opisz strój krzyżaka w 10 zdaniach napisz czym zajmowali sie templariusze

krzyżacyUbierając ten strój, człowiek mógł pokazać, kim tak naprawdę jest. Zbyszko, nie wyróżniający się zbytnio niczym, podczas wieczerzy w Gospodzie Pod Lutym Turem, po ubraniu najlepszych szat olśnił wszystkich. Ubrał on wtedy jakę z białego jedwabiu, naszytą w złote gryfy, u dołu zaś szlakiem ozdobną. Z wierzchu opasał się pasem pozłocistym, podwójnym, przy którym wisiał mały kord w srebro i kość słoniową oprawiony. Naciągnął prześliczne spodnie, w których jedna nogawic była w podłużne pasy zielone i czerwone, druga w fioletowe i żółte, obie zaś u góry kończyły się prostą szachownicą. Na nogi włożył purpurowe trzewiki z długimi noskami. Jadąc do kościoła w Krześni, Jagienka przybrana była w odzież z czerwonego sukna, podbitą gronostajami, czerwone rękawiczki i gronostajowy, naszyty złotem kapturek na głowie. Będąc w Płocku, ubierała się podobnie. Nakładała złotą przepaskę, która obejmowała jej białe jak śnieg czoło i ciemne włosy, niebieską, obcisłą, obramowaną purpurowym szlakiem szatę.     Działalność zakonu Templariuszy w Ziemi Świętej   podczas wypraw krzyżowych.(1) Okres wypraw krzyżowych był trudny dla Europy i bliskiego Wschodu. Walka z niewiernymi okazała się bowiem ciężką i zgubną dla rycerzy ze starego kontynentu. Templariusze byli tym zakonem, jaki szczególnie walczył o odzyskanie Ziemi Świętej.Taka była idea jego powstania. Stąd ich wielki wkład i obrona granic na tamtych terenach nie mogły przejść bez echa. Jak zakon funkcjonował,walczył, prowadził politykę na Bliskim Wschodzie? Na jego przykładzie można zobaczyć jak chrześcijanie stopniowo tracili ziemie, jakie wcześniej zdobywali, wiele oddając w walce z niewiernymi, często przez nieporozumienia i oskarżenia między sobą. TEMPLARIUSZE   Początek działalności-pierwsze walki i zdobycze. W roku 1118 zmarł król Jerozolimy Baldwin I. Mniej więcej w tym samym czasie rycerz Hugo z Payns zorganizował z kilkoma współziomkami bractwo na wpół religijne i rycerskie. Celem jego była ochrona pielgrzymów przybywających do Ziemi Świętej. Członkowie nowego bractwa nazwanego Ubodzy Rycerze Chrystusa, złożyli śluby zakonne przed patriarchą i oddali się pod jego opiekę. Nowy król Jerozolimy, Baldwin II przekazał im na główną siedzibę część swego pałacu w Jerozolimie, niedaleko meczetu al.Aksa, dawnej świątyni Salomona. Od tego to głównie miejsca nazwani Ubogimi Rycerzami Chrystusa, “rycerzami świątyni” lub templariuszami. Nowo powstało bractwo wypełniło dotkliwą lukę w wewnętrznej organizacji kolonialnego państwa Franków. Bractwo chciało jednak uzyskać prawa zakonne. Stąd też dwóch Templariuszy udało się do Europy; tu w osobie Bernarda z Clairvaux znaleźli oparcie. Ów propagator wojny przeciw innowiercom chętnie przystał do tego pomysłu i opracował dla zakonu regułę. Papież Honoriusz II w roku 1128 zatwierdził nowy zakon z regułą. Wkrótce po tym Hugo z Payns zaczął jeździć po Europie i werbować do zakonu nowych członków. Zakon Templariuszy swoją pierwszą akcję-jak podaje Regine Pernaud w książce “Templariusze” przeprowadził w 1138 roku. Okazała się ona porażką, jako że Turcy zawładnęli miasteczkiem Tekoa, którego mieszkańcy ratowali się ucieczką. Wtedy to następca Hugona z Payns, Robert z Craon zebrał braci tudzież innych rycerzy i odzyskał miasto. Bracia jednak polegli w masakrze dokonanej przez Turków z Askalonu. Według Martina Bauera autora pozycji “Templariusze.Mity i Rzeczywistość” pierwszym było oblężenie Damaszku w 1129 roku, którym dowodził sam Hugon z Payns. Jego oddział nie składał się jednak z Templariuszy, lecz zwykłych żołnierzy. Ta zbieranina pod wodzą Hugona wykazała się zaangażowaniem, które potem miało znamionować wszystkie militarne akcje zakonu. Pierwszą twierdzę w Ziemi Świętej Baghras-zakon otrzymał między 1131 a 1138 rokiem. Twierdza ta leżała na granicy z Armenią, która była pod wpływami bizantyjskimi. Zajmując ją, zwabieni hojnym podarunkiem, Templariusze zostali nagle postawieni na straży granicy z chrześcijańskim sąsiadem, zamiast koncentrować się na kampanii anty-islamskiej. Również w księstwach Antiochii i Trypolisu chętnie dawano zakonowi twierdze sądząc, iż dysponują oni wystarczającą siłą i determinacją, aby utrzymać je. Jednak nie chciał przyjąć na siebie licznych i kosztownych zobowiązań wynikających z obrony owych granic. Aż do drugiej krucjaty zakon zajmował się głównie ochroną pielgrzymów. Patrolował drogi, walczył nie tylko z rozbójnikami, ale i z groźnymi drapieżnikami. Nawet w regule zakonu było zapisane, iż można zabijać lwy, które podróżującym po Syrii sprawiały wiele kłopotów. “Niepodobna przypuścić, ażeby wierni wdzięczności za tę pociechę, jaką tubylcom, pielgrzymom, ubogim i wszystkim którzy wędrują do Grobu Pańskiego, przynosi obecność rycerzy świątyni”-czytamy u Regine Pernaud. Przez pierwsze lata bytności w Ziemi Świętej zakon zatem umacniał swoją pozycję i miał do dyspozycji meczet al-Aksa.którego salę modlitw podzielono na małe cele, powstały nowe zabudowania gdzie urządzono refektarz,stodołę,piwnicę; pod meczetem zaś były tzw. Stajnie Salomona, tak ogromne, iż można w nich było kwaterować mnóstwo koni. Kiedy upadła Edessa w 1151 roku , królowa Melisanda natychmiast wysłała do Rzymu poselstwo, które miało powiadomić papieża o nieszczęściu i porwać do nowej krucjaty co podaje Steve Runcimann w Tomie 1 “Dziejów wypraw krzyżowych. Pierwsza krucjata i założenie Królestwa Jerozolimskiego”. Wielu rycerzy na wieść o tym chciało wstępować do zakonów szpitalników i Templariuszy, które z czasem zaczęły spełniać rolę armii stałej królestwa; dobra jakie posiadały, wskazywały jak wysoko były cenione. Również Świętemu Bernardowi z Clairvaux leżał na sercu los Ziemi Świętej. Teraz, w obliczu zagrożenia, przejechał całą Francję, wygłaszając kazania, zachęcające do wyprawy. Wtórował mu papież Eugeniusz, który obdarzył Templariuszy godłem czerwonego krzyża noszonego po lewe stronie płaszcza nad sercem o czym informuje Marion Melville w “Dziejach Templariuszy”. Krucjata wyruszyła aczkolwiek już 6 stycznia 1148 roku krzyżowcy wpadli w zasadzkę w przełęczach Pizydii. Odwaga jednak i szybkie działanie króla Ludwika VII uchroniła resztę armii; po tym fakcie król powierzył się w opiekę Ewerarda z Les Bers i Templariuszy. Mimo tych strat krucjata szła dalej, lecz ciężko było jej się podnieść po wcześniejszych porażkach. Zaczęły się też wewnątrz krzyżowców nieporozumienia. Król Francji chciał odbić Turkom Edessę, a inni chcieli iść na Askalon. Postanowiono iść na ugodę i zaatakować Damaszek. W czasie tych działań Templariusze wiele pomogli krzyżowcom dostarczając im znacznych kontyngentów; mimo tego nie posuwano się do przodu. W końcu w roku 1149 krucjata upadła. Pozostawiono Damaszek a król Ludwik udał się w drogę powrotną. Na zdobytych terenach zakon zajmował się głównie ochroną pielgrzymów. Jego działalność była jednak szersza. Rozdawał jałmużnę i zajmował się akcjami militarnymi; prowadził też polityką nie licząc się z polityką państwa. Zawierał traktaty z muzułmanami na własną rękę, czasami nawet bojkotując pewne kampanie, jak choćby uderzenie na w 1158 roku na Egipt. Jednym z głównych zadań Templariuszy-jak podaje Steve Runcimann w 2 Tomie “Dziejów wypraw krzyżowych. Królestwo Jerozolimskie i frankijski wschód”- w tym okresie było utrzymanie warowni Gaza znajdującej się na głównym szlaku łączącym Askalon z Egiptem; chrześcijanie chcieli bowiem przypuścić atak na Askalon. Pierwsi w szeregach do walki stanęli Templariusze, zgodnie ze swym mottem “pierwsi w natarciu, ostatni w odwrocie”. Pod wodzą Bernarda z Tremrlay 40 Templariuszy udało się do Askalonu. Niestety tam mały oddział nie mógł utrzymać swoich pozycji ani bronić utorowanej drogi dla innych rycerzy; wszyscy zakonnicy ponieśli śmierć włącznie ze swoim mistrzem. Ta wyprawa przeważyła też o opinii Templariuszy wbrew wypadkom zaczęli być postrzegani jako chciwy, żądny pieniądza wdzierający się do miasta Askalon po to, aby je jak najszybciej splądrować. Askalon padł 6 dni później. Innym czynem zakonu było pomszczenie zamordowanych: kalifa, wezyra i jego dwóch braci, o co prosiła zakon stacjonujący w Gazie siostra kalifa. Nasr-ed-Rina i brata Usamy ( Usama przebywał wtedy w Kairze i brał udział w spisku) pojmano i doprowadzono do bazy; sam Usam umknął. Ten incydent posłużył im w nadwyrężeniu dobrych stosunków z kairskim dworem.