Opisz ruch oporu w Polsce (II Wojna Światowa)

Po 1939 roku zaczęło się formować wiele grup i oddziałów ruchu oporu. Przeważnie powstawały one z żołnierzy walczących we wrześniu. Jednym z najsałwniejszych był Oddział Wydzielony Wojska Polskiego dowodzony przez mjr. Henryka Dobrzańskiego "Hubala" potocznie zwanego "Szalonym kawalerzystą" z racji tego, że jego partyzanci walczyli konno do śmierci majora czyli 1940 roku. Po 1940 roku zaczęły tworzyć się pierwsze formacje. Na polecenie rządu na uchodźctwie zorganizowano ZWZ (Związek Walki Zbrojnej) oraz z własnej inicjatywy Bataliony Chłopskie (BCh). Po 1942 do Polski zaczęli trafiać tzw. "Cichociemni" czyli komandosi szkoleni w Wielkiej Brytanii, których zrzucano w celach oragnizacyjnych i szkoleniowych oraz dywersyjnych. Ze wschodu przybywali skoczkowie radzieccy, którzy mieli utworzyć partyzantkę komunistyczną, która miała walczyć zarówno z Niemcami jak i ZWZ.  14 lutego 1942 roku ZWZ zostało przemianowane na ZWZ-AK (Związek Walki Zbrojnej - Armia Krajowa). W 1943 zastrzelony został dowódca AK  Stefan Grot-Rowecki, którego miejsce przejął Tadeusz Bór - Komorowski. Przez cały czerwiec, lipiec i sierpień partyzanci AK pomagali Rosjanom w wyzwalaniu Wilna, Lwowa, Lublina jednak po ujawnieniu się formacja policyjna NKWD prowadziła aresztowania i wywozy na Sybir. 1 sierpnia 1944 wybuchło jedno z najbardziej znanych powstań, czyli Warszawskie. Trwało ono ponad 3 miesiące i skończyło się zniszczeniem stolicy w 95% i wywózce ponad miliona ludzi. Wtedy dowodzenie nad AK przejął Leopold Okulicki "Niedźwiadek". Od 1945 do 1953 roku AK walczyła przede wszystkim z władzą radziecką. Ostatni aktywny członek AK Józef Franczak zginął 21 października 1963 roku, zastrzelony przez Milicję Obywatelską.