Cechą barokowu było zatem wzbudzanie wrażenia i niepokoju. Malarze i rzeźbiarze starali się uchwycić w swoich dziełach zmienność ruchu. Świat nie był już przedstawiony jako uporządkowany, a sprawiał często wrażenie chaosu. Ilustrację tych założeń znajdziemy w barokowej architekturze kościołów, które w dobie kontrreformacji miały za zadanie olśnić swoim przepychem wiernych. Taki cel miała ornamentyka wnętrza kościoła, różne gzymsy sztukaterie, złocenia a także malarstwo iluzoryczne powiększające przestrzeń, dodające jeszcze większego przepychu. Dlatego też twórcy tej epoki sygnalizują w swoich obrazach motyw przemijania, tak zrobił np. Peter Claesz malując „martwą naturę”. Elementami tego obrazu są przedmioty codziennego użytku: świecznik, w którym dopiero co wypaliła się świeca, kałamarz, którego ktoś nie zdążył zamknąć, klucz odłożony na chwilę, przewrócony kielich, książka, którą ktoś czytał. Nad tymi wszystkimi elementami góruje wizerunek ludzkiej czaszki i piszczeli odsyłając wyobraźnię oglądającego do ukrytego symbolicznego sensu, który jest poza sferą materialną oglądanego dzieła. Jednym z głównych tematów poezji barokowej, który łączy się z podważeniem świadectwa ludzkich zmysłów jest motyw marności świata. I wszystkich jego dóbr materialnych. Również Daniel Naborowski nawiązując doksięgi Kocheleta przekonuje w swoim wierszu pt. „Marność”, że świat nie jest wart większej uwagi człowieka. Poeta wie, że człowiek mimo wszystko przywiązuje się do uciech świata, ale przekonuje, że prędzej czy później trzeba będzie zdać sprawę ze swojego życia przed Bogiem. BAROK*był stylem w sztuce, architekturze oraz literaturze, który zapoczątkowany został we Włoszech. Odznaczał się dużą ekspresyjnością, bogactwem formy oraz zdobnictwa, bardzo silnymi kontrastami, także monumentalnością. Linie proste w sztuce oraz architekturze są prawie nieobecne, zastąpiły je linie faliste, liczne załamania i zaokrąglenia. Dzieła architektury bywają przepełnione dekoracją figuralną oraz ornamentyką. Polscy reformatorzy oświecenia postrzegali barok jako symbol zacofania, rozpowszechniającego się sarmatyzmu oraz upadku umysłowego. W czasie trwania baroku stworzono bardzo wiele dzieł, które stały się punktem odniesienia także w późniejszych epokach. (OGŁÓLNE CECHY BAROKU) : słownictwo zostało wzbogacone elementami potocznymi , gwarowymi oraz obcojęzycznymi, główną tematyką była mitologia i religia, próbowano zadziwić i olśnić odbiorcę bogactwem ozdób, jak również niezwykłością w wypowiedziach poetyckich, stosowano wyszukane przenośnie, rzeźba stała się w większości jednobarwna, próbowana wywołać zaskoczenia u widza, słuchacza, używanie wyszukanych przenośni, struktury składniowe komponowane były za pomocą inwersji, występowanie dynamizmu, wielonurtowość, w architekturze budynki różnią się pomiędzy sobą, posiadają indywidualny styl. Sztuka baroku charakteryzowały następujące cechy: ogromny przepych , wraz z bogactwem ozdób oraz złoceń alegoryczność, odbiorca miał być zaskoczony, oszołomiony i olśniony tym co widzi, kontrastowość. Cechy literatury baroku: literatura charakteryzowała się bogactwem słownictwa i niezwykłością, niezwykłością metafor oraz epitetów, skomplikowaną składnią, zawiły szyk, antytetyczność, jak również posługiwanie się kontrastami i sprzecznościami, paradoks. .......................................................................................................................................................................... Do charakterystycznych cech literatury w polskim baroku wyróżnić możemy: dwunurtowość z podziałem na nurt dworski oraz sarmacki, brak ukształtowanych zasad oraz poetyk, jak również programu, rękopiśmiennictwo. ... 2... - stopniowe zrywanie z tradycją sarmatyzmu - działalność filozoficzna i polityczna (Stanisław Staszic) - badania w zakresie fizyki, chemii i astronomii ( bracia Jan i Jędrzej Śniadeccy) - reforma szkolnictwa ( Stanisław Konarski) - powołano Komisję Edukacji Narodowej - pierwszy podręcznik do historii (Adam Naruszewicz) ..:)))
