Wyjaśnij, kim była święta Klara z Asyżu.

Urodziła się w Asyżu w Umbrii we Włoszech. Córka Favarone Offreduccio i Ortolany. W roku 1212 za przykładem Franciszka z Asyżu zdecydowała się na ubogie życie monastyczne, stając się pierwszą klaryską. Przeżyła 42 lata w klasztorze San Damiano w swym rodzinnym Asyżu. Pociągnęła za sobą wiele asyskich niewiast, wśród nich swą matkę Ortolanę oraz siostry św. Agnieszkę i Beatrycze. W roku 1215 została przez św. Franciszka ustanowiona opatką. Jej sposób prowadzenia klariańskiej wspólnoty oraz świętość życia przyczyniły się do wielkiego poparcia ze strony papiestwa: Innocenty IV osobiście udzielił jej wiatyku, Aleksander IV, wcześniejszy kardynał protektor zakonu franciszkańskiego, kanonizował ją w roku 1255. Ciało św. Klary spoczywa w asyskiej bazylice, dedykowanej jej imieniu.

Święta Kinga (również Kunegunda; ur. 5 marca 1234 w Ostrzyhomiu, zm. 24 lipca 1292 w Starym Sączu) – węgierskaklaryska (OSC) i dziewica, córka króla Węgier Beli IV i Marii Laskariny, żona polskiego władcy, Bolesława V Wstydliwego, święta Kościoła katolickiego.Święta Kinga pochodziła z dynastii Arpadów, z rodziny wielodzietnej. Jej siostrami były m.in. św. Małgorzata Węgierska, Konstancja, księżna ruska, oraz bł. Jolenta. Ciotką Kingi była św. Elżbieta Węgierska, szwagierką bł. Salomea, a dalszymi krewnymi św. Jadwiga Śląska i św. Agnieszka z Pragi.W 1239 przybyła jako pięcioletnie dziecko do Polski. W Wojniczu królewna została ze względów politycznych zaręczona z księciem sandomierskim Bolesławem Wstydliwym, synem Leszka Białego, a następnie mając 12 lat jemu poślubiona według kanonicznej formy sponsalia de futuro, choć jednocześnie, jak podkreślał średniowieczny Żywot świętej Kingi, już od dziecinnych lat Kinga pragnęła życia dziewiczego. Podobno przyniosła mu w posagu 40 tysięcy grzywien, a według podania również sól węgierską, którą zaczęto wówczas w Bochni i Wieliczce wydobywać na większą skalę. Chociaż sól znano w Polsce już wcześniej, to jednak pewne jest, że właśnie za czasów Kingi rozwinęło się jej wydobycie, prawdopodobnie za sprawą sprowadzonych przez nią górników węgierskich.Początkowo przebywała na dworze książęcym w Sandomierzu, a następnie w Krakowie. W wyniku zagrożenia najazdem Tatarów, przebywała później na Węgrzech i na Morawach, w klasztorze cystersów w Welehradzie. Po wycofaniu się wojsk tatarskich i ustaniu wewnętrznych walk o tron oraz pokonaniu Konrada Mazowieckiego, książęca para powróciła w 1243 do Krakowa, mieszkając w Nowym Korczynie. Tutaj zaproponowała Bolesławowi, że pragnie zachować dozgonną czystość w małżeństwie, ślubując to przed biskupem krakowskim Janem Prandotą w kościele franciszkanów. Historycy wiążąc zgodę Bolesława na ślub dziewictwa Kingi nadali mu przydomek „Wstydliwy”. Następnie wstąpiła do III Zakonu św. Franciszka zostając tercjarką. Mając na uwadze dobro księstwa krakowskiego i sandomierskiego czynnie pomagała swemu mężowi w ich odbudowie po niszczycielskim najeździe Tatarów, służąc swoim posagiem. Wsparła finansowo m.in. katedrę krakowską oraz liczne klasztory ojców: benedyktynów, cystersów i franciszkanów. Była fundatorką wielu kościołów, m.in. w Bochni i Nowym Korczynie. Sprowadziła liczne zgromadzenia zakonne, m.in. Kanoników Regularnych od Pokuty do Krakowa oraz siostry norbertanki do Krzyżanowic nad Nidą, fundując im przyklasztorne kościoły. Wzięła czynny udział w staraniach o kanonizację św. Stanisława. Z jej inicjatywy Bolesław Wstydliwy i biskup Prandota wysyłali dwukrotnie poselstwo w tej sprawie do Stolicy Apostolskiej.W uznaniu jej wkładu w dobro księstwa i kościoła Bolesław za radą biskupa Prandoty wydał 2 marca 1257 w Nowym Korczynie przywilej własności Ziemi Sądeckiej dla swojej małżonki. Wykorzystując stan anarchii na Węgrzech księżniczka Kinga, dążąca do zacieśnienia związków Spisza z Polską, obsadziła ten teren swoimi wojskami, które stacjonowały tam aż do jej śmierci.Przełomowym momentem w jej życiu była śmierć 7 grudnia 1279 w Krakowie jej męża księcia Bolesława, kiedy to podjęła jako wdowa decyzję wstąpienia do zakonu klarysek Najpierw przywilejem z 6 lipca 1280 dokonała fundacji klasztoru klarysek w Starym Sączu, a następnie przywdziała habit zakonny stając się klaryską. Odtąd zamieszkiwała w tym klasztorze, choć musiała go opuścić pod koniec 1287, kiedy wraz z dwiema siostrami (Jolantą i Konstancją) oraz innymi siedemdziesięcioma zakonnicami uciekła na Zamek Pieniński bronić się przed najazdem tatarskim. 24 kwietnia 1289 złożyła profesję zakonną. We wrześniu 1291 zapadła na poważną, śmiertelną chorobę, w wyniku której 24 lipca 1292 zmarła. Została pochowana po paru dniach pod posadzką klasztornej kaplicy. Obecnie jej relikwie spoczywają po translacji w specjalnej trumience na ołtarzu, na którym umieszczono jej XV-wieczną pozłacaną figurę.Pierścień św. Kingi[edytuj]Solna rzeźba Świętej Kingi i górników w kopalni soli w Wieliczce ilustrująca legendę o pierścieniu Świętej KingiObraz ilustrujący legendę o św. KindzeWedług legendy, gdy polski książę krakowsko-sandomierski Bolesław Wstydliwy poprosił o rękę węgierskiej królewny Kingi, ta zwróciła się do swego ojca, aby w wianie nie dawano jej złota i kosztowności, gdyż niosą za sobą pot i łzy ludzkie. Nie chciała też roju służby, bo ta jest znamieniem pychy. Życzyła sobie tylko jednego skarbu – soli, którą chciała dać swej przyszłej ojczyźnie. Król Węgier podarował jej więc najbogatszą kopalnię Siedmiogrodu w Marmarosz (Prajd). Kinga, biorąc ją w posiadanie, wrzuciła do szybu swój zaręczynowy pierścień, zaś w drodze do kraju swego męża zabrała ze sobą doświadczonych górników węgierskich. W Polsce kazała im szukać soli. Znaleźli ją - jak pisze Ksiądz Piotr Skarga - „w pierwszym bałwanie [bryle] soli, który wykopano, pierścień się on jej znalazł, który ujrzawszy Kunegunda i poznawszy, dziękowała Panu Bogu, który dziwy czyni tym, którzy Go miłują”. Kinga jest rozpamiętywana do dziś w polskich bajkach i książkach.Beatyfikacja i kanonizacja[edytuj]Liczne łaski i cuda dokonane u grobu Kingi sprawiły, że w 1628 na prośbę synodu piotrkowskiego, papież Urban VIIIrozpoczął wstępny proces informacyjny, poprzedzający wyniesienie jej na ołtarze, który zakończył się niepowodzeniem, na skutek niezbyt mocnych dowodów[18]. Następnie kilkakrotne apelacje króla Jana III Sobieskiego skierowane do papieża Innocentego XI spowodowały w 1684 rozpoczęcie nowego procesu, a postulatorem mianowano o. Baltazara Milatiusa de Navo[18]. Ostatecznie 10 czerwca 1690 Kongregacja ds. Obrzędów zatwierdziła odwieczność kultu, a następnego dnia potwierdził to papież Aleksander VIII, nadając Kindze tytuł błogosławionej.Nowe łaski i cuda jakie dokonały się po jej beatyfikacji spowodowały, że już w 1733 podjęto pierwsze starania w kierunku jej kanonizacji. Stolica Apostolska w 1742 poleciła biskupowi krakowskiemu kard. Janowi Lipskiemu, aby dokonał otwarcia procesu kanonizacji, który to proces na skutek licznych trudności został przerwany. Do wznowienia kluczowego procesu doszło w latach 90. XX wieku, kiedy to do procesu kanonizacji włączyli się ojcowie franciszkanie. Postulatorem procesu został o. Ambroży Sanna, a wicepostulatorem o. Izydor Borkiewicz. Biskup tarnowski Józef Życiński powołał specjalną Komisję Historyczną w celu zbadania dokumentacji, która zakończyła swoje prace 26 maja 1994. W dniu 12 lutego 1999 papież Jan Paweł II potwierdził cudowne uzdrowienie za przyczyną bł. Kingi, a 16 czerwca 1999 kanonizował ją podczas swojej pielgrzymki do Polski w uroczystej mszy świętej w Starym Sączu. Specjalny obraz z wizerunkiem świętej na uroczystość kanonizacji namalował krakowski artysta Piotr Moskal.Papieski ołtarz w Starym Sączu, przy którym papież Jan Paweł II przewodniczył mszy świętej oraz kanonizował św. KingęKult[edytuj]Wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest w dies natalis (24 lipca). W polskim Kościele ma rangę wspomnienia obowiązkowego.W 1715 papież Benedykt XIII ogłosił bł. Kingę patronką Królestwa Polskiego i Litwy, a w 1901 biskup Leon Wałęga obrał bł. Kingę patronką diecezji tarnowskiej. Kinga jest również opiekunką górników solnych.16 stycznia 2007, podczas opłatkowego spotkania miast i gmin papieskich, ks. bp Piotr Libera ogłosił, że Św. Kinga została – stosowną decyzją Stolicy Apostolskiej – ustanowiona patronką polskich samorządowców. Natomiast 19 lutego 2014 Rada Miasta Starego Sącza przez aklamację przyjęła rezolucję ustanawiającą św. Kingę patronką miasta.7 kwietnia 1999 biskup tarnowski powołał Stowarzyszenie Czcicieli św. Kingi[26]. W tym samym roku powstał film dokumentalny w reżyserii Piotra Zarębskiego pt. Święta Matka Kinga. Świętej poświęcono również specjalne kaplice w kopalniach soli w Bochni i Wieliczce. Powstało również wiele legend związanych z jej działalnością.Pomnik Św.Kingi w klasztorze Klarysek w Starym SączuPamiątki po świętej[edytuj]Do najcenniejszych pamiątek pozostawionych przez świętą zalicza się[30]:rękopiśmienny, pergaminowy Psałterz bł. Kingi z XIII w., pisany w języku łacińskim,pierścień zaręczynowy Kingi w ametystowym oczku z postaciami narzeczonych,krzyż sporządzony z małżeńskich, książęcych diademów ze złota, pereł i kamieni szlachetnych,medalion z krucyfiksem i portretem kobiety,pieczęć klasztorną z kryształu górskiego,jaspisową łyżeczkę ze srebrną rękojeścią. Myślę że pomogłam

wyjaśnij kim była święta Klara z Asyżu

wyjaśnij kim była święta Klara z Asyżu...