Albert Einstein w teorii względności zawarł stwierdzenie, że wszelki ruch we Wszechświecie jest względny,gdyż w przestrzeni kosmicznej nie można go zmierzyć, stwierdził również, że prędkość światła ( około 300 tys.km/s) jest zawsze taka sama wobec obserwatora, niezależnie od tego czy jest on w ruchu, czy też nie. Światło gwiazdy do której zbliża się Ziemia z taką samą prędkością, z jaką oddala się od innej gwiazdy (29 tys.km/h), dotrze do Ziemi w tym samym czasie, co światło tej ostatniej gwiazdy. Einstein, doszedł do wniosku, że jedyną stałą własnością fizyczną, jest prędkość światła i jeśli jest ona zawsze taka sama,niezależnie od ruchu obserwatora,to inne własności muszą być inaczej postrzegane przez ludzi poruszających się w różnych kierunkach i z różnymi prędkościami. Uczony,obliczył również,że w rakiecie lecącej z prędkością bliską światła,czas biegnie wolniej, niż czas mierzony przez osobę względem której owa rakieta się porusza.Przy prędkości światła, jej masa będzie nieskończona,więc żaden obiekt nie może osiągnąć takiej prędkości,gdyż osiągnięcie jej wymagałoby działania nieskończonej siły. Do powstania szczególnej teorii względności przyczyniły się rzekome problemy związane z opisem zjawisk elektrodynamicznych. Jednym z powodów poszukiwania nowej teorii względności była jakoby sprzeczność obserwowana w początku XX wieku w elektrodynamice opartej na równaniach Maxwella. Sprzeczność tą przedstawia się na przykładzie doświadczenia z magnesem i zwojnicą. Wzajemny ruch magnesu i zwojnicy wywołuje przepływ prądu indukcyjnego w zwojnicy, nieważne które z tych ciał znajduje się w ruchu. Natomiast opis tych sytuacji wg ruchu magnesu i wg ruchu zwojnicy - jest według praw elektrodynamiki Maxwella zupełnie inny.
