody Bach zajął się grą na rozmaitych instrumentach i dyrygenturą. Po ukończeniu gimnazjum w 1703 roku muzyk przeniósł się do Weimaru, gdzie znalazł pracę w kapeli dworskiej księcia Johanna Ernsta. Kolejne cztery lata przyniosły liczne przeprowadzki i zmiany miejsc pracy, po których muzyk powrócił do Weimaru z poślubioną w 1707 roku Marią Barberą. W 1714 roku książę Ernst mianował go swoim nadwornym koncertmistrzem, co wymogło na Bachu regularne komponowanie kantat na potrzeby zamkowego kościoła, w tym okresie powstało również wiele monumentalnych dzieł organowych. W 1717 rokuBach stanął do wyścigu o stanowisko nadwornego kompozytora księcia, przegrał jednak z Georgiem Philippem Telemannem, wobec czego złożył swemu pracodawcy wypowiedzenie. Ernst miał podobno uwięzić muzyka za tak dobitnie wyrażoną dumę, po miesiącu zwolnił go jednak z aresztu i pozwolił, by wraz z rodziną opuścił Weimar. Bach udał się wtedy do Köthen, gdzie znalazł pracę w orkiestrze dworskiej księcia Leopolda; ze względu na charakter dworu nowego pracodawcy tworzył tu głównie utwory o tematyce świeckiej, w tym np. słynne „Koncerty brandenburskie”, liczne sonaty i pierwsze koncerty skrzypcowe. W 1720 roku zmarła żona kompozytora; z racji palącej potrzeby pomocy przy obowiązkach domowych Bach już w rok później ożenił się z Anną Magdaleną Wilcke śpiewającą w dworskim chórze. Dobrane w niezwykle krótkim czasie małżeństwo okazało się bardzo udane, owocując trzynaściorgiem dzieci i współpracą małżonków na polu muzycznym. Żona miała wspierać artystę w ponownej rywalizacji z Telemannem w 1722 roku – tym razem o stanowisko organisty kościoła św. Tomasza w Lipsku i tym razem wygranej dla Bacha. Pracę tę wykonywał już do końca życia, tworząc pobożne kantaty, pieśni i oratoria na potrzeby niedzielnych mszy. W 1749 roku zachorował na zaćmę, której operacja doprowadziła w kilka tygodni później do zakażenia i śmiertelnego wylewu krwi do mózgu. Kompozytor zmarł w 1750 roku, został pochowany w prezbiterium kościoła, dla którego pracował przez 27 lat. Bach pozostawił po sobie imponujący – zarówno ilościowo, jak i jakościowo – dorobek artystyczny. Udoskonalił przede wszystkim gatunki fugowe, przyczyniając się jednocześnie do bujnego rozkwitu układów wariacyjnych i kontrapunktowych, był też reformatorem klasycyzującej polifonii. Z racji przekonań i zawodowych zatrudnień tworzył niemalże wyłącznie muzykę religijną, dla której najlepszą formę widział w nurcie chóralnym – jego ulubionym gatunkiem były kantaty oparte częstokroć na linii melodycznej protestanckiego chorału, tworzył również liczne oratoria, motety i msze, jak i koncerty, z których największą sławę osiągnął cykl „Koncertów brandenburskich” realizujących założenia popularnej w baroku formy tzw. „concerto grosso”. wydaje mi się, że to są najważniejsze informacje , z internetu z eszkola, mam nadzieję, że pomogłam i liczę na naj :)
