Średnia wysokość kontynentu północnoamerykańskiego wynosi 781 m n.p.m., co stawia go na drugim miejscu w świecie (po Azji - 987 m n.p.m.). Amerykę Północną cechuje południkowy układ krain geograficznych. Rozległe obszary nizinne wzniesione do wysokości 200 m n.p.m. towarzyszą wybrzeżom wschodnim kontynentu, natomiast nad Oceanem Spokojnym niziny obejmują wąski pas nadbrzeżny. Obszary wyżynne, leżące w granicach wysokości od 200 do 500 m n.p.m., obejmują całą środkową i północną część kontynentu. Charakterystycznym elementem rzeźby powierzchni Ameryki Północnej są Wielkie Równiny. Położone są na wysokości od 450 m n.p.m. na wschodzie do około 1 800 m n.p.m. na zachodzie. Góry i wyżyny śródgórskie zajmują 45% powierzchni Ameryk Północnej. Wybitnie górska jest zachodnia część kontynentu (alpejski system Kordylierów). We wschodniej części występują Appalachy (orogeneza hercyńska). Środkowa strefa systemu Kordylierów to płaskowyże oraz ogromne kotliny. Na terenie Stanów Zjednoczonych określa się je ogólnym mianem Wyżyn Śródgórskich, które uważa się za odrębny region geomorfologiczny. Najwyższym punktem jest szczyt McKinley w górach Alaska (6 194 m n.p.m.), a najniżej położona jest Dolina Śmierci (dno doliny leży 85 m p.p.m.) Kordyliery, Góry Skaliste, Appalachy, Wielkie Równiny, Niź. Zatokowa, Wyż. Hudsońska, Wyż. Meksykańska, Niź. Wewnętrzne, Góry Brooksa, Niź. Atlantycka.
