Pytania na egzamin z fizjologii dla TiR

SCHARAKTERYZUJ WŁÓKNA ST WŁÓKNA ST- czerwone o wolnym metabolizmie tlenowym, Niska aktywność ATP-azy (3 razy niższa niż w FT) Umiarkowana zdolność do wiązania jonów Ca2+ w siateczce sarkoplazmatycznej Niska Wydajność glokolityczna Umiarkowana aktywność enzymów glikolizy Umiarkowana zawartość fosfagenów i glikgenu Duża ilość mitochondriów Wysoka aktywność oksydacyjna(utleniająca) Duża ilość mioglobiny Wysoka gęstość naczyń krwionośnych Przeciętna średnica Jednostka motoryczna 10-180 włókien/ motoneuron Unerwienie: średnica aksonu 12 um, prędkość przewodzenia V=70 m/s Czas rozwijania max napięcia 80-120 s

KREW SKŁAD FUNKCJE KREW – Krew zwiera: elementy upostaciowane, czyli erytrocyty (krwinki czerwone), leukocyty (krwinki białe) i trombocyty (płytki krwi) –nieupostaciowane składniki osocza krwi. Elementy morfotyczne stanowią mniej niż 50% objętości krwi. Rola krwi –transportuje tlen z krwi do tkanek –transportuje CO2 z tkanek do płuc –trans. Do wszystkich tkanek produkty energetyczne i budulcowe wchłonięte z przewodu pokarmowego –trans. Wchłonięte z tkanek produkty przemiany materii do nerek skąd zostają one wydalone z org wraz z moczem –trans hormony syntetyzowane w org i witaminy wchłonięte w przewodzie pokarmowym –magazynuje hormony gruczołu tarczowego i hormony steroidowe po ich związaniu z białkami osocza –wyrównuje ciśn osmotyczne we wszystkich tkankach –wyrównuje stężenie jonów wodorowych we wszystkich tkankach –wyrównuje różnicę temperatur występujące pomiędzy poszczególnymi narządami i tkankami –tworzy zaporę przed inwazją drobnoustrojów, które po dostaniu się do środ wewn są pożerane przez leukocyty –eliminuje za pomocą przeciwciał i ukł dopełniacza subst obce szczególnie o char białkowym

OBJAWY ODWODNIENIA – JAK CZŁOWIEK BRONI SIĘ PRZED ODWODNIENIEM ODWODNIENIE- to utrata wody ustrojowej za
zarówno z wewnątrz jak i wewnątrz komórkowych przestrzeni. Stopień utraty wody z poszczególnych przestrzeni zależy od stopnia odwodnienia OBJAWY ODWODNIENIA 1,5 –2% wzrost pragnienia 2-4% uczucie suchości w ustach, apatia, osłabienie mś 6-8% ustaje wydzielanie śliny język suchy mowa utrudniona 10-11% mówienie niemożliwe, zaburzenie świadomości kontroli postępowania . Granice tolerancji odwodnienia przez org czł. Deficyt ok.20% ciężaru ciała stanowi zwykle granicę przeżycia w spoczynku, deficyt ok.10% ciężaru ciała –granica zdolności do pracy

STARTA WODY: -parowanie potu 5% -powietrze wydychane 30% woda z moczem 60% woda z kałem 5%= 2500ml H2O spoczynku *do 10% ciężaru ciała –granica zdolności do wysiłku fiz. * Na pustyni w wysokiej temp. Powietrza 30-40C i wyżej. Konwekcja ciepła przez skórę spotęgowana tu przez drgające i bardzo suche powietrze. *W wysokich górach i rejonach o niskiej temp.powietrza –niska wilgotność powietrza ułatwia parowanie przez płuca. W rejonach górskich dodatkowo ten proces stymulowany jest ponieważ niskie ciśn atmosferyczne wymusza hiperwentylację i zwiększenie utraty wody. Spadek ciśn osmotycznego krwi innych płynów prowadzi do spadku wydzielania hormonu antydinretycznego (ADH wazopresyny) przez przysadkę mózgową i zwiększenie diurezy, czyli spowodowanie dalszego odwodnienia org. Ilość H2O traconej przez org zależy od ilości ciepła, jakie ustrój musi usunąć do otoczenia. W celu utrzymania stałej ciepłoty. Ilość ciepła, jakie należy usunąć zależy od tego: -ile ciepła powstaje w procesach metabolicznych –i ile zyskuje z otoczenia. W tej sytuacji każde dodatkowe „oszczędzanie” wody musiałoby zmniejszyć eliminację z org nadmiaru ciepła i spowodować hipertermię. PRZYJMOWANIE PŁYNÓW Jedyną możliwością obrony przed odwodnieniem jest przyjmowanie płynów Im większe odwodnienie tym mniejsza wydolność org. Utrata wody do 5% masy ciała zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia omdlenie czy nawet udaru cieplnego. Podczas długotrwałego wysiłku należy uzupełnić wodę i cukry, których zapas jest ok.400-500g. Zużycie cukrów jest ok. 0.8g/ min. Ta ilość cukry wystarcza teoretycznie na 1,5h. Jednak cukru wyczerpać całkowicie nie można, bo zapas cukru wystarcza na ok.45min wysiłku fiz. o intensywności powyżej AT. Wypite napoje nie od razu zasilają przestrzeń wodną org. POBÓR WODY płyny 60% pokarmy stałe 30% procesy metaboliczne 10% =2500ml H2O
ZMĘCZENIE a)opisz objawy zmęczenia podczas pracy długotrwałej b)co się dzieje ze zmęczeniem, jak reaguje człowiek gdy pracuje wysokiej temperaturze ZMĘCZENIE jest to stan organizmu rozwijający się w czasie wykonywania pracy fiz lub umysłowej, charakteryzujący się zmniejszeniem zdolności do pracy, nasileniem się odczucia rosnącej ciężkości pracy i osłabieniem chęci do jej kontynuowania (brak motywacji) stan ten utrzymuje się jeszcze przez pewien czas po zakończeniu pracy. Okres ten nazywamy odpoczynkiem. Mimo rosnącego zmęczenia może utrzymać się stała wydajność pracy, jednak koszt fizjologiczny wykorzystywanego wysiłku fiz rośnie ze wzrostem zmęczenia W CZASIE WYSIŁKÓW SUBMAX. :trwających kilkanaście min.do kilku godz. czynnikiem zmęczenia mogą być: *wyczerpanie się zapasu glikogenu w wątrobie i mś. –wzrost temp.mś (do 43 st.) *wyczerpanie się zapasów cukru ogranicza także spalanie kw.tłuszczowych *obniżenie się poziomu glikogenu w mś prowadzi do drażnienia zakończeń nerwów czucia bólu i bólu mś *wzrost temp.ciała prowadzi do uruchomienia procesów termoregulacyjnych m.in. zwiększenie produkcji i parowania potu w konsekwencji do utraty wody i niektórych jonów *rośnie poziom jonóow potasu we krwi w konsekwencji zmienia się potencjał na błonie kom ms szkieletowego i mś sercowego, zmienią się próg pobudliwości tych kom. *podczas pracy długotrwałej dochodzi do wyrzutu dużej ilości hormonów w tym katecholonin i glikokortykoidów tj. hormonów katabolicznych stymulujących procesy proteolizy białek. W wyniku czego dochodzi do rozkładu białek ustrojowych *zmiany składu elektrolitowego i temp prowadzą do zmęczenia mitochondriów co prowadzi do zniszczenia struktury mitochondriów i do zaburzenia metabolizmu tlenowego *powstaje zwiększona ilość aktywacji form tlenu i do zwiększonej przepuszczalności błon mitochondrialnych i kom mś w wyniku czego dochodzi do wydzielania enzymów do krwi//ZMĘCZENIE OBWODOWE –podczas pracy opartej o skurcze izometryczne mś rozwija się zmęczenie ostre (gwałtowne, szybkie) tj. szybko narasta zmęczenie O szybkości narastania zmęczenia w tej pracy decydują następujące czynniki: -utrzymanie mś w stanie napięcia bez faz rozluźnienia powoduje ciągły dopływ do ośrodkowego ukł.nerwowego strumienia impulsacji z wewnątrz mś zakończeń nerwowych wrażliwych na rozciągnięcie (prioprioreceptory) Ciągła impulsacja ośrodków nerwowych powoduje zmęczenie, zaburzenia funkcji. –nagromadzenie metabolitów stężenia kw.mlekowego, jonów wodorowych amoniaku i innych oraz utrudnienie ich usuwania z mś w wyniku zaciskania elastycznych mało sprężystych naczyń żylnych (Zaburzenia krążenia krwi) –zaburzenie krążenia krwi utrudnia transport hormonów tlenu i ciepła , dochodzi do gwałtownego wzrostu temp.ciała zaburzenia ktywności enzymów szlaku glikolitycznego który w tych warunkach jest podstawowym źródłem energi do pracy, dochodzi do spadku zdolności włókien mś do skurczu z powodu ograniczenia ilości energii potrzebnej do skurczu rosnące zakwaszenie powoduje zaburzenia kolejnych etapów molekularnego skurczu mś.// W trakcie kontynuowania pracy zmiejsza się zdolność komórek mś do skurczu. Przejawia się to zmiejszeniem siły i szybkości skurczu mś. W początkowym okresie pracy włączone są procesy kompensacyjne tj.włączane są do skurczu nowe jednostki motoryczne natomiast siła skurczu mś nie rośnie. To zjawisko prowadzi do wyczerpania się wszystkich „rezerw” danego typu włókien mś.(jeśli jest to wysiłek max to do skurczu włączane są tylko głownie włókna FT) Po wyczerpaniu jedn.motorycznych FT do dalszej pracy rekrutowane są włókna wolnokurczliwe ST. Rosnący udział włókien ST prowadzi do spadku szybkości i siły skurczu. WYSIŁEK FIZ. W GORĄCYM OTOCZENIU- Ilość ciepła powstającego w naszym org. zależy od intensywności przemiany materii, a jego wytwarzanie może się zwiększyć 10, 20 krotnie w czasie wysiłku fiz. W spoczynku produkcja ciepła metabolicznego wynosi średnio 80 kcal/godz a w czasie pracy fiz. dochodzi 1400 kcal/godz w tych warunkach temp. Ciała wzrasta by o 3C już po 3 min wysiłku fiz., gdyby procesy termoregulacyjne nie włączyły się sprawnie w usuwanie ciepła. Usuwanie ciepła będzie możliwe, jeżeli, jeżeli będą ze sobą współpracowały układy: krążenia nerwowy hormonalny i czynność gruczołów potowych. Wzrost lub spadek temp. Wewnętrznej o 2C zaburza podstawowe procesy metaboliczne i pogarsza funkcjonowanie komórek i poszczególnych narządów. Wysiłek fiz. w podwyższonej temp. Może prowadzić do dodatkowego pobierania ciepła z otoczenia. Eliminacja ciepła może być utrudniona w warunkach dużej wilgotności powietrza. Niebezpieczne dla zdrowia jest ostre przegrzanie mózgu do którego może dochodzić tuż po zakończeniu wysiłku fiz, w wysokiej temp. W czasie pracy fiz. konwekcja ciepła (ruch powietrza) i intensywne parowanie potu z powierzchni głowy ułatwia eliminację ciepła z okolicy mózgu. Zaprzestanie wysiłku fiz. Zmniejsza aktywność procesów usuwania ciepła z okolic głowy i może dochodzić do przegrzania mózgu. Należy pamiętać o usuwaniu ciepła o okolic głowy by nie doszło do udaru cieplnego. Udar cieplny jest bardzo poważnym stanem medycznym, wymagającym leczenia szpitalnego

DYFYZJA PĘCHERZYKOWA/ POBYT CZŁOWIEKA W GÓRACH
DYFUZJA PĘCHERZYKOWA: Wymiana gazowa między pęcherzykami a krwią w naczyniach włosowatych [pęcherzyk płucny // krew {pO2 100mmHg //pO2 40mmHg} {pCO2 40mmHG // pCO2 46mmHg}aby O2 przeszedł do krwi musi tam być mniejsze ciśn. parcjalne] *prężność O2 w pęcherzykach płucnych pO2 100mmHg; wchodzący tlen do płuc 760mmHg; ciśn.parcjalne O2> ok.160mmHg Różnica gradientów ciśn. parcjalnych- im większa różnica ciśn. parcjalnych między pęcherzykiem a krwią tym gazy przechodzą łatwiej. Łatwiej przechodzi CO2> wymaga mniejszych ciśn. HIPOKSJA WYSOKOŚCIOWA (pobyt w górach) Ze wzrostem wysokości wzniesienia nad poziom morza obniża się ciśń powietrza a w nim ciśc p O2. Obniżenie ciśn p tlenu w wdychanym przez człowieka powietrzu prowadzi do obniżenia ciśn p O2 w pęcherzykach płucnych. Zmniejsza się więc gradient ciśn tlenu między krwią a pęch.płucnym który jest siłą napędową dyfuzji pęcherzykowej. Zmniejsza się wysycenie krwi tlenem i zaopatrzenie tkanek w tlen. Niewielkie obniżenie się ciśn p tlenu w pęch.płucnych nie powoduje większych zmian jednak spadek do ok.80mmHg, co ma miejsce na wysokości ok.2500 m n.p.m. powoduje pojawienie się pierwszych zmian funkcjo org. Rozwijają się objawy niedotlenienia org. tj.Hipoksja wysokościowa. Hipoksja może pojawiać się nagle lub stopniowo –jest ostra lub przewlekła. Ostra ekspozycja org na niskie ciśn barometryczne pojawia się na wysokościach 2500 m.n.p.m. W takich warunkach ciśn w pęch.płucnych może się obniżyć do 50-60mmHg z ok.103mmHg na p.m. Im wyżej wznosi się człowiek tym większy niedobór tlenu. Ciśn pęcherzykowe zmniejsza się do 30mmHg na poziomie 6000m NA ORG. CZŁOWIEKA PRZEBYWAJĄCEGO W GÓRACH DZIAŁAJĄ TAKŻE: -niska temp. Wyziębienie org, -niska wilgotność powietrza odwodnienie org, -silne promieniowanie nadfioletowe i kosmiczne powstawanie dużej ilości wolnych rodników i niszczenie błon komórkowych. Cz.O2 O=(UV) O >O(atomy) + O(wolny rodnik) zjonizowany tlen.

CO TO JEST NARKOZA AZOTOWA I JAK SIĘ PRZEJAWIA
Najważniejszymi czynnikami, które oddziaływują na człowieka przy coraz głębszym zanurzaniu się w wodzie są zmiany objętości gazów i różnica ciśn. między wnętrzem jam ciała i ciśn.zewnętrznym Na człowieka zanurzonego w wodzie oddziaływuje ciśn rosnące o 1 atmosferę na każde 10 m głębokości (4 atmosfery= 30 m) Wzrost ciśn na powierzchni ciała prowadzi do zmniejszania objętości oraz podwyższenia prężności gazów oddechowych znajdujących się we wszystkich jamach ciała (płucach, drogach oddechowych, przewodzie pokarmowym, uchu środkowym, zatokach czołowych itp.) Więc 20 m pod wodą wielkość ciśn wynosić będzie 3 atm a powietrze wypełniające płuca będzie miało jedynie 1/3 tej objętości. Na coraz większej głębokości ciśn rośnie a objętość gazu maleje proporcjonalnie do wzrostu ciśn. Taki stan rzeczy zmusza do dostarczenia nurkowi powietrza pod coraz większym ciśn. w miarę zanurzania się pod wodę Zwiększeniu głębokości zanurzania się w wodzie towarzyszy także wzrost ilości gazów oddechowych rozpuszczonych w płynach ustrojowych. Dotyczy to szczególnie azotu, którego jest w powietrzu najwięcej.W normalnych warunkach, jako tzw.gaz obojętny nie wywiera żadnego wpływu na organizm, kiedy jednak jego prężność rośnie, zachowuję się on jak gaz „znieczulający” Subiektywnie „narkoza azotowa” przypomina zatrucie alkoholowe lub efekt wdychania podtlenku azotu o niedużym stężeniu. Na głębokości 30 m większość nurkujących wykazuje pewne zaburzenia procesu myślenia zdolności oceny sytuacji oraz pogorszenia zdolności psychomotorycznych. Aby uniknąć tych dolegliwości poleca się mieszankę helowo- tlenową do oddychania zamiast powietrza, ponieważ hel znacznie trudniej rozpuszcza się w płynach ustrojowych aniżeli azot.

POTENCJAŁ SPOCZYNKOWY a)co to jest b)jak się utrzymuje
Warunkiem czynności bioelektrycznej kom jest istnienie w niej spoczynkowej różnicy potencjałów między wnętrzem komórki a jej otoczeniem .Te różnice określa się jako:potencjał spoczynkowy lub potencjał błonowy GENEZA POTENCJAŁU SPOCZYNKOWEGO: Czynnikiem odpowiedzialnym za wytworzenie różnic potencjałów pomiędzy wnętrzem komórki i powierzchnia błony jest nierównomierne stężenie jonów po obydwu stronach błony komórkow. Płyn zewnątrzkomórkowy ECF: NA+144mmol/l K+4,5mmol/l Cl -114mmol/l HCO3 28mmol/l Białczany 7mmol/l Fosforany organiczne 7mmol/l Płyn wewnątrz komórkowy Cytoplazma ICF: NA+ 7mmol /l K+ 160 mmol/l Cl -7 mmol/l HCO3 10mmol/l Białczany,fosforany organiczne 195mmol/l Jeżeli zabraknie jakiegoś jonu komórka straci potencjał spoczynkowy, to stężenie musi być nienaruszalne, ten stan jest podstawowa przyczyna dzięki której komórki mogą się komunikować
Na schemacie a)SKURCZ MIĘŚNIA na poziomie nerwowo mięśniowym b) napisz co się dzieje gdy w organizmie człowieka znajdują się jony H+
POBUDZENIA KOMÓRKI MŚ DO SKURCZ 1)impuls nerwowy(bodziec) 2)uwolnienie acetycholiny z pecherzyków synaptycznych (przy udziale jonów Ca2+) 3)receptor w błonie possynatycznej 4)Uwolnienie Ca2+ z siateczki sarkoplazmatyc znej 5)Łączenie się z troponiną C aktywacja aktyny, uwolnienie energi z hydrolizy ATP i skurcz.[DEPOLARYZACJA BŁONY KOM Pod wpływem bodźca dochodzi do pobudzenia bł.kom komórki mś szkieletowego, bodźcem tym jest acetochylynia (Ach) uwalniana na zakończeniach synaptycznych nerw-mś,pobudzenie polega na zmianie właściwości bł.komór. która powoduje otwieran ie się kanałów dla dokomórkowego prądu jonów sodu (Na+) które wnikają do komórki. Depolaryzacja przesuwa się i dzieki cewkom poprzecznym obejmuje wnętrze komórki mś.> dochodzi do uwolnienia jonów Ca2+ ze zbiorników końcowych siateczki sarkoplazmatycznej. Uwolnione jony Ca2+ wnikaja pomiędzy białka kurczliwe i łączą się z C-troponiną, w wyniku tego aktyna zostaje uwolniona od hamujacego wpływu troponiny ,następnie łaczy się głowa miozyne z aktyną, energizacja głów miozyny (aktywacja ATP-eazy) i uwolnienie energii z hydrolizy ATP, powoduje to przesunięcie głów miozyny i wślizgiwanie się między siebie białek kurczliwych czyli SKURCZ ] ETAPY SKURCZU:-wyładowanie moto neuronu –uwolnienie przekaźnika (mediatora) z pęcherzyków synaptycznych –połączenie przekaźnika z białkiem receptoro wym na bł.kom.mś –zmiana przepuszcz alności bł,kom.mś. (zmiana potencjału ze spoczynkowego na czynno ściowy) –uwolnienie jonów Ca2+ z siateczki sarkoplazmatycznej –połączenie jonów Ca2+ z białkiem regulujacym na aktynie (podjednostka C-troponiny) –dezaktywacja podjednostki I-tropon iny –wytworzenie wiązań(mostków)między aktyną a miozyną –hydroliza ATP (uwolnienie energii) –zmiana kata ustawienia głow y miozyny (z 90 na 45) –SKURCZ Gdy jest dużo Ca2+ skurcz będzie trwał na okragło ,jeśli przestanie drażnić komórkę nie będzie Ca2+ WZROST JONÓW WODOROWYCH WE KRWI POWODUJE: -nagromadzenie kwasów (wysiłek fizyczny cukrzyca) –zatrucie niektórymi lekami –niedostateczna wentylacja płuc (np. zator)

KONTROLA NERWOWA TEMPERATURY CIAŁĄ –opisz Nerwowa regulacja ciepłoty ciała 1) Różnice temp.powietrza atmosferycznego (bodźce) >termo receptory mózgu >droga aferentna>(x)PODWZGÓRZE –ośrodek termoregulacji OEC, OZC>droga eferentana }Efektory 2) Różnice temp. Wewnętrznej (bodziec) .termo detektory mózgu > ocena sytuacji niebezpieczeństwa > (x) OŚRODEK TERMOREGULACJI – Zlokalizowany w podwzgórzu SKŁADA SIĘ Z 2 CZĘŚCI: 1)ośrodka eliminacji ciepła –jest to zbiór komórek nerwowych, zlokalizowany w przedniej części podwzgórza (ma za zadanie oceniać temp. Naszego ciała> ośrodek zachowania ciepła, przegrzania) 2)Ośrodka zachowania ciepła – jest to zbiór komórek nerwowych zlokalizowanych w tylnej części podwzgórza. Obie części są ze sobą połączone i współpracują w ocenie info. dochodzącej do ośrodka z termo receptorów skóry i mózgu KONTROLA CIEPŁOTY CIAŁA: HIPOTERMIA- spadek temp. Poniżej 35 C stymulacja tero receptorów Podwzgórze> zwężenie naczyń krwionośnych skóry, tracimy mało ciepła, mniej krwi zmniejszamy pobieranie ciepła >aktywacja mś szkieletowych (drżenie mś) mś pracują zużywają więcej O2 a więc wytwarzają więcej ciepła >> wzrost temp. Ciała HIPERTERMIA –temp. Ciała wzrasta powyżej 37C >stymulacja termo receptorów> Podwzgórze> rozszerzenie naczyń krwionośnych, przepuszczanie dużego strumienia gorącej krwi, tracimy ciepło przez skórę >aktywacja gruczołów potowych, parujący pot zawiera ciepło >> obniżenie temp.ciała

OMÓW POBIERANIE I TRANSPORT O2 Z POWIETRZA DO TKANEK uwzg.dyfuzję pech, czynniki zwiększające Hb pojemnośc tlenową krwi rozmieszczenie krwi w tkankach DYFUZJA PĘCHERZYKOWA: Wymiana gazowa między pęcherzykami a krwią w naczyniach włosowatych [pęcherzyk płucny // krew {pO2 100mmHg //pO2 40mmHg} {pCO2 40mmHG // pCO2 46mmHg}aby O2 przeszedł do krwi musi tam być mniejsze ciśn. parcjalne] *prężność O2 w pęcherzykach płucnych pO2 100mmHg; wchodzący tlen do płuc 760mmHg; ciśn.parcjalne O2> ok.160mmHg Różnica gradientów ciśn. parcjalnych- im większa różnica ciśn. parcjalnych między pęcherzykiem a krwią tym gazy przechodzą łatwiej. Łatwiej przechodzi CO2> wymaga mniejszych ciśn. TRANSPORT TLENU (GAZU) DO KRWI : tlen który przechodzi z pęcherzyka do krwi rozpuszcza się w osoczu na zasadzie rozpuszczalności fizycznej, następnie dyfunduje do krwinki czerwonej, jej 34% całej masy zapełnia hemoglobina, 95% tlenu transportowane jest w postaci Hb4O3 w erytrocytach pozostałe 5% pozostaje na poziomie rozpuszczalności w osoczu CZYNNIKÓW WPŁYWAJĄCYCH NA ZDOLNOŚĆ WIĄZANIA HEMOGLOBINY Z TLENEM: 1)Prężność tlenu im wyższe pO2 tym hemoglobina lepiej wiąże się z tlenem 2)Prężność dwutlenku węgla im niższa prężność p CO2 tym lepiej Hb4 wiąże się z tlenem 3)pH-wskaźnik zasadowości/ kwasowości roztworu, wskaźnik krwi im wyższe pH (im bardziej zasadowy odczyn krwi) tym Hb4 lepiej wiąże się z O2 4)Temperatura Im niższa temp. Tym Hb4 lepiej wiąże się z tlenem 5) 2,3 DFG- 2,3 difosfoglicerynian powstaje na drodze pobocznej glikolizy w erytrocycie 2,3 DFG> wypiera tlen z Hb4 przez to więcej tlenu oddajemy tkankom, zmniejszając stopień wysycenia Hb4 tlenem przez co jej zdolność do ponownego związania z tlenem rośnie DYFUZJA TKANKOWA: odbywa się w sieci naczyń włosowatych w tkankach, Im większa aktywność metaboliczna tkanek tym szybciej i łatwiej będzie przebiegała dyfuzja tkankowa tlenu. Im więcej O2będziemy zużywali tym więcej CO2 będziemy produkować i tym szybciej CO2 będzie dyfundował do krwi KREW-utleniona tętnicza// TKANKI {pO2 100mmHg // pO2 40mmHg}{pCO2 40mmHg // pCO2 46mmHg} Jest to dyfuzja przez tzw. barierę pęcherzykowo-włośniczkową pomiędzy środowiskiem gazowym pęcherzyków płucnych a środowiskiem płynnym krwi przepływającej przez włośniczki płucne.Dyfuzja tlenu odbywa się z pęcherzyków w kierunku krwi, natomiast dwutlenku węgla - odwrotnie. Cząsteczka tlenu, aby dostać się ze światła pęcherzyka płucnego do cząsteczki hemoglobiny w erytrocycie, musi przenikać przez warstwę surfaktantu, komórki nabłonka oddechowego pęcherzyka, przez płyn międzykomórkowy miąższu płucnego, śródbłonek naczyniowy włośniczki płucnej, osocze, w którym zawieszone są krwinki i błonę komórkową erytrocytu. Podobną drogę, tylko w kierunku odwrotnym, ma do przebycia dwutlenek węgla. Czynnikiem, który szczególnie wpływa na szybkość dyfuzji gazów w powyższych warunkach, jest różnica ich stężeń, względnie ciśnień cząstkowych (parcjalnych) w obu środowiskach. PARAMETRY SZYBKOŚI PRZEPŁYWU KRWI: 1)HR częstość skurczów serca mierzona jest w skurczach/min [sk/min] *wartość spoczynkowa 72 sk/min *wart.max. 220 sk/min (uzależnione od wieku, im starsze tym mniejsze) 2)SV pojemność wyrzutowa serca, jest to ilość krwi jaką tłoczy jedna z komór serca do odpowiedniego zbiornika tętniczego podczas jednego skurczu, mierzymy w mililitrach krwi [ml] *spoczynek 70-80ml *max. 120ml 3)Q objętość minutowa serca jest to ilość krwi jaką tłoczy jedna z komór serca do odpowiedniego zbiornika tętniczego w czasie 1min. Mierzymy w litrach krwi na min [l/min] HR*SV=Q *spoczynek 5 l/min *max. 25 l/min -zawsze uzależnione od tego ile potrzebujemy tlenu (im więcej potrzebujemy tlenu tym większe będzie Q) –im większe Q> tym szybciej krew będzie dostawała się do tkanek

WYDOLNOŚC FIZYCZNA SPOSÓB WYZNACZANIA VO2max I AT WYDOLNOŚĆ FIZYCZNA -to potencjalne możliwości (zdolności):-do ciężkich lub długotrwałych wysiłków fiz. wykonywanych z udziałem dużych grup mięśniowych –przy stosunkowo niewielkim zmęczeniu i warunkujących jego rozwój zmianach w środowisku wewnętrznym organizmu –przy dużej tolerancji zmian zmęczeniowych i zdolności do szybkiej ich likwidacji Rzeczywistą miarą wydolności jest czas kontynuowania określonego wysiłku fizycznego – czyli wytrzymałości WSKAŹNIK WYDOLNOŚCI FIZ. VO2max (pułap tlenowy) który pozwala na przewidywanie reakcji organizmu na obciążenia wysiłkowe w szerokim ich zakresie. Próba pośrednia określenia VO2: -Nomonogram Astranda –Próba PWC 170 }wykorzystują częstość skurczów serca –Test Coopera> 12 min wysiłek fiz.(bieg pływanie) mierzymy odległość jaką się przebyło –Bieg na 1,5 linii> na 2400m mierzy się czas Próg przemian anaerobowych AT- jest to próg przemian beztlenowych czyli obciążenie pracą przy którym procesy beztlenowe zaczynają być w przewadze nad procesami tlenowymi w pokrywaniu zapotrzebowania energetycznego, im jest wyższy tym większe możliwości do wykonywania wysiłków o charakterze wytrzymałościowym
Dlaczego zwiększa się ilość pobudzeń mięśnia szkieletowego rozciągniecie się i zwiększenie siły skurczu

KONTROLA NERWOWA FUNKCJE MŚ SZKIELETOWYCH Podstawa wszelkiej formy aktywności ruchowej człowieka jest skurcz mięśni szkieletowych Skurcz mięśni w warunkach naturalnych
jest następstwem pobudzenia komórek mięśniowych przez impulsy nerwowe doprowadzane w postaci fali depolaryzacyjnej z ośrodk ów nerwowych wzdłuż aksonów, neuronów ruchowych do każdej komórki mięśnia szkieletowego.Motoneurony grupy A a rdzenia kręgowego i jąder ruchowych nerwów czaszkowych bezpośrednio pobudzające skurcze mięśni, stanowią końcowy odcinek mechaniz mu kierującego aktywnością ruchową człowieka.Złożone ruchy wymagające udziału wielu grup mięśni aktywowanych w zaprogra mowanej kolejności dokonywane są dzięki współudziałowi licznych ośrodków ruchowych tworzących hierarchicznie ułożone struktury. W różnych częściach środkowego układu nerwowego od kory mózgu, w której inicjowane są ruchy dowolne tj. zamierzo ne poprzez ośrodki podkorowe, móżdżek, rdzeń przedłużony, do rdzenia kręgowego.Inicjowane ruchy oraz kontrola skurczu mięsni szkieletowych ze strony układu nerwowego odbywa się na zasadzie odruchy nerwowego Mięsień szkieletowy posiada receptory tzn. własne mięśnie należące do grupy prioprioreceptoró w. Bodźcem adekwatnym dla tych receptorów może być mechaniczne rozciąganie włókien mięśniowych.W warunkach dośw można wywołać skurcz dużych grup mięśniowych np. uda, w wyniku rozciągania włókien mięśniowych tj. podrażnienia włókien spiralno – mięśniowych – intrafazalnych mięśnia i wywołanie odruchu na rozciąganie.