TELESKOP SOCZEWKOWY- REFRAKTOR BUDOWA : jego podstawowymi częściami są: obiektyw, okular i tubus. ZASTOSOWANIE : Nadają się do obserwacji naziemnych (nie odwracają obrazu tak jak reflektory) oraz do obserwacji nieba (księżyc, planety, galaktyki i mgławice, dla dwóch ostatnich najlepiej uzywać refrektor o wysokiej światłosile i większej średnicy). Zastosowanie w teleskopie zwierciadeł lub soczewek o dużej średnicy umożliwia wychwycenie rozproszonego światła pochodzącego od odległych obiektów dzięki czemu możliwa jest obserwacja lub rejestracja fotograficzna nawet bardzo słabo widocznych obiektów. Użycie teleskopu umożliwia również znaczne zwiększenie zdolności rozdzielczej, dzięki czemu stają się rozróżnialne obiekty (np. składniki gwiazdy podwójnej), które nieuzbrojonym okiem są widoczne jako pojedynczy obiekt. Powstający na powierzchni ogniskowej obraz może być zarejestrowany na kliszy fotograficznej, za pomocą detektora CCD współpracującego z komputerem lub przez inne przyrządy, np. fotometry , spektrografy , umieszczone w tej płaszczyźnie lub w innym miejscu, do którego promieniowanie z płaszczyzny ogniskowej zostanie doprowadzone przez odpowiednie układy optyczne. DZIAŁANIE: Są łatwe w użytkowaniu, nie wymagają praktycznie konserwacji, zbierają więcej światła niż reflektory o tej samej średnicy (refraktor o średnicy 80mm jest równoważny reflektorowi o średnicy 100-110mm), to dobry wybór dla początkujących astronomów, którzy cenią saobie prostotę użytkowania. Służy do powiększania odległych obrazów. Teleskop soczewkowy daje obraz rzeczywisty powiększony, odwrócony . CIEKAWOSTKI: Znaczna większość używanych na świecie teleskopów o przeznaczeniu astronomicznym to sprzęt amatorski znajdujący się w prywatnych rękach miłośników astronomii. Hobby jakim jest oglądanie obiektów niebieskich zyskało w ciągu ostatnich lat również w Polsce ogromne rzesze entuzjastów czego skutkiem jest znaczna ilość nierzadko nawet dość zaawansowanego optycznie sprzętu w rękach amatorów. Do obserwacji fotograficznych nieba używa się teleskopów, w których zwierciadło główne jest sferyczne, a wady optyczne obrazu są zmniejszone przez umieszczenie na drodze wiązki promieniowania asferycznej (w teleskopie zwanej kamerą Schmidta ) lub wypukło-wklęsłej soczewki ( menisku ) w teleskopie zwanej kamerą Maksutowa soczewki korygującej. Gdy zwierciadła główne i wtórne mają kształt odpowiednio dobranych hiperboloid, jest możliwe uzyskanie w ognisku Cassegraina stosunkowo dużego pola widzenia wolnego od zniekształceń (układ Ritcheya–Chretiena). Ze względu na osiągane powiększenia teleskopy są zazwyczaj wyposażone w dodatkowa lunetę wizualną (szukacz), umożliwiającą odszukanie i wstępną identyfikację badanego obiektu. Elementy optyczne teleskopu są zwykle montowane tak, by mogły obracać się wokół 2 osi. W montażach paralaktycznych jedna z osi skierowana jest na biegun nieba (oś rektascensji, godzinna), a druga jest prostopadłej do niej (oś deklinacji). Specjalny mechanizm zegarowy z napędem obraca teleskop wokół osi rektascensji, kompensując pozorny ruch obrotowy nieba, dzięki czemu teleskop „patrzy” podczas obserwacji cały czas na badany obiekt.
