Wulkan Vulcanus – imię rzymskiego boga ognia – miejsce na powierzchni Ziemi, z którego wydobywa się lawa, gazy wulkaniczne (solfatary, mofety, fumarole) i materiał piroklastyczny. Terminu tego również używa się jako określenie form terenu powstałych wskutek działalności wulkanu, choć bardziej poprawne są takie terminy jak: góra wulkaniczna, stożek wulkaniczny, kopuła wulkaniczna czy wulkan tarczowy.RODZAJE: czynne – stale drzemiące - ich działalność została zaobserwowana, jednak od dłuższego czasu jej nie okazywał, poradycznie objawiające swoją działalność (np. Wezuwiusz, Etna, Stromboli), wygasłe – ich działalność nie została zaobserwowana w czasach historycznych (np. stożki wulkaniczne w Niemczech i Polsce). ALBO: Stożek wulkaniczny – wulkan, wzniesienie o stożkowatym kształcie, utworzone z lawy lub materiałów piroklastycznych, wydobywających się z wylotu komina wulkanicznego w czasie erupcji centralnej. W wyniku kolejnych erupcji kształt i wielkość stożka mogą ulegać zmianom, w wierzchołkowej partii może utworzyć się krater lub kaldera. Hipocentrum to położone w głębi Ziemi źródło rozchodzenia się fal sejsmicznych, czyli ognisko trzęsienia ziemi. Prostopadle nad hipocentrum, na powierzchni Ziemi, znajduje się epicentrum. Hipocentrum oznacza też punkt na powierzchni Ziemi położony dokładnie pod miejscem wybuchu w atmosferze np. bomby atomowej. Wulkan tarczowy – typ wulkanu o szerokim i spłaszczonym stożku o kącie nachylenia nie większym niż 8°. Jego cechą charakterystyczną jest brak gwałtownych erupcji, z jego wnętrza wydobywa się rzadka i bardzo gorąca lawa zasadowa. Ten typ wulkanu można skontrastować ze stratowulkanem. Epicentrum – miejsce na powierzchni skorupy ziemskiej położone w najbliższej odległości (prostopadle) nad ogniskiem trzęsienia ziemi (hipocentrum). Obszar położony wokół epicentrum, zwany obszarem epicentralnym jest miejscem największych zniszczeń.
