Włochy Loreto , znane budowle , tradycje i obyczaje . INFORMACJE POTRZEBNE DO PREZENTACJI.

Loreto – miejscowość i gmina w środkowych Włoszech, w regionie Marche, w prowincji Ankona, nad Adriatykiem. Według danych na rok 2010gminę zamieszkiwało 12 325 osób przy gęstości zaludnienia 696,7 os./km². Loreto jest przykładem miasta, gdzie obecność sanktuarium przyczynia się do rozwoju miejscowości pod względem urbanistycznym i turystycznym. Późnogotycka bazylika Santa Casa z XV w. mieści wewnątrz tzw. Święty Domek (wł. Santa Casa di Loreto), odwiedzany corocznie przez tysiące turystów z całego świata. Obiektem zainteresowania przyjeżdżających do Loreto są też dzieła Bramantego, mozaiki autorstwa Guida Reni, freski Luki Signorellego czy rzeźby Raffaella da Montelupo. Charakterystyczna dla miasta jest masywna linia murów obronnych. Zaprojektowane przez włoskiego architekta z Florencji - Antonio da Sangallo Młodszego - i wzniesione w XVI w., zostało dodatkowo wzmocnione wiek później. Do budowli obronnych miasta należą też: Bastione del Comune (zbudowane w latach 1518-1519) oraz Le Mura Castellane (pochodzące z lat 1517-1520). Podczas II wojny światowej miasto zostało wyzwolone przez żołnierzy polskich, którzy m.in. uratowali przed zniszczeniem miejscowe sanktuarium. Zdobycie Loreto , a później także Ankony, to część Kampanii Adriatyckiej, w której żołnierze II Korpusu Polskiego działali samodzielnie. Starano się, by doszło do jak najmniejszycgh zniszczeń, stąd min. ograniczono do niezbędnego minimum ostrzeliwanie artyleryjskie. Te moralne aspekty, rzadko spotykane w czasie działań wojennych, zyskały szczegolne uznanie wśród samego gen. Andersa, jak i aliantów, a przede wszystkim samych Włochów. W pobliżu sanktuarium zlokalizowano polski cmentarz wojenny, wznoszący się trzema tarasami w górę ku bazylice loretańskiej. Na cmentarzu tym, w 1080 grobach spoczywają polscy żołnierze z II Korpusu Polskiego, dowodzeni przez gen. Władysława Andersa. Sanktuarium loretańskie W Loreto znajduje się sanktuarium Santa Casa, miejsce kultu maryjnego, z tzw. Świętym Domkiem, który według legendy jest nazaretańskim domem Maryi. Miał on zostać przewieziony z Nazaretu do Włoch przez rodzinę De Angelis, która chciała w ten sposób uchronić go przed zniszczeniem. Na Placu Madonny po prawej jego stronie znajduje się Pałac Apostolski, którego budowę rozpoczęto według projektu Bramantego. Prace kontynuowali Antonio da Sangallo i G. Boccalini, a ukończył go w latach 1749-1750 L. Vanvitelli. Z lewej strony znajduje się Pałac Iliryjski, wzniesiony według projektu G. Mariniego w latach 1831-1835. W środku można zobaczyć fontannę (1604-1614), dzieło G. Fontany i C. Maderno. Natomiast dzwonnica jest dziełem L. Vanvitellego (1745). W sanktuarium znajduje się tablica upamiętniająca poległych żołnierzy Pułku Ułanów Karpackich, którzy przebyli trasę Tobruk - Loreto - Monte Cassino - Ancona - Bologna.