Kiedy w roku 1846 Moniuszko przyjechał na krótko do Warszawy, powziął pomysł stworzenia opery narodowej, czyli takiej, której akcja rozgrywałaby się w Polsce, a muzyka nawiązywałaby do muzycznych tradycji narodowych. Tak narodziła się „Halka” z librettem Włodzimierza Wolskiego, najpierw jako utwór dwuaktowy (Wilno 1848), a następnie czteroaktowy, wystawiony w Teatrze Wielkim w Warszawie (1858). Treścią opery "Halka" S. Moniuszki jest dramat osobisty góralskiej dziewczyny, Halki, ukazany na tle nierówności społecznej w dawnej Polsce szlacheckiej. Oprócz Halki, do głównych postaci wystepujących w operze należą: Jontek - góral, wierny towarzysz Halki, Janusz - młody szlachcic, Zofia - szlachcianka, narzeczona Janusza, Stolnik - jej ojciec, Dzięba - zaufany ojca. Akcja toczy się na Podhalu. Góralka Halka zostaje uwiedziona przez szlachcica Janusza. On jednak porzuca góralkę z ich dzieckiem i postanawia ożenić się z Zofią - dziewczyna równą stanem. Zdradzona Halka postanawia podpalić kosciół podczas ślubu ukochanego, ale w rezultacie rezygnuje z tego. Pozostawiajac dziecko w kaplicy, rzuca się do rzeki. Tragiczne przeżycia Halki, doprowadzające ją do obłędu i samobójstwa, są skutkiem zawodu, jaki spotkał dziewczynę, naiwnie wierzącą w trwałość uczucia i uczciwość szlachcica. Inni przedstawiciele ludu występujący w operze, przestrzegają przed tego rodzaju naiwnością, nie wierzą szlachcie, chwilami postawa ich jest wręcz wroga. Pozdrawiam.
