Opowiadania Borowskiego.
Opowiadania Borowskiego są pozbawione tendencji moralizatorskich, pisarz nie dzieli ludzi na katów, ofiary, dobrych, złych. Zło, przemoc i podłość podniesione do rangi prawa stają się czymś oczywistym i banalnym, nie dziwią i nie oburzają, są uniwersalną cechą świata przedstawionego i ulegają im wszyscy bohaterowie utworów. W obozie zanikają takie wartości jak ojczyzna czy naród a nawet elementarne ludzkie zasady. Codzienna egzystencja więźniów pozbawiona jest heroizmu czy patosu. Świat obozu to rzeczywistość zamknięta, odcięta od świata zewnętrznego i rządząca się odrębnymi prawami. W celu ukazania specyfiki opisywanego świata i mechanizmów nim rządzących pisarz sięgnął po nowe metody opowiadania i niespotykane wcześniej środki językowe. Narracja opowiadań prowadzona w punktu widzenia głównego bohatera jest sucha i beznamiętna. Relacjonuje wydarzenia unikając wartościowania, skupiona jest raczej na działaniach postaci i ich cechach zewnętrznych niż na przeżyciach wewnętrznych. Jest to typ narracji behawiorystycznej.