Ignacy Jan Paderewski herbu Jelita (ur. 6 listopada/18 listopada 1860 w Kuryłówce, zm. 29 czerwca 1941 w Nowym Jorku) – polski pianista, kompozytor, działacz niepodległościowy i polityk. W 1919 r. sprawował funkcje premiera i ministra spraw zagranicznych RP. Profesor konserwatorium w Warszawie. Kawaler Orderu Orła Białego i francuskiej Legii Honorowej. Artur Rubinstein (ur. 28 stycznia 1887 w Łodzi, zm. 20 grudnia 1982 w Genewie) – polski pianista pochodzenia żydowskiego. W swojej ponad 80-letniej karierze pianisty wystąpił ponad 6000 razy. Znany był jako wirtuoz i odtwórca muzyki Chopina, Brahmsa, Schuberta, Schumanna, Dworzaka i Szymanowskiego. Występował z wieloma uznanymi orkiestrami i dyrygentami oraz grał m.in. z Pablem Casalsem, Jakiem Thibaudem i Romanem Totenbergiem. Przyjaźnił się także ze współczesnymi mu znakomitościami, m.in. Karolem Szymanowskim, Pablem Picassem, Grzegorzem Fitelbergiem. Mieczysław Karłowicz herbu Ostoja (ur. 11 grudnia 1876 w Wiszniewie, zm. 8 lutego 1909 w Tatrach) – polski kompozytor i dyrygent. Autor kompozycji symfonicznych i poematów symfonicznych. Przedstawiciel nurtu późnego romantyzmu. Również taternik, fotografik i publicysta. Cechy muzyki neoromantycznej: - rozbudowa aparatu orkiestrowego - doprowadziło to do powstania potężnych dzieł, na bardzo duży skład orkiestry (np. VIII Symfonia Gustava Mahlera zwana Symfonią Tysiąca) - zainteresowanie kolorytem narodowym i tematyką historyczną - zaawansowana harmonika, która zarówno reguluje napięcie w utworze, jak i decyduje o jego kolorycie brzmieniowym. Harmonika, wzorowana na zdobyczach R. Wagnera, przekracza ramy diatoniki obfitując w układy oparte na nowych zasadach formalnych. - błyskotliwa instrumentacja Neoromantyzm jest ostatnią fazą romantyzmu. Muzyka w neoromantyzmie nacechowana jest rozbudowanym aparatem orkiestrowym. Rozbudowany aparat orkiestrowy spowodował, że powstały potężne dzieła o bardzo rozbudowanym składzie orkiestry (np. VIII Symfonia Gustava Mahlera zwana Symfonią Tysiąca). Muzyka w neoromantyzmie zainteresowana była kolorytem narodowym oraz tematyką związaną z historią. Kolejną cechą charakterystyczną muzyki neoromantycznej było posługiwanie się zaawansowaną harmoniką. Dzięki harmonice istnieje możliwość regulacji napięć w utworze. Harmonika decyduje również o kolorycie brzmieniowym utworu. Ważną cechą muzyki neoromantycznej, o której warto wspomnieć jest jej błyskotliwa instrumentacja. Odwrót od kierunku neoromantycznego polegał między innymi na kameralizacji środków wykonawczych i zaznaczył się np. w impresjonizmie. Impresjonizm to nazwa stylu muzycnzego, który mył stylistyczną i estetyczną reakcją na muzykę klasyczną, romantyczną oraz wagnerowską. Impresjonizm preferuje efekty kolorystyczne i harmoniczne. Muzyka w neoromantyzmie wywarła silny wpływ na twórczość kompozytorów Młodej Polski.
