plan średni-sposób kadrowania planu filmowego polegający na pokazaniu postaci od pasa w górę. Podobnie jak plan amerykański służy do filmowania dialogów, lecz w przeciwieństwie do niego większą rolę odgrywa mimika bohaterów. Można spotkać się również z twierdzeniem, iż plan ten obejmuje kadr od głowy po dłoń wyprostowanej ręki ułożonej wzdłuż ciała. plan pełny-odzaj planu filmowego polegający na pokazaniu całej postaci wypełniającej kadr. Pozwala rozpoznać postać, zidentyfikować czynności przez nią wykonywane. Zapewnia też czytelność tła, umożliwia widzowi zapoznanie się z nim; daje to możliwość zdobycia wiedzy na temat postaci dzięki jej zachowaniu w środowisku w którym się znajduje. Stosowany jest w sztuce filmowej rzadko, zazwyczaj jako plan przejściowy pomiędzy planem ogólnym a planami bliższymi. Niekiedy używany jest w zastępstwie planu ogólnego, jeśli miejsce akcji uniemożliwia zastosowanie tego pierwszego. Plan amerykański-rodzaj planu filmowego polegający na jednoczesnym pokazaniu postaci ludzkiej od wysokości nieco powyżej kolan do miejsca tuż nad głową. Używany głównie do filmowania rozmawiających osób. Podobnie jak plan pełny pokazuje relacje między osobami, obejmując gesty i mimikę. Pozwala też na uchwycenie realiów otoczenia. Jest zgodny z tym, w jaki sposób ludzie normalnie postrzegają rozmawiające osoby. W okresie filmu niemego stosowany był niechętnie, popularność zdobył po przełomie dźwiękowym
