Kazimierz Turzyniecki (ur. 1946) polski fizyk, doktor Politechniki Warszawskiej, autor licznych artykułów w prasie krajowej i zagranicznej, nauczyciel. Doktor Turzyniecki najbardziej znany jest z krytyki teorii względności Alberta Einsteina, czemu dał wyraz w licznych artykułach. Marian Wabia (zm. 23 marca 2004), fizyk. Studiował w Poznaniu. Był doktorem habilitowanym i profesorem Politechniki Szczecińskiej, dyrektorem Instytutu Fizyki tej uczelni. Specjalizował się w badaniach nadprzewodnictwa; pod jego kierunkiem wyprodukowano kryształ o potencjalnym zastosowaniu jako źródło światła w celownikach optycznych, z możliwością wykorzystania w nawigacji, przemyśle zbrojeniowym i geodezji. Autor wielu publikacji naukowych, pasjonat żeglarstwa. Stefan Węgrzyn (ur. 20 maja 1925 w Krakowie, zm. 28 lipca 2011 w Gliwicach) – fizyk, inżynier, automatyk, informatyk, specjalista teorii regulacji, profesor, wieloletni wykładowca Politechniki Śląskiej, członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk, członek czynny Polskiej Akademii Umiejętności, przewodniczący Komitetu Informatyki Polskiej Akademii Nauk.Autor prac z dziedziny dynamiki układów elektrycznych, teorii układów automatycznego sterowania, automatyki kompleksowej i teorii stabilności, w tym książek i skryptów. Najbardziej znaną była wydana w 1963 r. przez PWN książka pt. ,,Podstawy Automatyki’’. Doczekała się ona jeszcze pięciu kolejnych wydań (ostatnie w 1990 r.) oraz tłumaczenia na język francuski (Paryż 1965). Wykładał we Francji, Kanadzie i Związku Radzieckim[2]. Był redaktorem naczelnym kwartalnika Theoretical and Applied Informatics, który po raz pierwszy ukazał się w 1971 pod nazwą Podstawy Sterowania, zmienioną później na Archiwum Informatyki Teoretycznej i Stosowanej[9]. Był promotorem 60 doktoratów[3]. Stanisław Ziemecki (11 kwietnia 1881 w Warszawie - 19 stycznia 1956), fizyk polski, w latach 1953-1956 rektor Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej w Lublinie. Pochodził z rodziny inteligenckiej, był synem i wnukiem znanych lekarzy. W 1898 ukończył Gimnazjum Filologiczne im. Reja w Warszawie i podjął studia medyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Nie ukończył jednak medycyny, w trakcie II roku studiów przeniósł się na Wydział Przyrodniczy. W 1904 uzyskał stopień kandydata nauk przyrodniczych, specjalizując się w fizyce. Obronił pracę dotyczącą własności optycznych kryształów dwuosiowych, opracowaną pod kierunkiem prof. G. Wulffa (uznanego krystalografa pochodzenia rosyjskiego). Na uniwersytetach w Genewie i Getyndze kontynuował edukację w zakresie matematyki, mechaniki i fizyki. W 1909 został profesorem i kierownikiem laboratorium w Szkole Mechaniczno-Technicznej H. Wawelberga i S. Rotwanda w Warszawie. Lata międzywojenne spędził jako docent i profesor w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, gdzie organizował nauczanie fizyki. W 1926 na Wydziale Przyrodniczym Uniwersytetu Warszawskiego obronił doktorat, a w 1931 na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej obronił pracę habilitacyjną. Mikołak Kopernik -polski astronom, urodzony w 1473r. w Toruniu przy ul. św. Anny (obecnie: Kopernika). W latach 1491-1495 studiował w Krakowie, a następnie we Włoszech (Bolonia, Padwa, Ferrara). W 1503r. doktoryzował się z prawa kanonicznego. Po powrocie do Polski mieszkał w Lidzbarku Warmińskim, Fromborku (1510), Olsztynie (1520-1521, w czasie wojny polsko-krzyżackiej). Opracował heliocentryczny model Układu Słonecznego, według którego Słońce znajduje się w centrum, Ziemia jest planetą i podobnie jak pozostałe planety obiega Słońce po orbicie kolistej. Jego teoria została opublikowana w 1543r. w księdze De revolutionibus orbium coelestium (O obrotach sfer niebieskich). Mimo zadedykowania dzieła ówczesnemu papieżowi, nie została przychylnie przyjęta przez Kościół, a nawet umieszczono ją w 1616r. w indeksie ksiąg zakazanych.
