Folklor Polski -notka na muzykę.

Folklor polski to symboliczno-artystyczna dziedzina polskiej kultury ludowej. Przybiera niejednolite formy w zależności od grupy społecznej i regionu etnograficznego. Badania nad folklorem polskim zaczynają się w XIX wieku i są związane z walką o utrzymanie świadomości narodowej (zob. też: pozytywizm w Polsce, praca u podstaw). Hugo Kołłątaj w 1802 opracował pierwszy polski program badań nad folklorem, ale wzrost zainteresowania tą dziedziną nastąpił głownie w drugiej połowie tego wieku. Znaczący badacze tego okresu to Zorian Dołęga-Chodakowski, Oskar Kolberg, Jan Karłowicz, Erazm Majewski, Zygmunt Gloger, Lucjan Malinowski, Władysław Siarkowski, Jan Świętek, Seweryn Udziela. Materiały gromadzili także pisarze i etnografowie-amatorzy (m.in. Kazimierz Władysław Wóycicki, Żegota Pauli, Karol Baliński, Lucjan Siemieński). W okresie międzywojennym rozwinęły się badania folkloru regionalnego, wyodrębniono także folklor grup społecznych (folklor chłopski, folklor robotniczy).

Folklor polski to rdzenna muzyka ludowa związana z charakterystycznymi cechami naszego kraju. Przyczynia się do wzrostu świadomości narodowej i staje się podstawą tożsamości etnicznej narodów. Cechy folkloru to: 1. Wariantywność – wynika  z wyłącznie ustnego przekazu, sprzyja to twórczemu przetwarzaniu tekstu lub muzyki, wprowadzaniu zmian i modyfikacji w różnych rejonach. Muzyka przetrwała głównie tradycji. 2. Schematyczność - powtarzalność układów kompozycyjnych, nieskomplikowana budowa, łatwa do zapamiętania. 3. Anonimowość - brak ustalenia konkretnego autora. 4. Synkretyzm - połączenie muzyki, słowa, czy tańca. 5. Związek z życiem ludu (zwyczaje, obrzędy, praca).   Pod względem folkloru można wyróżnic w Polsce regiony np.: Pomorze, Wielkopolskę, Kaszuny, Kujawy, Mazowsze, Lubleszczyzna, Kurpie, Śląsk, Podhale, Region krakowski.     W razie pytań - proszę o kontakt. Pozdrawiam.