taniec narodowy hiszpani

Taniec od zarania dziejów odgrywał ważną rolę w kulturze. Uważa się, iż jest on najstarszą spośród wszystkich dziedzin sztuki. Jest więc mocno wpisany w naturę człowieka. Zazwyczaj jest on rezultatem i wyrazem radości. Ale może wyrażać też wiele innych emocji i uczuć: bunt, agresję, smutek, walkę, miłość, nienawiść. Taniec powstał także jako wspólna aktywność ludzka. Wyzwalające go siły wiązały się z religią, wojną czy wspomnianymi emocjami towarzyszącymi wielu ludziom, a więc z czymś, co było wspólne dla wielu. Stąd taniec miał od początków moc jednoczenia ludzi. W wielu kulturach taniec traktowany był jako rodzaj rytuału, np. w Afryce czy Azji. Inaczej jest w kulturze europejskiej – tu taniec uważany jest jako język ciała. Dziś istnieje wiele odmian tańca – od zupełnie spontanicznego, aż po swoistą sztukę, ujętą w określone ramy i zasady. Warto pod tym względem przyjrzeć się Hiszpanii. Mieszkańcy tego kraju uważani są za naród ognisty, tańczą więc z ogromną pasją. Taniec jest tam silnie zakorzeniony. Powstały pewne jego gatunki, uważane za narodowe tańce tego kraju. Paso doble – nazwa ta z języka hiszpańskiego oznacza „podwójny krok”. Taniec ten nawiązuje do corridy- walki toreadora z bykiem na arenie. Tancerz odgrywa tu rolę toreadora, zaś jego partnerka symbolizuje czerwoną płachtę. Cały taniec odbywa się wokół wyimaginowanego byka. Towarzyszy mu muzyka marszowa. Jest to taniec niezwykle ekspresyjny, stopniowo wyzwalający napięcie, aż do ostatniego taktu, który ma wzbudzić największe emocje. Paso doble to niezwykłe widowisko, do którego tancerze przygotowują się jeszcze przed jego rozpoczęciem, przybierając odpowiednie pozy. Dzięki temu już na samym początku wprowadzają w nastrój tańca, zanim ruszą wraz z pierwszym uderzeniem muzyki. Aby paso doble było rzeczywiście efektownie zatańczone, tancerze muszą posiadać duże umiejętności. Jest to bowiem sztuka pełna wyrazu. Cały taniec dzieli się na trzy stałe części. Pierwsza z nich przedstawia wejście toreadora na arenę. Druga – symbolizuje już jego walkę z bykiem. Trzecia część obrazuje paradę po zakończeniu walki. Bolero – to hiszpański taniec ludowy. Swoimi korzeniami sięga XVIII wieku. Znany jest głównie w Kastylii i Andaluzji, tam też jest najbardziej popularny. Bolero tańczy się solo lub w parach. Towarzyszy mu śpiew, dźwięki gitary, tamburynu i kastanietów. W XIX wieku taniec ten został zaadaptowany do muzyki operowej. Najbardziej znane bolera jako utwory muzyczne to „Bolero” Maurice’a Ravela oraz „Abaddon’s Bolero” tria Emerson, Lake and Palmer. Flamenco – pochodzenie tego słowa nie zostało jednoznacznie wyjaśnione. Przypuszcza się, iż pochodzi od łacińskiego słowa „flamma”, oznaczającego ogień. To wyjaśnienie wiązałoby się z ognistym charakterem hiszpańskich pieśni i tańców narodowych. Według innych badaczy nazwa ta wywodzi się od słowa „Flandria” i dotarło do Hiszpanii w XVI wieku za pośrednictwem przybywających tu właśnie z Flandrii Cyganów. Inne źródła wskazują na pochodzenie nazwy flamenco od słowa „Flamandczyk”. W wieku XVI na dworze hiszpańskim panowała znienawidzona ogólnie arystokracja flamandzka. Słowo „Flamandczyk” stało się wówczas synonimem osoby chytrej. Ponieważ Cyganów postrzegano wtedy jako włóczęgów i oszustów, ich twórczość określano słowem „flamenco”. Jeszcze inna interpretacja tej nazwy wiąże się z podobieństwem figur tańca flamenco do zachowania się i ruchów flaminga (którego nazwa w języku hiszpańskim brzmi właśnie „flamenco”). Uważa się, że powstanie samego tańca wiąże się z praktyką wykonywania muzyki cygańskiej na terenie Hiszpanii, przede wszystkim w Andaluzji. Stamtąd bowiem pochodzi jego tradycja. Taniec ten wykonywany może być solo, w duecie lub w grupie. Za jego pośrednictwem opowiada się pewną historię, zaś ruchy ciała i wykonywane przez tancerzy gesty wyrażają ich stany emocjonalne, podkreślają też znaczenie słów oraz towarzyszącej im muzyki. Ta wykonywana jest głównie na gitarze, rzadziej z towarzyszeniem skrzypiec, wiolonczeli czy fletu. Jest to taniec bardzo rytmiczny, zaś rytm ten wybijany jest poprzez klaskanie w dłonie, pstrykanie palcami oraz za pomocą kastanietów. Dość charakterystyczne są stroje tancerzy flamenco. U kobiet jest on bardzo kolorowy: falbaniasta spódnica lub suknia, gorset i chusta. Nieraz uzupełnieniem bywa wachlarz lub kwiat. Strój mężczyzny jest utrzymany w stonowanych barwach: ciemne spodnie i kamizelka, biała koszula, apaszka pod szyją, buty przypominające te do jazdy konnej, płaskodenny kapelusz. Fandango – to również hiszpański taniec ludowy. Wiele regionów Hiszpanii ma swoją własną wersję tego tańca. Ogólnie można scharakteryzować fandango jako początkowo powolny, ze stopniowo wzrastającym tempem taniec w parach, w którym tancerze, wykonując raczej swobodne ruchy, oddalają się od siebie i przybliżają, nie obejmując się jednak. Sardana – jest to taniec pochodzący z terenów Katalonii, jednego z regionów Hiszpanii. Stanowi on symbol jedności, solidarności i więzi Katalończyków. Za jego pośrednictwem podkreślają oni swą odrębność. Jest on tam żywą tradycją, kultywowaną zarówno przez młodych, jak i starszych. Katalończycy spotykają się na publicznych placach, gdzie wspólnie tańczą, nawet z nieznajomymi. Tancerze, trzymając się za ręce, poruszają się w kręgu, do którego mogą przyłączać się inni. Towarzysząca tańcu muzyka nie jest zbyt dynamiczna, raczej powolna i łagodna, tworzona przez dźwięki fletu, oboju i piszczałek. Ciekawostką jest fakt, że istnieją pomniki przedstawiające ten taniec – znajdują się w Barcelonie, Calelii i LIoret de Mar. Pawana – taniec ten wywodzi się z XV – wiecznego dworu hiszpańskiego. Jago nazwa prawdopodobnie pochodzi od łacińskiego słowa „pavo” (paw) i być może wzięła się od charakterystycznych dla tego tańca uroczystych i powolnych ruchów, przypominających dostojne zachowanie się pawia. Tancerze wykonują kilka kroków w przód, a następnie tyle samo w tył. Początkowo pawanę tańczyli jedynie król, książęta i ich małżonki. Charakterystyczną cechą stroju pań były suknie z długimi trenami, które podczas tańca rozpościerały się za nimi niczym piękny, kolorowy ogon pawia. Tańcom towarzyszyły dźwięki lutni, obojów i wioli oraz śpiew. Później pawana stała się również tańcem patrycjuszy miejskich, którzy z okazji świąt bractw cechowych brali udział w procesjach, poruszających się tanecznym krokiem ulicami miasta. Muzyka pawany towarzyszyła także maskaradom dworskim. Uczestnicy przebrani za mitologiczne postaci tańczyli wokół krużganków pałacu. Jota – to hiszpański taniec ludowy, pochodzący z północnej części kraju, dokładniej z Aragonii. Cechą charakterystyczną są uniesione w górę ręce tancerzy oraz szybkie tempo. Rytm tańca wybijany jest przez kastaniety oraz obcasy tańczącej pary. Ten krótki przegląd najważniejszych tańców narodowych Hiszpanii wiele mówi o mieszkańcach tego kraju. Potwierdza, iż mają oni taniec we krwi. Pozwala również na poznanie pewnej cząstki niezwykle bogatej kultury Hiszpanii.   Liczę na naj.

Okresl, czy zdania sa prawdziwe. Obok kazdego zdania napisz P (prawda) lub F (falsz). Samba jest szybkim tanczem pochadzacym z Hiszpani - P/F Folk to styl muzyczny wykorzystujacy elementy sztuki ludowej - P/F Cymbaly i dzwonki to dwie nazwy tego samego

Okresl, czy zdania sa prawdziwe. Obok kazdego zdania napisz P (prawda) lub F (falsz). Samba jest szybkim tanczem pochadzacym z Hiszpani - P/F Folk to styl muzyczny wykorzystujacy elementy sztuki ludowej - P/F Cymbaly i dzwonki to dwie nazwy tego ...

Okresl, czy zdania sa prawdziwe. Obok kazdego zdania napisz P (prawda) lub F (falsz). Samba jest szybkim tanczem pochadzacym z Hiszpani - P/F Folk to styl muzyczny wykorzystujacy elementy sztuki ludowej - P/F Cymbaly i dzwonki to dwie nazwy tego samego

Okresl, czy zdania sa prawdziwe. Obok kazdego zdania napisz P (prawda) lub F (falsz). Samba jest szybkim tanczem pochadzacym z Hiszpani - P/F Folk to styl muzyczny wykorzystujacy elementy sztuki ludowej - P/F Cymbaly i dzwonki to dwie nazwy tego ...