Nietoperz-Nietoperze cechują się skrzydłami umożliwiającymi im samodzielne latanie. Skrzydła powstały z wydłużonych palców przedniej kończyny, przedramienia, ramienia oraz błony lotnej. Tylko kciuk zakończony pazurem nie uległ wydłużeniu i nie wchodzi w skład skrzydeł. Błona ciała ciągnie się po boku ciała, aż do tylnych kończyn. Czasami znajduje się również między nogami. U gatunków owadożernych błoną przytrzymywana jest większa zdobycz. Skrzydła nietoperzy są większe niż u ptaków. Nietoperze często łapią owady najpierw końcem skrzydła, a potem za jego pomocą podają je sobie do pyszczka. Daniel- Daniel jest zwierzęciem średniej wielkości. Tułów ma zbudowany masywnie, stosunkowo krótkie i mocne nogi nadają mu, w porównaniu z sarną czy jelenie, wygląd zwierzęcia krępego i ciężkiego. Okrywa włosowa (suknia) daniela charakteryzuje się dużą zmiennością ubarwienia. Normalne umaszczenie jest czerwonawo-brunatne z białymi plamami ułożonymi w podłużnych rzędach, zimą- ciemnopopielate z niewyraźnymi plamami. Wzdłuż grzbietu biegnie ciemna smuga. Zmiana sukni (linienie) następuje w maju-czerwcu oraz październiku. Suhak- Jest to ssak z rodziny krętorogich. Pierwsze ślady suhaka pochodzą ze środkowego plejstocenu. Ma do 1,35 m długości, do ok. 75 cm wysokości i waży do ok. 45 kg. Latem ma krótką, płową sierść, zimą okrywa ją jaśniejsze, długie i gęste futro. Samce noszą spiczaste rogi długości 30 cm, samice są przeważnie bezrogie. Mięsiste zgrubienie pomiędzy nosem a czołem nadaje głowie łukowaty kształt. Prawdopodobnie jest to przystosowanie do oczyszczania wdychanego powietrza z pyłu i piasku, który wiatr miecie po jej ojczystych pustyniach i suchych stepach. Biegnąc, osiągają prędkość nawet do 35 km/h.
Wybiesz co najwazniejsze!!!! Nietoperze cechują się skrzydłami umożliwiającymi im samodzielne latanie. Skrzydła powstały z wydłużonych palców przedniej kończyny, przedramienia, ramienia oraz błony lotnej. Tylko kciuk zakończony pazurem nie uległ wydłużeniu i nie wchodzi w skład skrzydeł. Błona ciała ciągnie się po boku ciała, aż do tylnych kończyn. Czasami znajduje się również między nogami. U gatunków owadożernych błoną przytrzymywana jest większa zdobycz. Skrzydła nietoperzy są większe niż u ptaków. Nietoperze często łapią owady najpierw końcem skrzydła, a potem za jego pomocą podają je sobie do pyszczka.Kończyny tylneWspomnianą już zdolność zwisania zawdzięczają nietoperze specjalnym połączeniom blokowym między kośćmi, więzadłami i pazurami, dzięki tej budowie pozycja zwisu nie wymaga żadnego wysiłku mięśni, a co za tym idzie nie powoduje utraty energii. W zwisie więc spędzają nietoperze czas wypoczynku, sen zimowy, a czasem wiszą i po śmierci. Podobnie zbudowane jest połączenie kciuka. Stawy kolanowenietoperzy zwrócone są ku tyłowi w przeciwieństwie do pozostałych ssaków.OgonNiekiedy występują ogony długie i dobrze wykształcone (np. ubrodawkonosów).BrodawkiNietoperze posiadają brodawki - narośla skórne o różnych wielkościach i kształtach specyficzne dla danej grupy.UszyTypowe nietoperze posiadają wydatne uszy, ponieważ słuch jest ich podstawowym zmysłem przy orientacji w przestrzeni i zdobywaniu pokarmu (echolokacja). Większość nietoperzy posiada również wystający płat skórny przyrośnięty tylko podstawą do nasady ucha zewnętrznego, tzw. koziołek o rozmaitych kształtach i wielkości, pomocny przy oznaczaniu gatunków. OczyWiększość nietoperzy ma bardzo małe oczy, albowiem organy te u gatunków posługujących się echolokacją ulegają uwstecznieniu. Doskonałe oczy mają tylko nietoperze nie mające dobrze rozwiniętej zdolności echolokacji, na przykładrudawkowate.SierśćSierść jest również specyficzna dla danego gatunku.UmaszczenieNietoperze jako ssaki nocne mają wyjątkowo skromne ubarwienie, choć bywają wyjątki. Dominują barwy od szarych do brązowych.WagaNietoperze są małymi zwierzętami, ciężar ich mieści się w granicach 1,7 g do 1,35 kg. rozpiętość skrzydeł tych największych dochodzi do 170 cm. Ciężar większości krajowych gatunków mieści się w granicach 5-10 g, podczas gdy mysz waży 10-23 g, a wróbel 30 g.SutkiPrawie wszystkie nietoperze mają jedną parę sutków.LatanieWśród nietoperzy są zarówno doskonali lotnicy, jak i słabiej latające gatunki. Do najsprawniej latających rodzin należąmolosowate oraz upiorowate. Europejskie gatunki osiągają prędkość 52-55 km/godz. Nietoperz Lasiurus cinereus osiąga prędkość 96 km/godz. Większość nietoperzy lata jednak wolniej, za to ich zwrotność trudno porównać z jakimkolwiek ptakiem. Dwie zdolności nietoperzy zwiększają ich zwrotność. Jedna to zmiana kształtu skrzydeł: zwiększanie wypukłości powoduje zwiększenie nośności, a więc zmniejszenie prędkości i większą zwrotność. Druga zdolność to naprzemienne uderzanie skrzydłami, czego ptaki nie potrafią. Niektóre gatunki nietoperzy, szczególnie odżywiające się pyłkiem inektarem, potrafią zawisać w powietrzu jak kolibry. Są też takie, które potrafią szybować wykorzystując prądy powietrzne. Większość potrafi poderwać się z płaskiej powierzchni, ale niektóre, szczególnie o długich skrzydłach, muszą rzucić się z wyższego miejsca w dół i dopiero po utracie paru metrów wznoszą się w górę. daniel jest zwierzęciem średniej wielkości. Tułów ma zbudowany masywnie, stosunkowo krótkie i mocne nogi nadają mu, w porównaniu z sarną czy jelenie, wygląd zwierzęcia krępego i ciężkiego. Okrywa włosowa (suknia) daniela charakteryzuje się dużą zmiennością ubarwienia. Normalne umaszczenie jest czerwonawo-brunatne z białymi plamami ułożonymi w podłużnych rzędach, zimą- ciemnopopielate z niewyraźnymi plamami. Wzdłuż grzbietu biegnie ciemna smuga. Zmiana sukni (linienie) następuje w maju-czerwcu oraz październiku.Występowanie: W górnym plejstocenie daniele występowały na terenie niemal całej Europy. Ostatnie zlodowacenie zepchnęło go do regionu śródziemnomorskiego. Do Europy Środkowej sprowadzono go w XVI i XVII wieku, początkowo jako zwierzę parkowe, później dopiero wprowadzając go w łowiskach otwartych. W Polsce daniel był od średniowiecza hodowany w parkach i menażeriach. Liczniejsze populacje danieli występują w zachodniej części kraju, brak go na wschodzie kraju i w górach. Biotop: Daniel zasiedla bardzo różne środowiska. W Polsce występuje w różnych typach siedliskowych lasów. Najczęściej zasiedla bory mieszane z panującą sosną zwyczajną oraz pewnym udziałem dębów, brzozy, świerka i buka. Urozmaicone, niewielkie kompleksy leśne, poprzedzielane enklawami polnymi, mające ponadto znaczny procent łąk, stanowią idealny biotop danieli. Pokarm: Daniele należą do zwierząt przystosowanych do pobierania mieszanego pokarmu z przewagą traw. W obrębie całego areału swego występowania daniel preferuje trawy i roślinność zielną przed pędami drzew i krzewów. Najbardziej preferowane są słodkie trawy z rodzaju Agrostis, Festuca, Holcus i Poa. Chętnie zjadane są pozostające na zimę zielone liście jeżyny i bluszczu. Od wiosny do jesieni duże znaczenie w diecie mają liście i pędy drzew i krzewów. Do najchętniej zjadanych należą dzika jabłoń, jesion, buk, brzoza, grab, kasztanowiec, dąb, dzika grusza, śliwy i wierzby. Od listopada do lutego daniele zgryzają pędy roślin iglastych. Daniele zjadają chętnie żołędzie, bukiew, kasztany, jagody, jabłka i inne owoce. Zimą spałują korę drzew, głównie wiązów i iglastych. Rozród: Dojrzałość płciową osiągają łanie w wieku 16 miesięcy. Ruja ma miejsce w październiku. Ciąża trwa około 230 dni. W czerwcu lub lipcu łania rodzi jedno, bardzo rzadko dwa młode. Laktacja trwa do następnej rui samicy.
