Napisz wszystkich królów Polski. Napisz jak powstało godło polski. Napisz jak powstało państwo Polskie.

Okres panowaniaImię władcyPortret władcyRodziceData urodzinData śmierciInformacje dodatkoweok. 960-992 Mieszko I Siemomysł ok. 930-935 25 maja 992 Pierwszy władca Polski potwierdzony przez ówczesne źródła. 992-1025 Bolesław I Chrobry Mieszko I,Dobrawa czeska 967 17 czerwca 1025 Pierwszy król Polski (koronowany w 1025), książę Czech 1003-1004. 1025-1031 Mieszko II Lambert Bolesław I Chrobry, Emnilda słowiańska 990 10 maja 1034 Drugi król Polski (koronowany w 1025). 1031-1032 Bezprym Bolesław I Chrobry, nieznana Węgierka 986 lub 987 wiosna 1032 W 1001 przebywał w Rawennie we wspólnocie Romualda z Camaldoli. Książę Polski od 1031 do 1032. 1032-1033 Mieszko II Lambert, Otto iDytryk         Źródła niemieckie podają, że Mieszko II Lambert zrzekł się korony w 1032 roku. W polskich źródłach do śmierci był tytułowany królem. Otto zmarł w 1033 śmiercią naturalną lub skrytobójczo zamordowany przez swego drużynnika. Natomiast Dytryk prawdopodobnie został wygnany z kraju w roku 1033. 1033-1034 Mieszko II Lambert Bolesław I Chrobry, Emnilda słowiańska 990 10 maja 1034 Po śmierci Ottona i wygnaniu brata stryjecznego, Dytryka, Mieszko II Lambert zjednoczył w swym ręku pełnię władzy w Polsce. 1038 lub 1039-1058 Kazimierz I Odnowiciel Mieszko II Lambert,Rycheza Lotaryńska 25 lipca 1016 28 listopada 1058 Najprawdopodobniej sprawował władzę już w latach 1034-1037, musiał jednak opuścić kraj. Od 1039 lub 1040 r. ponowne panował aż do śmierci. 1058-1079 Bolesław II Szczodry Kazimierz I Odnowiciel,Maria Dobroniega ok. 1042 2 lub 3 kwietnia 1081 lub 1082 Trzeci król Polski (koronowany w 1076). Znany również jako Bolesław II Śmiały. 1079-1086 Władysław I Herman Kazimierz I Odnowiciel,Maria Dobroniega ok. 1043 4 czerwca 1102 Po śmierci Kazimierza Odnowiciela panował na Mazowszu jako lennik Bolesława II Szczodrego. 1086-1089 Władysław I Herman iMieszko Bolesławowic         W 1086 roku zawarto kompromis polityczny pomiędzy Władysławem I Świętym (królem Węgier) a Władysławem Hermanem, na mocy którego Mieszko Bolesławowic otrzymał dzielnicę małopolską a Władysław I Herman zatrzymał władzę zwierzchnią. W 1089 roku z inicjatywy Sieciecha i Judyty Marii otruto Mieszka Bolesławowica i wysłano pierwszego syna Hermana (Zbigniewa) do klasztoru w Saksonii, umożliwiając Bolesławowi Krzywoustemu przyszłe objęcie tronu po ojcu. 1089-1098 Władysław I Herman Kazimierz I Odnowiciel,Maria Dobroniega ok. 1043 4 czerwca 1102 W 1089 roku, po otruciu Mieszka Bolesławowica, Władysław I Herman staje się na powrót jedynowładcą Polski 1098-1102 Władysław I Herman,Zbigniew iBolesław III Krzywousty         W roku 1098 synowie Władysława (Zbigniew i Bolesław III Krzywousty), przy poparciu możnych, obalili Sieciecha i wymogli na ojcu podział państwa na dzielnice. Zbigniew otrzymał Wielkopolskę, Kujawy i ziemię sieradzko-łęczycką, a Bolesław Małopolskę i Śląsk, zaś Władysław zatrzymał dla siebie Mazowsze wraz z władzą zwierzchnią nad wszystkimi księstwami. 1102-1107 Zbigniew Władysław I Herman, nieznana Polka ok. 1070 8 lipca 1113? Książę wielkopolski, mazowiecki i kujawski w latach 1102-1107. 1107-1138 Bolesław III Krzywousty Władysław I Herman, Judyta czeska 20 sierpnia 1086 28 października 1138 Książę małopolski, śląski i sandomierski w latach 1102-1107, książę Polski w latach 1107-1138. Okres rozbicia dzielnicowego[edytuj] Ustawa sukcesyjna Bolesława III Krzywoustego zapoczątkowała w Polsce okres rozbicia dzielnicowego. Najważniejszym z książąt miał być władca dzielnicy senioralnej (w jej granicach znajdowała się stolica państwa – Kraków), będący zarazem – zgodnie z zasadą senioratu – najstarszym z rodu. Zasada ta została podważona już w 1146 roku wraz z wypędzeniem Władysława II Wygnańca, załamała się w wyniku decyzji zjazdu łęczyckiego w 1180 roku, chociaż jeszcze w XIII wieku część pretendentów do dzielnicy krakowskiej powoływała się na swoje prawa z racji bycia najstarszym w rodzie. Piastowie – książęta krakowscy[edytuj] Okres panowaniaImię władcyPortret władcyRodziceData urodzinData śmierciInformacje dodatkowe1138-1146 Władysław II Wygnaniec Bolesław III Krzywousty, Zbysława Kijowska 1105 30 maja 1159 Książę śląski 1138-1146. 1146-1173 Bolesław IV Kędzierzawy Bolesław III Krzywousty, Salomea z Bergu ok. 1121/1122 5 stycznia 1173 Książę mazowiecki 1138-1173, śląski 1146-1163. 1173-1177 Mieszko III Stary Bolesław III Krzywousty, Salomea z Bergu 1122/1125 13 lub 14 marca 1202 Po raz pierwszy. Książę wielkopolski 1138-1179, 1182-1202. 1177-1191 Kazimierz II Sprawiedliwy Bolesław III Krzywousty, Salomea z Bergu 1138 4 maja 1194 Po raz pierwszy. Książę wiślicki 1166-1173, sandomierski 1173-1194, mazowiecki 1186-1194. 1191 Mieszko III Stary Bolesław III Krzywousty, Salomea z Bergu 1122/1125 13 lub 14 marca 1202 Po raz drugi. 1191-1194 Kazimierz II Sprawiedliwy Bolesław III Krzywousty, Salomea z Bergu 1138 4 maja 1194 Po raz drugi. 1194-1198 Leszek Biały Kazimierz II Sprawiedliwy, Helena znojemska ok. 1184/1185 24 listopada 1227 Po raz pierwszy. 1198-1199 Mieszko III Stary Bolesław III Krzywousty, Salomea z Bergu 1122/1125 13 lub 14 marca 1202 Po raz trzeci. 1199 Leszek Biały Kazimierz II Sprawiedliwy, Helena znojemska ok. 1184/1185 24 listopada 1227 Po raz drugi. 1199-1202 Mieszko III Stary Bolesław III Krzywousty, Salomea z Bergu 1122/1125 13 lub 14 marca 1202 Po raz czwarty. 1202[5] Władysław III Laskonogi Mieszko III Stary, Eudoksja kijowska 1161/1167 3 listopada 1231 Po raz pierwszy. Książę wielkopolski 1202-1220. 1202-1210 Leszek Biały Kazimierz II Sprawiedliwy, Helena znojemska ok. 1184/1185 24 listopada 1227 Po raz trzeci. 1210-1211 Mieszko IV Plątonogi Władysław II Wygnaniec, Agnieszka austriacka 1131-1146 1211 Książę raciborski 1173-1211, opolski 1202-1211 jako Mieszko I 1211-1225 Leszek Biały Kazimierz II Sprawiedliwy, Helena znojemska ok. 1184/1185 24 listopada 1227 Po raz czwarty. W 1224 roku wojska małopolskie zostały rozgromione przez Prusów, a do klęski przyczyniła się ucieczka członków małopolskiego rodu Gryfitów. Leszek Biały zaczął karać członków rodu. 1225 Henryk I Brodaty Bolesław I Wysoki, Krystyna 1165-1170 19 marca 1238 Gdy Leszek Biały zastosował represje wobec członków rodu Gryfitów, ci w odpowiedzi na to w 1225 roku (pod nieobecność księcia Leszka Białego w Krakowie), przywołali na tron krakowski Henryka I Brodatego. Książę śląski od 1201. 1225-1227 Leszek Biały Kazimierz II Sprawiedliwy, Helena znojemska ok. 1184/1185 24 listopada 1227 Po raz piąty. Krótkotrwały konflikt z Henrykiem I Brodatym zakończono zawarciem pokoju, wycofaniem się księcia śląskiego z Krakowa a zarazem wygnaniem Gryfitów z Małopolski. 1227-1229 Władysław III Laskonogi Mieszko III Stary, Eudoksja kijowska 1161/1167 3 listopada 1231 Po raz drugi. W latach 1228-1229 w jego zastępstwie rządy w dzielnicy senioralnej sprawował Henryk I Brodaty[6]. 1229-1232 Konrad I mazowiecki Kazimierz II Sprawiedliwy, Helena znojemska ok. 1187 31 sierpnia 1247 Po raz pierwszy. Tytuł księcia krakowskiego przyjął dopiero po śmierci Władysława Laskonogiego[7]. Książę mazowiecki od 1202[8]. 1232-1238 Henryk I Brodaty Bolesław I Wysoki, Krystyna 1165-1170 19 marca 1238 Książę śląski od 1201. 1238-1241 Henryk II Pobożny Henryk I Brodaty, Jadwiga z Andechs 1196-1207 9 kwietnia 1241 Książę śląski od 1238. 1241 Bolesław V Rogatka Henryk II Pobożny, Anna Przemyślidka ok. 1220/1225 26 grudnia 1278 Książę śląski jako Bolesław II 1241-1243 Konrad I mazowiecki Kazimierz II Sprawiedliwy, Helena znojemska ok. 1187 31 sierpnia 1247 Po raz drugi. 1243-1279 Bolesław V Wstydliwy Leszek Biały, Grzymisława 21 czerwca 1226 7 grudnia 1279 Książę sandomierski jako Bolesław V 1279-1288 Leszek Czarny Kazimierz I kujawski, Konstancja śląska ok. 1240-1243 30 września 1288 Książę sieradzki i łęczycki. 1288 Bolesław VII Siemowitowicz   Siemowit I, Perejesława halicka ok. 1251 20 kwietnia 1313 Książę mazowiecki jako Bolesław II i sandomierski. Wezwany na tron krakowski przez biskupa krakowskiego Pawła z Przemankowa oraz możnych małopolskich. Jeszcze w tym samym roku został wyparty z Krakowa przez Henryka IV Probusa. 1288-1289 Henryk IV Prawy Henryk III Biały, Judyta mazowiecka 1257/1258 23 czerwca 1290 Książę wrocławski od 1270 jako Henryk IV. Po opanowaniu Krakowa w 1288 roku powrócił na Śląsk. Książę mazowiecki Bolesław II nie zrezygnował jednak z Krakowa. 26 lutego 1289 roku wojska Henryka IV Probusa zostały pokonane przez siły Bolesława II i jego sojuszników. Kraków przejął ponownie Bolesław VII Siemowitowicz. 1289 Bolesław VII Siemowitowicz   Siemowit I, Perejesława halicka ok. 1251 20 kwietnia 1313 Po raz drugi. Bolesław II mazowiecki po pokonaniu Henryka IV Probusa pod Siewierzem zajął Kraków. Latem 1289 roku zawarł układ z bratem, Konradem II czerskim, oddając mu w zamian za pomoc zbrojną Sandomierz. Krok ten wywołał oburzenie możnych małopolskich, którzy wygnali Bolesława a na tron przywołali Władysława Łokietka. 1289 Władysław I Łokietek Kazimierz I kujawski, Eufrozyna opolska 1260 2 marca 1333 Możni małopolscy niezadowoleni z rządów Bolesława II mazowieckiego, powołali na tron Władysława IV Łokietka, który zajął Kraków, ale już w sierpniu 1289 roku został z niego wyparty przez Henryka IV Probusa. Według legendy Władysław Łokietek zbiegł z miasta w mnisim przebraniu i dzięki pomocy krakowskich franciszkanów w chwili wkraczania do miasta wojsk księcia wrocławskiego. 1289-1290 Henryk IV Prawy Henryk III Biały, Judyta mazowiecka 1257/1258 23 czerwca 1290 Po raz drugi. Henryk IV Probus odzyskał władzę w Krakowie. Popierającego Władysława Łokietka biskupa krakowskiego, Pawła z Przemankowa, książę wrocławski nakazał uwięzić. Władysław Łokietek zdołał utrzymać się na tronie książęcym w Sandomierzu. 1290-1291 Przemysł II Przemysł I, Elżbieta wrocławska 14 października 1257 8 lutego 1296 Czwarty król Polski (1295-1296). Książę poznański od 1273, wielkopolski od 1279, gdański od 1294. Przemyślidzi – książęta krakowscy[edytuj] W 1291 roku księstwo krakowskie znalazło się w rękach czeskiego króla Wacława II. W 1292 roku zajął on księstwo sandomierskie, a w 1299 roku także Wielkopolskę i Pomorze Gdańskie. W 1300 roku został koronowany na króla Polski przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Jakuba Świnkę. Wacław II zmarł 21 czerwca 1305 roku i rządy po nim objął jego syn Wacław III. 4 sierpnia 1306 roku został on jednak zamordowany w trakcie przygotowań do wyprawy do Polski. We wrześniu tego samego roku Kraków znalazł się w rękach Władysława I Łokietka. Następcy Wacława III na tronie czeskim – Rudolf III Habsburg, Henryk Karyncki i Jan Luksemburski – zgłaszali pretensje do polskiego tronu. Ostatecznie w listopadzie 1335 roku na zjeździe wyszehradzkim Jan Luksemburski zrzekł się roszczeń do polskiej korony w zamian za 20 tysięcy kóp groszy praskich. Okres panowaniaImię władcyPortret władcyRodziceData urodzinData śmierciInformacje dodatkowe1291-1305 Wacław II Przemysł Ottokar II, Kunegunda Halicka 27 października 1271 21 czerwca 1305 Piąty król Polski (koronowany w 1300). 1305-1306 Wacław III Wacław II, Guta Habsburżanka 6 października 1289 4 sierpnia 1306   Piastowie – książęta krakowscy[edytuj] W 1306 roku księciem krakowskim został Władysław I Łokietek z kujawskiej linii Piastów, który już wcześniej opanował księstwo sandomierskie. W 1314 roku zajął Wielkopolskę. 20 stycznia 1320 roku został koronowany na króla Polski, kładąc w ten sposób kres okresowi rozbicia dzielnicowego. Okres panowaniaImię władcyPortret władcyRodziceData urodzinData śmierciInformacje dodatkowe1306-1320 Władysław I Łokietek Kazimierz I kujawski, Eufrozyna opolska 1260 2 marca 1333 Koronowany 20 stycznia w 1320. Pozostali książęta[edytuj] Na terenie Polski w dobie rozbicia dzielnicowego powstało szereg księstw. Z nich księstwa wielkopolskie, kujawskie, a później także mazowieckie po wymarciu poszczególnych linii Piastów powróciły pod władzę królów Polski. Księstwa śląskie w XIV wieku stały się czeskim lennym, jednak w niektórych aż do XVII wieku rządzili Piastowie (najdłużej w księstwie brzesko-legnickim do 1675 roku). Część księstw śląskich po wymarciu miejscowych Piastów zostało bezpośrednio wcielonych do Korony Czeskiej, w niektórych jako czescy lennicy rządzili przedstawiciele innych dynastii (najdłużej w księstwie cieszyńskim do 1918 roku). Władcami księstw powstałych w Polsce, obok księstwa krakowskiego, w okresie rozbicia dzielnicowego byli: książęta wielkopolscy – w 1314 roku Wielkopolska weszła w skład jednoczącego się Królestwa Polskiego książęta sandomierscy – w 1304 roku księstwo sandomierskie zajął Władysław I Łokietek, który w 1320 roku został koronowany na króla Polski książęta mazowieccy – w 1526 roku Mazowsze zostało inkorporowane do Korony Polskiej książęta kujawscy – ostatni książę kujawski Władysław Biały w 1363 lub 1364 roku abdykował na rzecz polskiego króla Kazimierza III Wielkiego książęta wrocławscy – od 1335 roku lennicy czescy, od 1335 roku księstwo wrocławskie było własnością królów czeskich książęta legnicko-brzescy – od 1329 roku lennicy czescy książęta świdnicko-jaworscy – w 1392 roku księstwo świdnicko-jaworskie weszło w skład Korony Czeskiej książęta ziębiccy książęta głogowscy – w 1331 roku księstwo głogowskie weszło w skład Królestwa Czeskiego książęta żagańscy – od 1329 roku lennicy czescy książęta oleśniccy – od 1329 roku lennicy czescy książęta opolsko-raciborscy książęta cieszyńscy – od 1327 roku lennicy czescy książęta oświęcimscy – od 1327 roku lennicy czescy książęta opolscy – od 1327 roku lennicy czescy książęta raciborscy – od 1327 roku lennicy czescy Piastowie – królowie Polski[edytuj] W 1306 roku księciem krakowskim został Władysław I Łokietek z kujawskiej linii Piastów, który już wcześniej opanował księstwo sandomierskie. W 1314 roku zajął Wielkopolskę. 20 stycznia 1320 roku został koronowany na króla Polski, kładąc w ten sposób kres okresowi rozbicia dzielnicowego. Okres panowaniaImię władcyPortret władcyRodziceData urodzinData śmierciInformacje dodatkowe1320-1333 Władysław I Łokietek Kazimierz I kujawski, Eufrozyna opolska 1260 2 marca 1333 Koronowany w 1320 roku 1333-1370 Kazimierz III Wielki Władysław I Łokietek, Jadwiga kaliska 30 kwietnia 1310 5 listopada 1370 Koronowany 25 kwietnia w 1333. Andegawenowie – królowie Polski[edytuj] W 1370 roku zmarł Kazimierz III Wielki, król Polski, nie pozostawiając legalnego męskiego potomstwa. Na mocy wcześniejszych umów kolejnym władcą został siostrzeniec zmarłego – Ludwik Węgierski. Ludwik zmarł w 1382 roku, nie pozostawiając męskiego potomstwa. Zgodnie z wcześniejszymi umowami polski tron miał przypaść jednej z jego córek. Ostatecznie w 1384 roku władcą została najmłodsza, Jadwiga. Okres panowaniaImię władcyPortret władcyRodziceData urodzinData śmierciInformacje dodatkowe1370-1382 Ludwik Węgierski Karol Robert, Elżbieta Łokietkówna 5 marca 1326 10 września 1382 Król Węgier 1342-1382. 1384-1399 Jadwiga Andegaweńska Ludwik Węgierski, Elżbieta Bośniaczka między 3 października 1373 a 18 lutego 1374 17 lipca 1399 Koronowana na króla Polski. Od 1386 współrządziła ze swoim mężem Władysławem II Jagiełłą. Jagiellonowie[edytuj] Jesienią 1384 Jadwiga Andegaweńska przybyła z Węgier do Polski[9], gdzie 16 października tego roku w Krakowie została koronowana przez arcybiskupa gnieźnieńskiegoBodzantę na króla Polski. Wobec jej małoletności ster rządów w państwie dzierżyli możnowładcy małopolscy, pozostający w kontakcie z jej matką Elżbietą Bośniaczką, jednakże nie powołano regenta, ponieważ, jak pisze Jan Długosz, wszystko co mówiła lub czyniła znamionowało sędziwego wieku powagę. W 1386 roku królem Polski został Władysław II Jagiełło, wielki książę litewski. Założona przez niego dynastia Jagiellonów panowała w Polsce do 1572 roku. Przez znaczną część rządów tej dynastii Polskę i Litwę łączyła unia personalna, przekształcona w 1569 roku w unię realną. W latach 1444-1447 Polska nie miała króla. Początkowo liczono się z możliwością powrotu Władysława III Warneńczyka, później jego brat Kazimierz IV Jagiellończyk przez dwa lata toczył pertraktacje z polskimi panami, głównie odnośnie charakteru unii polsko-litewskiej. Ostatecznie doszli do porozumienia, a Kazimierz Jagiellończyk 25 czerwca 1447 roku został koronowany na króla Polski. Popularność tej dynastii sprawiła, że 13 grudnia 1575 roku królem Polski obrano Annę Jagiellonkę, siostrę Zygmunta II Augusta. Dwa dni później na jej męża wybrano Stefana Batorego[10]; Anna pozostawała na uboczu polityki, pozwalając mężowi na samodzielne rządy. Okres panowaniaImię władcyPortret władcyRodziceData urodzinData śmierciInformacje dodatkowe1386-1434 Władysław II Jagiełło Olgierd Giedyminowic, Julianna twerska ok. 1362(?) 1 czerwca 1434 Najwyższy książę litewski 1386-1434, wielki książę litewski 1377-1392. W latach 1386-1399 współrządził ze swoją żoną Jadwigą. 1434-1444 Władysław III Warneńczyk Władysław II Jagiełło, Zofia Holszańska 31 października 1424 10 listopada 1444 Król Węgier 1440-1444, najwyższy książę litewski 1434-1440 (tytularny do 1444). 1447-1492 Kazimierz IV Jagiellończyk Władysław II Jagiełło, Zofia Holszańska 30 listopada 1427 7 czerwca 1492 Wielki książę litewski 1440-1492. 1492-1501 Jan I Olbracht Kazimierz IV Jagiellończyk, Elżbieta Rakuszanka 27 grudnia 1459 17 czerwca 1501   1501-1506 Aleksander Jagiellończyk Kazimierz IV Jagiellończyk, Elżbieta Rakuszanka 5 sierpnia 1461 19 sierpnia 1506 Wielki książę litewski 1492-1506. 1506-1548 Zygmunt I Stary Kazimierz IV Jagiellończyk, Elżbieta Rakuszanka 1 stycznia 1467 1 kwietnia 1548 Wielki książę litewski 1506-1548. 1548-1572 Zygmunt II August Zygmunt I Stary, Bona Sforza 1 sierpnia 1520 7 lipca 1572 Wielki książę litewski. Na tron litewski został wyniesiony w 1529 roku. Na króla Polski został koronowany w 1530 roku (vivente rege), objął tron po śmierci Zygmunta I Starego w 1548 roku. Władcy elekcyjni Rzeczypospolitej Obojga Narodów[edytuj] W latach 1573-1795 Polską (Koroną), tworzącą wraz z Litwą Rzeczpospolitą Obojga Narodów, rządzili królowie wybierani w drodze wolnej elekcji. Anna Jagiellonka 13 grudnia 1575 roku na Rynku Starego Miasta w Warszawie została wybrana w wolnej elekcji królem Polski i wielkim księciem Litwy, ostatecznie dzień później stronnictwo szlacheckie pod przewodnictwem Jana Zamoyskiego uznało ją za króla „Piasta”, „przydając jej na małżonka” księcia siedmiogrodzkiego Stefana Batorego[11]. Kilkakrotnie dochodziło do podwójnych elekcji. 12 grudnia 1575 roku stronnictwo habsburskie obrało królem cesarza Maksymiliana II Habsburga, lecz ostatecznie królem wybrano jego kontrkandydata – Stefana Batorego. Sam Maksymilian zmarł niedługo potem – 12 października 1576 roku. 19 sierpnia 1587 roku większość poparła Zygmunta III Wazę, lecz trzy dni później Jakub Woroniecki, biskup kijowski, popierany przez grupę magnatów ogłosił królemMaksymiliana III Habsburga. Ten 27 września tego samego roku zaprzysiągł pacta conventa. Pokonany w bitwie pod Byczyną, na mocy traktatu bytomsko-będzińskiego 9 marca 1589 roku miał zrzec się tytuł króla Polski. 27 czerwca 1697 roku prymas Michał Stefan Radziejowski ogłosił królem Polski Franciszka Ludwika księcia Conti, z kolei uzurpujący sobie prawa interrexa, biskup kujawski,Stanisław Dąmbski – Augusta II Mocnego. Ostatecznie władcą został August, zaś zwolennicy Contiego uznali go królem 21 maja 1698 roku na mocy ugody łowickiej. Maksymilian II Habsburg, Maksymilian III Habsburg i Franciszek Ludwik Conti są pomijani w zestawieniach polskich władców[12]. Rzeczpospolita Obojga Narodów zniknęła z mapy Europy w wyniku rozbiorów dokonanych przez Rosję, Prusy i Austrię. Ostatni traktat rozbiorowy podpisano 24 października 1795 roku. Miesiąc później, 25 listopada, w Grodnie abdykował ostatni król Polski – Stanisław August Poniatowski. Okres panowaniaImię władcyPortret władcyRodziceData urodzinData śmierciInformacje dodatkowe1573–1575 Henryk Walezy Henryk II Walezjusz, Katarzyna Medycejska 19 września 1551 2 sierpnia 1589 Król Francji 1574-1589. 1575–1586 Anna Jagiellonka Zygmunt I Stary, Bona Sforza 18 października 1523 9 września 1596 Współrządziła z mężem (Stefanem Batorym), po jego śmierci i koronacji jej siostrzeńca (Zygmunta III) wpływała na politykę państwa. 1576–1586 Stefan Batory Stefan Batory, Katarzyna Telegdi 27 września 1533 12 grudnia 1586 Książę Siedmiogrodu 1571-1576. 19 VIII 1587–1632 Zygmunt III Waza Jan III Waza, Katarzyna Jagiellonka 20 czerwca 1566 30 kwietnia 1632 Król Szwecji 1592-1599. 1632–1648 Władysław IV Waza Zygmunt III Waza, Anna Habsburżanka 9 czerwca 1595 20 maja 1648 Tytularny król Szwecji 1632-1648, wybrany carem Rosji w 1610, tytularny car Rosji do 1634. 1648–1668 Jan II Kazimierz Zygmunt III Waza, Konstancja Habsburżanka 22 marca 1609 16 grudnia 1672 Abdykował 16 września 1668; tytularny król Szwecji 1648-1660. 1669–1673 Michał Korybut Wiśniowiecki Jeremi Wiśniowiecki, Gryzelda Zamoyska 31 lipca 1640 10 listopada 1673   1674–1696 Jan III Sobieski Jakub Sobieski, Zofia Teofila Daniłowiczówna 17 sierpnia 1629 17 czerwca 1696   1697–1704 August II Mocny Jan Jerzy III, Anna Zofia duńska 12 maja 1670 1 lutego 1733 Elektor Saksonii 1694-1733. 1704–1709 Stanisław Leszczyński Rafał Leszczyński, Anna Jabłonowska 20 października 1677 23 lutego 1766   1709–1733 August II Mocny Jan Jerzy III, Anna Zofia duńska 12 maja 1670 1 lutego 1733   1733–1736 Stanisław Leszczyński Rafał Leszczyński, Anna Jabłonowska 20 października 1677 23 lutego 1766   1736–1763 August III Sas August II Mocny, Krystyna Eberhardyna 17 października 1696 5 października 1763 Elektor Saksonii 1733-1763. 1764–1795 Stanisław August Poniatowski Stanisław Poniatowski, Konstancja Czartoryska 17 stycznia 1732 12 lutego 1798 Abdykował w 1795 roku na rzecz Rosji[13]. 1795-1815[edytuj]  Osobny artykuł: Władcy ziem polskich w czasie zaborów. W 1795 roku Rzeczpospolita Obojga Narodów zniknęła z mapy politycznej Europy, podzielona między Imperium Rosyjskie, Królestwo Prus i Arcyksięstwo Austriackie. Dwa pierwsze traktaty rozbiorowe, podobnie jak każdy traktat o zmianie granic, zostały zatwierdzone przez polski Sejm; trzeci rozbiór, wobec likwidacji państwa, nie mógł być przez stronę polską zatwierdzony. Żadne z państw zaborczych nie usiłowało się przedstawić jako następca prawny Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Władcy państw zaborczych dodawali do swojej tradycyjnej tytulatury określenia związane z ziemiami znajdującymi się w granicach dawnej Rzeczypospolitej: królowie Prus – od 1815 do 1918 roku używali tytułu Wielkiego Księcia Poznańskiego, mimo likwidacji autonomii samego księstwa w 1849 roku, cesarze Austrii – do 1918 roku nosili tytuł Króla Galicji i Lodomerii oraz Wielkiego Księcia Krakowa, cesarze Rosji – posługiwali się m.in. tytułami wielkiego księcia Litwy, Wołynia i Podola, księcia Żmudzi oraz pana i wielkiego księcia Połocka, Witebska i Mścisławia. W latach 1807-1815 istniało Księstwo Warszawskie, którego jedynym władcą był Fryderyk August I, król saski, wnuk polskiego króla Augusta III. Księstwo to nie było kontynuacją Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Fryderyk August I zrezygnował z tytułu księcia warszawskiego podczas kongresu wiedeńskiego. Romanowowie[edytuj] W wyniku kongresu wiedeńskiego utworzono Królestwo Polskie (zwane kongresowym), w unii personalnej z Cesarstwem Rosyjskim. Okres panowaniaImię władcyPortret władcyRodziceData urodzinData śmierciInformacje dodatkowe1815-1825 Aleksander I Romanow Paweł I Romanow Maria Fiodorowna 23 grudnia 1777 1 grudnia 1825 Cesarz Rosji od 1801, koronowany na króla Polski. 1825-1855 Mikołaj I Pawłowicz Paweł I Romanow, Maria Fiodorowna 6 lipca 1796 2 marca 1855 Koronowany na króla Polski 24 maja 1829 r. Zdetronizowany przez Sejm w 1831. 1855-1881 Aleksander II Mikołajewicz Mikołaj I,Charlotta Hohenzollern 29 kwietnia 1818 13 marca 1881   1881-1894 Aleksander III Aleksandrowicz Aleksander II,Maria Aleksandrowna 26 lutego/10 marca 1845 20 października/1 listopada 1894   1894-1917 Mikołaj II Aleksandrowicz Aleksander III,Maria Fiodorowna 6 maja/18 maja 1868 16/17 lipca 1918 15 marca 1917 r. abdykował na rzecz brata. 1917 Michał Aleksandrowicz Romanow Aleksander III,Maria Fiodorowna 22 listopada 1878 13 lipca 1918 Nie przyjął tytułu, 16 marca 1917 r. abdykował na Rządu Tymczasowego. Pod okupacją państw centralnych[edytuj] W czasie I wojny światowej ziemie polskie zaboru rosyjskiego były okupowane przez Niemcy i Austro-Węgry, które aktem 5 listopada 1916 r. zadeklarowały utworzenie Królestwa Polskiego. Od 12 września 1917 do 14 listopada 1918 r. roku monarchę i regenta Królestwa Polskiego aktu 5 listopada zastępowała Rada Regencyjna[14], zaś w dniach od 14 do 22/29 listopada 1918 r. Radę Regencyjną zastępował Naczelny Dowódca Józef Piłsudski[15]. Okres rządówOrgan zastępujący władcęPortretData urodzinData śmierciInformacje dodatkowe1917-1918 Rada Regencyjna – – skład: Aleksander Kakowski, Zdzisław Lubomirski, Józef Ostrowski 1918 Naczelny Dowódca Józef Piłsudski 5 grudnia 1867 12 maja 1935 Od 14 listopada do momentu wydania dekretu o najwyższej władzy reprezentacyjnej Republiki Polskiej w dniu 22 listopada 1918 roku, de iure regent Królestwa Polskiego

1. BOLESŁAW CHROBRY (992 – 1025) MIESZKO II LAMBERT (1025-1034) KAZIMIERZ ODNOWICIEL (1039 –1058) BOLESŁAW ŚMIAŁY SZCZODRY (1076-1079) BOLESŁAW KRZYWOUSTY (1108-1138) PRZEMYSŁ II (1295-1296) WACŁAW II CZESKI (1300-1305) WŁADYSŁAW ŁOKIETEK (1306-1333) KAZIMIERZ WIELKI (1333-1370) LUDWIK ANDEGAWEŃSKI (1370-1384) I JADWIGA (1384-1399) WŁADYSŁAW JAGIEŁŁO (1386-1434) WŁADYSŁAW WARNEŃCZYK (1434-1444) KAZIMIERZ JAGIELLOŃCZYK (1447-1492) JAN OLBRACHT (1492-1501) ALEKSANDER JAGIELLOŃCZYK (1502-1506) ZYGMUNT I STARY (1506-1548) ZYGMUNT AUGUST (1530-1572) HENRYK WALEZY (1573-1574) STEFAN BATORY (1576-1587) ZYGMUNT III WAZA (1587-1632) WŁADYSŁAW WAZA (1632-1648) JAN KAZIMIERZ (1648-1668) MICHAŁ KORYBUT WIŚNIOWIECKI (1669-1674) JAN III SOBIESKI (1676-1696) AUGUST III SAS (1733-1663) STANISŁAW AUGUST PONIATOWSKI (1764-1796)   2. Według legendy godło Polski powstało, gdy zalożyciel państwa Polan, Lech ujrzał duże gniazdo. Znajdował się w nim białego orła z pisklętami. Orzeł w koronie widniał już na monetach za czasów Bolesława Chrobrego. Orzeł występował na pięczęciach, tarczach i chorągwiach w XIV wieku. Forma z orłem na czele zmieniała się przez wieki. Dzisiejszy model (przyjęty w 1927r.) jest wzorowany na orle Stefana Batorego. Po II wojnie światowej, w 1945 władze PRL usunęły koronę z głowy orła.Sejm III Rzeczypospolitej przywrócił orłowi koronę według wzoru z roku 1927.Współcześnie jest to chroniony prawem symbol państwa polskiego. Zgodnie z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 roku Godłem Rzeczypospolitej Polskiej jest wizerunek orła białego w koronie w czerwonym polu.   3. Początek państwa przypada na rządy pierwszych rodzimych władców, których imiona znane są z przekazu kronikarskiego Anonima zwanego Gallem. Czwarty z nich, Mieszko jest już niewątpliwie postacią historyczną, występuje bowiem we współczesnych mu źródłach pisanych. Do 1138 roku Polska jako monarchia patrymonialna rządzona była przez władców z dynastii Piastów, którzy nie licząc wydzielanych juniorom dzielnic i przejściowych okresów podziału zachowywali zwierzchność nad całym jej terytorium. PROSZĘ O NAJ.