Polityka zagraniczna Polski – polityka zagraniczna prowadzona przez władze PRL, a po nowelizacji konstytucji w grudniu 1989 przez władze Rzeczypospolitej Polskiej. Odzyskanie możliwości w pełni suwerennego prowadzenia polityki zagranicznej wiązało się ze zmianą uwarunkowań zarówno o charakterze zewnętrznym (polityka pierestrojki, rozpad bloku wschodniego), jak i wewnętrznym (Okrągły Stół, wybory czerwcowe, rozpoczęcie transformacji). Nowymi wyzwaniami było przeorientowanie dotychczasowej polityki na kierunek euroatlantycki i integracja ze strukturami międzynarodowymi Zachodu (Rada Europy, Wspólnoty Europejskie, NATO). Drugim głównym kierunkiem stała się polityka wschodnia – bezkonfliktowe wyjście z obozu państw socjalistycznych, a następnie budowa dobrosąsiedzkich relacji z Rosją, Ukrainą i Białorusią.
