Taniec współczesny na podstawie tego co napisała Isadora Duncan.

Niniejsza praca powstała jako wynik mojej fascynacji tańcem połączonej z doświadczeniem,   jakie dane mi było zdobyć na stypendium w Uniwersytecie Lumière w Lyonie. To doświadczenie   obejmuje zarówno studia nad tańcem współczesnym, jak i uczestnictwo w Biennale de la Danse   2004 oraz recepcję kilkudziesięciu choreografii prezentowanych w Lyonie i innych miastach   Francji podczas mojego półtorarocznego pobytu w tym kraju. Ogromną rolę w zdobywaniu   materiałów odegrały również biblioteki : miejska i uniwersytecka w Lyon II, ale przede wszystkim   bogata videoteka Maison de la Danse w Lyonie - jednej z najważniejszych instytucji we Francji   promujących taniec współczesny. Większość choreografii stanowiących podstawę moich badań to spektakle, które podziwiałam   na żywo, w salach teatralnych. Inne - te z lat sześćdziesiątych, siedemdziesiątych i   osiemdziesiątych - mogłam zobaczyć na kasetach video, niemniej nadal pozostaje kilka, których   opis przytaczam za innymi badaczami, z powodu ich niedostępności jako materiałów   audiowizualnych, bądź tylko fragmentarycznej ich rejestracji. Zdając sobie sprawę z ewidentnych   różnic w percepcji choreografii na żywo i za pośrednictwem video, starałam się analizować   przede wszystkim te spektakle, które znam z własnego doświadczenia jako widz, pozostałe   wprowadzając raczej w charakterze dygresji budującej kontekst interpretacyjny. Ponieważ w języku polskim nie przeprowadzono zbyt wielu badań nad estetyką tańca   współczesnego wydało mi się konieczne wprowadzenie kontekstu historycznego, gdyż bez   znajomości ewolucji tej formy tańca trudno jest zrozumieć jej obecną, nieco hybrydalną postać.   Tak więc w pierwszej części pracy obok twórców francuskich pojawią się choreografowie   amerykańscy, niemieccy i innych narodowości, którzy odegrali przełomową rolę w kształtowaniu   się form modernistycznych, postmodernistycznych i współczesnych tańca. Podobnie, pomimo iż tematem pracy jest taniec francuski, jej pewne fragmenty zostały   rozszerzone o „taniec we Francji”, co jest zresztą wynikiem multietnicznego charakteru   środowiska tańca oraz autonomii twórców, którzy często pracują w kooperacji z zagranicznymi   instytucjami kulturalnymi. Drugi i trzeci rozdział poświęcone są nurtom estetycznym najnowszego tańca francuskiego od   lat dziewięćdziesiątych dwudziestego wieku, z naciskiem położonym na różnice

sadze tak samo jak przedmowca :)