Charakterystyka środowiska naturalnego i atrakcje Hiszpanii

Niniejsza praca dotyczy charakterystyki środowiska naturalnego oraz atrakcji krajoznawczo- turystycznych Królestwa Hiszpanii. Jest to jedno z niewielu królestw jakie istnieją i funkcjonują na terenie Europy i na świecie. Hiszpania jest krajem, o którym rzadko możemy przeczytać w gazetach lub usłyszeć w radiu bądź telewizji, mimo iż kraj ten posiada wiele miejsc godnych odwiedzenia.

Królestwo Hiszpanii- Reino Espanol leży w południowo- zachodniej części kontynentu europejskiego i obejmuje większość powierzchni Półwyspu Iberyjskiego oraz Wyspy Baleary na Morzy Śródziemnym i Wyspy Kanaryjskie u atlantyckich wybrzeży Afryki.Do Hiszpanii należą także niewielkie enklawy na wybrzeżu marokańskim: Ceuta, Melilla, Penón de Velez de la Gomera, Alhucemas i Charafinas, będące częściami prowincji Kadyks i Malaga. Łączna powierzchnia Hiszpanii to 504 782 km2. Długość granicy lądowej to 1917 km z czego na granicę z Andorą przypada 65 km, z Francją 623 km, z Gibraltarem 1,2 km a z Portugalią 1232 km . Długość linii brzegowej wynosi 4964 km, zaś bez wysp 3904 km . Po północno-zachodniej stronie znajduje się wybrzeże Oceanu Atlantyckiego a na wschodzie i południu wybrzeża Morza Śródziemnego. Najdalej wysuniętym na północ punktem kraju jest Przylądek Estaca de Bares w Galicji, na południe – Punta Saltos na Kanaryjskiej wyspie Hierro (Ferro), na zachodzie – Punta Orchilla, na wschodzie – Punta Espero na Minorce. Przez Aragonię i Lewant przebiega południk 00 , jednak na mapach hiszpańskich długość geograficzną liczy się od południka stolicy Hiszpanii – Madrytu , czyli 30 41’16” na zachód od Greenwich.
Liczba ludności Hiszpanii jest zbliżona do liczby ludności Polski. Hiszpania jest krajem wielonarodowościowym. Hiszpanie stanowią 73% ludności, Katalończycy 18%, Galijczycy 6% a Baskowie 1,5%. Około 75% ludności posługuje się językiem kastylijskim. Językami o dużym zasięgu są kataloński, używany w Katalonii, Walencji i na Balearach, baskijski używany w Baskoni i Nawarrze, oraz galicyjski używany w Galicji. Wymienione języki występują jako języki urzędowe w Hiszpanii i każdy z nich posiada dialekty. Hiszpański natomiast jest trzecim pod względem liczby ludności, która się nim posługuje językiem na świecie. Główne wyznania w Hiszpanii to: katolicy stanowiący 94% całej ludności, muzułmanie (1%), bezwyznaniowi, protestanci i inni stanowią 5% społeczności. Ze względu na liczbę ludności głównymi miastami Hiszpanii są: Madryt, Barcelona, Walencja, Sewilla, Saragossa i Malaga. Gęstość zaludnienia to 78 osób na km2 . Liczba ludności Królestwa Hiszpanii wzrasta powoli. Przyczyną tego jest znaczny spadek przyrostu naturalnego. Natomiast ruchy przesiedleńcze z wsi do miast spowodowane są trudnymi warunkami klimatycznymi i glebowymi. Również rozmieszczenie ludności w kraju jest nierównomierne. Obszary o najwyższej gęstości zaludnienia to okolice miejskich aglomeracji Madrytu i Barcelony, przemysłowe regiony Baskonii, Asturii i Galicji, tereny intensywnej gospodarki rolnej, głównie na wybrzeżach Lewantu i Andaluzji oraz doliny niektórych rzek. Często leżące obok siebie regiony cechują się kontrastowym stopniem zaludnienia. Zaludniona najsłabiej jest wschodnia część Mesety. W strukturze płci zaznacza się lekka przewaga kobiet. Przeciętna długość życia mężczyzn to 73 lata a kobiet 79 lat.

Hiszpania jest monarchią parlamentarną. Głową państwa jest król, od 1975 roku Juan Carlos de Borbón. Natomiast najwyższą władzę ustawodawczą sprawuje dwuizbowe Zgromadzenie Narodowe o 4- letniej kadencji. Zgromadzenie Narodowe wybierane jest w wyniku głosowania powszechnego. Senat czyli izba wyższa składa się z 255 członków. Izbą wyższą jest Kongres Deputowanych, który obecnie liczy 350 posłów. Trzy najważniejsze organy demokratycznej władzy poza Zgromadzeniem Narodowym to: Trybunał Konstytucyjny, Generalna Rada Sądownicza i Rada Ministrów.
-3-


Państwo podzielono na 17 regionów autonomicznych, które mają szerokie uprawnienia ustawodawcze i administracyjne. Są to: Andaluzja z siedzibą władz w Sewilli, Aragonia z stolicą w Saragossie, Asturia z stolicą w Oviedo, Baleary, których stolica to Palma de Mallorca, Wyspy Kanaryjskie ze stolicami w Las Palmas i Santa Cruz de Tenerife, Kantabria z stolicą w Santander, Kastylia- La Mancha z stolicą w Toledo, Kastylia-León, której stolicą jest Valladolid. Katalonia z stolicą w Barcelonie, Walencja z stolicą w Walencji, Estramadura z stolicą w Badajoz, Galicja z stolicą w La Coruna, Madryt, Murcja z stolicą w Murcji, Newarra z stolicą w Pampelunie, Baskonia z stolicą w Vitorii, Rioja z stolicą w Logrono oraz leżące na marokańskim wybrzeżu Ceuta i Melilla. Regiony składają się z jednaj lub kilku prowincji. Najniższą jednostką organizacji państwowej jest muncipio- odpowiednik polskiej gminy.

Hiszpania zajmuje około 85% powierzchni Półwyspu Iberyjskiego. Większą cześć kraju stanowią zniszczone, stare góry i wyżynne kotliny, które objęte są wspólną nazwą Mesety Iberyjskiej. Cechuje ją skompilkowana budowa geologiczna, przeszła ona 3 okresy górotwórcze: w proterozoiku, w sylurze i w karbonie. Meseta ma powierzchnię 210 tys. km2 , a jej średnia wysokość wynosi około 600 m. I jest to jedna z największych wyżyn w Europie . Na obrzeżu Mesety w wschodnich częściach kraju znajdują się typowe górotwory alpejskie. Tylko 11% powierzchni kraju zajmują obszary leżące na wysokości do 200 m.n.p.m. Zaś tereny leżące na wysokościach powyżej 600 m.n.p.m. stanowią prawie 58 % terytorium Hiszpanii. Ponad 100 tys. km2 to obszary wzniesione powyżej 1000 m.n.p.m.. Te różnice w ukształtowaniu powierzchni, typie roślinności i klimatu pozwalają wyodrębnić w Hiszpanii wiele regionów fizyczno-geograficznych.

Pierwszą opisywaną przeze mnie są Góry Kastylijskie, nazywane są one także Koldylierą Centralną. Są one największym, bo mającym 60 tys. km2 , górotworem dzielącym Mesetę Centralną. Zbudowane są one przeważnie z starych granitów i krystalicznych łupków. Ciągną się na odcinku o długości 550 kilometrów z południowego zachodu na północny-wschód. Ich najwyższym szczytem jest mający 2592 m.n.p.m. Almazar w paśmie Sierra de Gredos. Ilość opadów w tych górach jest znacznie wyższa niż na otaczających je terenach Mesety co umożliwia występowanie lasów sosnowych. Góry Kastylijskie dzielą Mesetę Centralną na dwie części: północną Kotlinę Starej Kastylii i południową Kotlinę Nowej Kastylii. Część północna posiada specyficzny klimat i jest to region izolowany komunikacyjnie. Wnętrze tej kotliny wypełniają trzeciorzędowe osady. Zaś u podnóża gór leżą na powierzchni pokrywy żwirów i piasków plejstoceńskich. Średnie wzniesienie wynosi 70m.n.p.m. . Niedostatek opadów na tym terenie uczynił z niego obszar stepowy, który wykorzystywany jest jako pastwiska dla kóz i owiec. Dogodne warunki do uprawy zbóż sprawiają jedynie gleby o nieprzepuszczalnym podłożu skał margistych i ilastych oraz tereny irygowane główną rzeką tego regionu- Duero. Kotlina Nowej Kastylii zajmuje większy obszar niż Stara Kastylia. Jej średnia wysokość wynosi około 600m.n.p.m.. Część południowo- wschodnia zwana jest La Mancha i stanowi równinę zbudowaną z skrasowiałych wapieni i margli. Klimat i podłoże powodują, że teren ten jest bezdrzewny. U podnóża Gór Iberyjskich, na dziale wodnym Tagu, Gwadiany i Jucanu położona w północno- wschodniej części kotliny La Alcaria trzeciorzędową płytę do głębokości 200 metrów rozcięła tu erozja rzek. Nawodnienie pól ułatwiają stosunkowo obfite wody wypływające z Gór Iberyjskich. Pojawiają się gaje oliwne, lasy dębowe i sady. W centrum Półwyspu Iberyjskiego Kotlina Tagu nawadniana jest wodami spływającymi z Sierra de Guadarrama. Od północy Meseta Centralna ograniczona jest Górami Kantabryjskimi. Góry te powstały w orogenezie hercyńskiej. Zbudowane są one z kwarcytów, wapieni,



łupków i piaskowców paleozoicznych. Góry Kantabryjskie stanowią barierę klimatyczną. Mają one około 500 kilometrów długości, a w najwyższej grupie górskiej Picos de Europa przekraczają 2600 m.n.p.m.. Najwyższy szczyt w tych górach to Pena de Cerredo, który wnosi się 2648 m.n.p.m.. Stoki północne o klimacie oceanicznym, porośnięte są lasami dębowymi, a także kasztanowymi i bukowymi. Południowe stoki nalężą do suchego regionu wewnętrznego. Na zachód od Gór Kantabryjskich leżą góry i wyżyny Galicji. Zbudowane są one z granitów i starych skał metamorficznych. Obniżenie peryferii całego masywu było przyczyną ingresji morza do dolin rzecznych i wytwirzenia typowego wybrzeża riasowego. Południowa częśc masywu bogata jest w złoża wolframu, oraz rudy cyny i żelaza. Bujny wzrost lasów umożliwia natomiast wybitnie oceaniczny klimat. Mesetę Centralną od północnego wschodu ograniczają krawędziowe góry Sierra Morena. Z powodu wybitnie suchego klimatu cechują się one bardzo skąpą roślinnością. Zawierają one wyjątkowe obfite złoża bogactw naturalnych, takich jak: cynober, piryty i chalkopiryty, srebro, ołów oraz niewielkie złoża węgla kamiennego. Młode góry sfałdowane w orogenezie alpejskiej stanowią obrzeża starych gór i wyżyn. Najwyższy szczyt to Pico de Aneto w masywie Maladeta mający 3404 m.n.p.m.. Górotwór ten cechuje się dużym zróżnicowaniem klimatycznym. Duża ich część znajduje się pod wpływem mas atlantyckich, z obfitymi opadami wzrastającymi wraz z wysokością. Zachodnie i północne stoki Pirenejów porośnięte są lasami dębowymi, wyżej zaś jodłowymi i sosnowymi. Od strony południowej i wschodniej z powodu mniejszej ilości opadów na podnóże wkracza typowa roślinność śródziemnomorska. Całe góry bogate są w cenne źródła mineralne, przeważnie cieplic, a bystre rzeki umożliwiają budowę wielu elektrowni wodnych. Na zachodzie Pireneje obniżają się i przechodzą w Góry Baskijskie, które zbudowane są z piaskowców, margli i łupków wieku kredowego. Znajdują się tu także bogate złoża rud żelaza i kruszców cynku. Wzdłuż brzegów Morza Śródziemnego ciągną się Góry Betyckie. Są one typowym górotworem alpejskim. W Masywie Sierra Nevada znajduje się najwyższy szczyt Półwyspu Iberyjskiego- Mulhaćen mający 3478 m.n.p.m.. Kotliny śródgórskie i podnóża gór znajdują się w strefie klimatu suchego, działalność rolniczą umożliwia więc tylko stosowanie sztucznych nawodnień. Piętra do wysokości 600m.n.p.m. porasta makia, wyższe partie dęby ilasy kasztanowe, a jeszcze wyższe- lasy sosnowe i roślinność wysokogórska. Wschodnia część gór obfita jest w złoża rud żelaza, kruszce ołowiu, srebra, cynku i niewielkie ilości cynobru. Między Górami Betyckimi a Sierra Morena leży przedgórskie zapadlisko Niziny Andaluzyjskiej. Na północy między Górami Iberyjskimi a Pirenejami leży zapadlisko Kotliny Aregońskiej, która odwadniana jest przez rzekę Ebro. Rzeka ta przełamuje się przez niski zrąb Gór Katalońskich i poniżej tworzy deltę na platformie kontynentalnej Morza Śródziemnego. Z powodu bardzo małych opadów w kotlinie, znaczna część jej powierzchni porośnięta jest stepem. Najmłodszą grupą jednostek fizyczno-geograficznych kontynentalnej Hiszpanii są niziny napływowe położone na wąskim brzegu śródziemnomorskim. Niziny te narastają na skutek aluwialnej działalności rzek i morza. Największą niziną napływową jest Nizina Walencka, która stanowi, dzięki korzystnym warunkom nawadniania pól, najważniejszy region uprawy owoców południowych i ryżu. Baleary, znajdujące się poza kontynentalną Hiszpanią, stanowią przedłużenie Gór Betyckich. Zbudowane są z wapieni a klimat sprzyja uprawie owoców południowych.

Położenie Hiszpanii, nad równikiem, sprawia, ze prawie przez cały rik panują tam temperatury dodatnie. Słabe rozczłonkowanie Półwyspu Iberyjskiego oraz występowanie Gór krawędziowych izoluje wnętrze kraju od wpływów otaczających Hiszpanię mórz. Tak więc klimat wnętrza kraju jest podzwrotnikowy kontynentalny,


suchy z dużymi dobowymi i rocznymi amplitudami temperatur. W północno- zachodniej części kraju, która podlega wpływom Atlantyku, panuje typowo morski klimat z malymi amplitudami temperatur i bardzo obfitymi opadami. Na wschodnich obszarach przybrzeżnych panuje klimat śródziemnomorski, z upalnym, suchym latem i łagodną, dżdżystą zimą.

Główne rzeki Hiszpanii to: Tag, Ebro, Gwadiana, Duero i Gwadalkiwir. Płyną one w głębokich dolinach i mają zmienny stan wód. Najobfitszą w wodę rzeką na Półwyspie Iberyjskim jest Duero. Istnienie progów na rzekach uniemożliwia żeglugę, lecz stwarza możliwości wykorzystania energetycznego. Dzięki budowie dużych zbiorników retencyjnych dopływy rzek są wykorzystywane do celów irrygacyjnych. Największy zbiornik zbudowano na Esli w pobliżujej ujścia do Duero. Najdłuższą , ale mało zasobną w wodę, rzeką półwyspu jest liczący 1010 kilometrów Tag. Tworzy on na odcinku 50 kilometrów granice między Portugalią a Hiszpanią. Wody Tagu głęboką doliną spływają na zachód. Z powodu dużych spadków terenu i niskiego stanu w porze letniej niemożliwa jest żegluga na tej rzece. Gwadiana w górnym biegu jest typową rzeką krasową, która miejscami zanika a miejscami pokazuje się w krasowych jeziorach.

Pokrywa glebowa Hiszpanii jest bardzo zróżnicowana. Obszary północne pokryte są glebami brunatnymi. W Górach Kantabryjskich występuje kompleks gleb bielicowych, o niewykształconym profilu. W Galicji rozpowszechnione są gleby szkieletowe. Częste są tam również torfowiska i gleby bagienne. Ogromne regiony pozostałej części Hiszpanii pokryte są glebami cynamonowymi i brunatnymi śródziemnomorskimi.
Charakter bezdrzewnego stepu wtórnego mają znaczne obszary Hiszpanii. Dawniej bezdrzewne były tylko najsuchsze tereny Kotliny Aregońskiej, część Kotliny Kastylii oraz niewielkie obszary Starej Kastylii. Obecnie wskutek dewastacji lasów o wiele większe tereny obejmują obszary stepowe. Około 28% powierzchni kraju zajmują obszary leśne bez lasów- desarbolados. Obszary leśne zalesione- repoblación forestal obejmują około ¼ powierzchni kraju. Strefą bujnych lasów liściastych, głównie dębowych, jest wilgotny północny i północno- zachodni atlantyckiregion. Lasami dębowymi porośnięte są wilgotniejsze obszary śródziemnomorskie. Na podłożu przepuszczalnym występują głównie lasy sosnowe. Na obszarach gdzie zniszczone zostaly lasy pojawiły sięsucholubne, wiecznie zielone zarośla makii, garigu oraz tak zwane tomillares- formacje złożone przeważnie z warowych roślin zielnych. Eiche kolo Alicante jest jedynym miejscem w Europie gdzie rośnie palma daktylowa.
Świat zwierzęcy Półwyspu Iberyjskiego reprezentują głównie jeżozwierze, żeneta i gady. Często spotykany jest Żółw Iberyjski (Testudo graeca), nazywany także żółwiem mauretańskim lub śródziemnomorskim. Zasięg występowania żółwia iberyjskiego jest ogromny. Podzielony na cztery podgatunki zamieszkuje płd. Hiszpanię, Półwysep Bałkański i Afrykę Północną - od Maroka po Egipt, Iran i Kaukaz. Lubi tereny suche, silnie nasłonecznione, często skaliste. W górach spotykany jest do wysokości 1100 m n.p.m. Tryb życia i potrzeby środowiskowe - podobne jak u żółwia greckiego. W Europie oba gatunki występują niekiedy razem, nieznane są jednak ich krzyżówki.

Samica składa wiosną 8-16 jaj o długości około 3,5 cm. W naturze żółw iberyjski zimuje w norach i kryjówkach ziemnych, w zależności od strefy klimatycznej od 3 do 4 miesięcy lub wyjątkowo przechodzi okres zimowego spoczynku najwyżej do jednego miesiąca na obszarach Północnej Afryki. Innym żółwiem jest żółw grecki. Jego zachodnia odmiana występuje w Hiszpanii i na Balearach. Żółw grecki zamieszkuje tereny suche, trawiaste, częściowo zalesione. W górach spotkać go można do wysokości 700 m npm. Prowadzi dzienny tryb życia, żerując we wczesnych godzinach rannych i przed zachodem słońca. Chętnie wygrzewa się na słońcu, jednak godziny największego upału



spędza w gęstym podłożu, chroniąc się przed przegrzaniem.
Samica składa 5 do 15 jaj raz w roku, w maju lub czerwcu. Okres inkubacji wynosi około dwóch miesięcy, w zależności od temperatury i otoczenia. Żółw grecki w sen zimowy zapada w listopadzie, budzi się w marcu lub kwietniu. Jest to gatunek wybitnie ciepłolubny, wrażliwy na przeziębienia. Mimo to w czasie letnich upałów obserwować można spadek aktywności do krótkotrwałego snu letniego włącznie. Wiele z gatunków żyjących w Hiszpanii znajduje się pod ochroną. Jednym z tych zwierząt jest ryś hiszpański. Jego długość to około l metra, wysokość 60-70 cm. Częste polowania i systematyczne zmniejszanie się przestrzeni życiowej zagroziło poważnie temu gatunkowi. W Hiszpanii i Portugalii żyje 1.500 okazów. Innym zagrożonym gatunkiem jest orzeł cesarski (Aguila heliaca adalberti). Ten wielki drapieżny ptak o rozpiętości skrzydeł dochodzącej do 2 metrów jest poważnie zagrożony. Pozostało z nich w sumie 60 par, wszystkie w Hiszpanii. Parę z nich żyje w parkach narodowych. Innymi chronionymi gatunkami są: niedźwiedzie brunatne, koziorożce pirenejskie, kozice, lisy pospolite i wiewiórki. Do objętych ochroną ptaków zalicza się między innymi: kanie, jastrzęby, wieliczki, bażanty łowne i dzierzby.

W Hiszpanii jest 10 Parków Narodowych, z czego 5 znajduje się na Półwyspie Iberyjskim, jeden na wyspie Cabrera a cztery na Wyspach Kanaryjskich. Najstarszy z parków to Montana de Cavadonga, który został założony w 1918 roku, w 1200 rocznicę zwycięskiej bitwy z Maurami w wąwozie Cavadonga. Powierzchnia tego parku to 16.9 tys. hektarów. Leży on na granicy Asturii i Leónu, w zachodniej części masywu Picos de Europa. Największy Park Narodowy Donana leży między Zatoką Kadyksu a dolnym biegiem rzeki Gwadalkiwir w Andaluzji. Powierzchnia parku wynosi 50,7 tys hektarów. Znajdują się tam siedliska ptaków wedrownych i rezerwaty lęgowe ptaków błotnych. W środkowej części hiszpańskich Pirenejów leży Park Odessa y Monte Perdido. Obejmuje on obszar 15,6 tys. hektarów gór, zbudowanych głównie ze skał wapiennych. Znajduje się w nim najwyższy, mający 3355 m.n.p.m., w Europie szczyt wapienny- Monte Perdido. Najwyższy szczyt Hiszpanii- Pico de Teide, mający 3718 m.n.p.m., znajduje się w Parku Narodowym Teide. Położony on jest na Wyspach Kanaryjskich a jego powierzchnia wynosi 13,5 tys. hektarów. W sumie parki narodowe zajmują powierzchnię 35 tys. km2 , to jest 6,9% powierzchni całego kraju.

Wiele z obiektów w Hiszpanii znajduje się na liście światowego dziedzictwa kulturowego i przyrodniczego UNESCO. Jednym z tych obiektow jest „Casa Mila” zaprojektowana przez Antoniego Gaudi v Cornet. Jest to kamienica w Barcelonie, poświęcona Najświętszej Marii panny Różańcowej. Każde z pięciu pięter budynku ma symbolizować jedną z tajemnic różańca. Fasada przypomina stromą, skalną ścianę ze śladami oddziaływania morskich przypływów. Balkony ozdobiono barierkami kutymi z żelaza na kształt górskich roślin. Wejścia ze szklanymi drzwiami przypomonają otwory jaskiń. Na dachu obok fantazyjnie dekorowanych kominow znajduje się ozdobiona mozaiką parkowa ławka. ‘Casa Mila” jest najważniejszym przykładem hiszpańskiej secesji. Budowla ta z powodu silnie porowatej, naturalnej struktury fasady, została pogardliwie ochrzczona mianem kamieniolomu.Innym obiektem jest Santa Maria de Guadelupe; czyli klasztor Najświętszej Marii Panny w guadeloupe. Klasztor y wrót Estramadury stał się w XIII wieku ważnym ośrodkiem religijnym. Pasterze odkryli tu zakopaną w ziemii figurę Marii, rzeżbioną jakoby przez świętego Łukasza. Dzięki pozostającej pod wpływem arabskich tradycji szkole medycznej klasztor nazywano” hiszpańskim watykanem”. Kolejnym obiektem jest Caceres. Znajduje się tam 30 wież i mury, które broniły dostępu do Caceres. Dzięki korzystnemu położeniu był to ważny ośrodek handlowy. Podziwiać tam można również trzy bramy wjazdowe i wieżę gotyckiej katedry



San Mateo. Na liście znajduje się również, zawierający bogate skarby sztuki mauretańskiej, meczet umajadów w Kordowie. Został on zbudowany na planie prostokąta i otoczony murem obronnym, umocnionym kwadratowymi wieżami. Pierwowzorem dla tego obiektu był prawdopodobnie meczet w Damaszku. Położony w północnej części dziedziniec porośnięty jest drzewkami pomarańczowymi. Także on jest chroniony murem ze sklepioną bramą. W Meridzie znajduje się nieprzebrane bogactwo antycznych ruin, których większa część pogrzebana jest prawdopodobnie pod powierzchnią miasta. Do rzymskiego dziedzictwa Meridy należy amfiteatr, teatr, hipodrom i Casa Romana z zachowaną mozaiką posadzkową. Z Muzeum Archeologicznego przechodzi się do rzymskiej świątyni Diany i łuku triumfalnego Arco de Trajano. Do zalewu La Proserpina prowadzi, używany jeszcze w czasach współczesnych, rzymski akwedukt.Ciekawym miejscem jest andaluzyjska Sewilla, której historyczne centrum, polożone na lewym brzegu rzeki Gwadalkir, przypomina regularny labirynt. Przed twierdzą Alcazar, zbudowaną w 1181 roku przez Maurów i przed katedrą Santa Maria de la Sede znajdują się rozplanowane z rozmachem pałace. Dziedzictwem kulturowym jest również najstarsze na świecie, pochodzące z XVI wieku, założenie urbanistyczne miasta uniwersyteckiego- Alcala de Henares. Często odwiedzanym miejscem jest Alhambra- palac mauretańskich władców Hiszpanii. Wznosi się on wysoko ponad prastarym miastem, na tle pięknych, ośnieżonych wierzchołków Sierra Nevada. Jasnoczerwona cytadela Alhambry skrywa labirynt cienistych dziedzińców o doskonałych proporcjach, filigranowych galerii, rozświetlonych słońcem arkad. Architekci Alhambry zaprojektowali marmurowe bareny oraz posadzki, które miały odbijać każdy promień jasnego andaluzyjskiego słońca, zalewając dziedzińce pałacu zmieniającą się stale złocistą poświatą.

Królestwo Hiszpanii posiada ogromne i wspaniałe dziedzictwo kulturowe i przyrodnicze. Do odwiedzenia tego kraju zachęcają przepiękne krainy, zabytki i wspaniałe widoki. Wszystko to sprawia, że kraj ten jest coraz częściej wybierany przez turystów na miejsce wypoczynku.