Myśli Hektora tuż przed pojedynkiem z Achillesem.: Jestem jednocześnie smutny lecz też mam poczucie , że muszę walczyć. Chciałbym aby mój syn był podobny do mnie, tylko tego pragnę. Chcę żeby w przyszłości Andromacha była z niego dumna ,aby zrobił coś pożytecznego co zostanie zapamiętane przez wszystkich ludzi. Szkoda mi go , że prawdopodobnie mnie straci , nie będzie miał ojca , wzoru do naśladowania i nie będzie...nie będzie mnie pamiętał. Gdybym mógł zapobiec tej wojnie , w moim sercu czuję żal i smutek. Nie chcę aby moja żona była niewolnicą Achillesa! Nie chcę żeby kto inny wziął ją ponownie za żonę! Chciałbym zostać przy niej i przy małym , lecz czuję , że wojna to moje przeznaczenie i święty obowiązek. Gdyby nie szlachetna walka i dokonania mego ojca , może by mnie tutaj teraz nie było. W każdym razie to już przeszłość , nie chcę ginąć lecz muszę. Muszę , skupić się na walce , aby przeżyć. Jednak wydaje się to zabawne , szanse na przeżycie są małe. Muszę postąpić jak prawdziwy człowiek z honorem! Muszę nie dopuścić do wygranej wroga! Achilles jest przeciwnikiem wytrwałym lecz myślę , że dam mu rade! Za ojczyznę!!! :)
