JOSEPH HAYDN ( ur. w 1 732 r. w Rohrau, zm. w 1809 r. w Wiedniu ) Austriacki kompozytor, jeden z klasyków wiedeńskich – chronologicznie najwcześniejszy. Mając sześć lat rozpoczął naukę w szkole w Hainburgu i jednocześnie uczył się muzyki. Śpiewał w chórach kościelnych, grał na fortepianie i skrzypcach. Od 1740 roku przebywał w Wiedniu, gdzie najpierw został członkiem chóru przy katedrze św. Stefana. W 1761 roku podjął służbę na dworze książąt Esterhazych w Eisenstadt, pozostając tam do roku 1790. W 1790 roku przeniósł się do Wiednia, skąd dwukrotnie wyjeżdżał do Anglii. W wieku 63 lat powrócił do Eisenstadt, gdzie ponownie otrzymał propozycję prowadzenia kapeli dworskiej. Od 1803 roku do śmierci przebywał w swoim domu w Wiedniu. Ważniejsze dzieła 104 symfonie, uwertury, kwartety smyczkowe, koncerty instrumentalne, sonaty, msze, 4 oratoria, 24 opery, kantaty, 16 uwertur J. Haydn, podobnie jak Mozart i Beethoven, ustanowił wzorce dla wszystkich uprawianych przez siebie gatunków muzycznych. Jego zasługi zapewniły mu wyjątkowe miejsce w historii. Usystematyzował też ostatecznie skład orkiestry symfonicznej i ustanowił wzorzec dla swoich następców, którzy poszukiwali nowych możliwości brzmieniowych, dążąc do jej maksymalnego wykorzystania. WOLFGANG AMADEUSZ MOZART ( ur. w 1756 r. w Salzburgu, zm. w 1791 r. w Wiedniu ) Kompozytor austriacki, jeden z klasyków wiedeńskich, pochodził z rodziny muzycznej. Jako genialne dzieckoWolfgang zaczął występować w wieku 6 lat razem z ojcem i siostrą grając na klawikordzie, skrzypcach, fortepianie i organach na dworach królewskich, w salonach arystokracji austriackiej, niemieckiej, francuskiej, angielskiej. Koncertował też w Szwajcarii, Włoszech, czy Belgii. Małego Wolfganga, „cudowne dziecko” znała cała utytułowana Europa. Wolfgang w wieku 8 lat napisał pierwszą symfonię, w wieku 11 lat pierwszą operę,a w wieku 12 lat wystąpił jako dyrygent. W 1781 roku wyjechał z tego miasta i osiadł na stałe w Wiedniu. Sześć lat później otrzymał stanowisko nadwornego kompozytora cesarskiego. Po śmierci , której przyczyny nie są do dziś wyjaśnione, został pochowany we wspólnym grobie. Do dziś nie udało się ustalić miejsca wiecznego spoczynku Mozarta. Ważniejsze dzieła 19 oper, 49 symfonii, 28 koncertów fortepianowych, koncerty na inne instrumenty, 18 sonat fortepianowych, 32 sonaty skrzypcowe, 18 mszy (Requiem KV 626), divertimenti, serenady. Mozart potrafił odnaleźć się we wszystkich gatunkach muzyki, które znacznie rozwinął. Stworzył własną estetykę operową, wznosząc się ponad schematyczny podział: seria i buffa. Twórczość instrumentalna Mozarta obejmuje przede wszystkim formy cykliczne: symfonie, koncerty i sonaty, oparte na klasycznym schemacie formy sonatowej. Bogaty zbiór stanowi również muzyka kameralna. Związany przez dłuższy czas z dworem biskupim, Mozart pozostawił także utwory religijne. Ukoronowaniem jego twórczości jest słynne Requiem – ostatnie zamówienie, dokończone już po jego śmierci przez jego ucznia Sűsmay`a. Jest to dzieło doskonałe pod względem muzycznym, ale także głęboko religijne, bardzo osobiste, o wstrząsającej sile wyrazu. LUDWIG VAN BEETHOVEN (ur. w 1770 r. w Bonn, zm. w 1827 w Wiedniu) Początkowo uczył się muzyki u ojca i u znajomych muzyków: nie tylko na instrumentach klawiszowych, ale także na skrzypcach. Od roku 1784 był muzykiem dworskim. Dał się jednak poznać jako znakomity pianista i improwizator. W roku 1796 wyjeżdżał do Norymbergii, Pragi, Drezna, Berlina, gdzie koncertował. Już w wieku 24 lat miał kłopoty ze słuchem. Mimo chwil załamania kompozytor intensywnie pracował. Lata 1804 – 1810 to najwspanialszy okres w twórczości Beethovena. Stan zdrowia kompozytora pogarszał się, zaczęły się także kłopoty finansowe. W roku 1815 musiał już porozumiewać się z otoczeniem pisemnie, za pomocą zeszytów do notowania pytań i odpowiedzi. Ważniejsze dzieła 9 symfonii, 32 sonaty na fortepian, 10 sonat na skrzypce, 16 kwartetów smyczkowych, tria i kwintety smyczkowe, fortepianowe, koncerty , opera „Fidelio”, muzyka religijna. L. van Beethoven wytyczył rozwój muzyki na wiek XIX. Był wybitnym nowatorem w zakresie formy, instrumentacji orkiestrowej, rozszerzył zasób środków harmonicznych, zapoczątkował rozwój romantycznej liryki fortepianowej. W zakresie kontrapunktu zerwał ostatecznie z polifonią baroku. Stworzył typ koncertu symfonicznego, który został przejęty i rozwinięty przez kompozytorów romantycznych. Pozdrawiam.
