Kaukaz jest fałdowym górotworem alpejskim o skomplikowanej budowie geologicznej, utworzonym wskutek kolizji płyty anatolijskiej z płytą eurazjatycką. Procesy tektoniczne związane z tą kolizją ciągle trwają, o czym świadczą liczne trzęsienia ziemi. Część środkową tworzą krystaliczne skały prekambryjskie i paleozoiczne (głównie osadowe), pozostały obszar zbudowany jest z mezozoicznych łupków, piaskowców, wapieni i skał wulkanicznych. Najwyższe szczyty są stożkami wygasłych wulkanów (Elbrus i Kazbek). Występują tu częste trzęsienia ziemi. Na Kaukazie wyróżnia się kilka jednostek tektonicznych (kolejność z północy na południe): zapadlisko przedkaukaskie, Wielki Kaukaz, zapadlisko riońsko-kurskie i Mały Kaukaz. Góry URAL Ciągną się w kierunku południkowym od Morza Karskiego na północy do środkowego odcinka rzeki Ural na południu. Długość pasma wynosi ponad 2000 km, szerokość 40-150 km. Najwyższym szczytem jest Narodnaja o wysokości 1894 m n.p.m. Ural jest fałdowym górotworem hercyńskim. Wyższe partie gór zbudowane są głównie ze skał metamorficznych i magmowych (gnejsy, kwarcyty, łupki krystaliczne). Niższe warstwy zbudowane są z różnorodnych skał osadowych. Nizina Wschodnioeuropejska w przeważającej części leży na prekambryjskiej krystalicznej platformie wschodnioeuropejskiej, na południu wychodzącej na powierzchnię jako tarcza ukraińska. Południowe skrawki Niziny leżą na daleko mniejszej platformie scytyjskiej. Północną część Niziny stanowi nisko wyniesiona monotonna równina, ukształtowana głównie przez zlodowacenia, z reliktami starych orogenez (Grzbiet Timański). W części centralnej występują głównie wyżyny, uwarunkowane konfiguracją krystalicznego podłoża. Południowy skraj Niziny Wschodnioeuropejskiej zajmują nadmorskie niziny. Wyżyna Środkowosyberyjska - rozległa wyżyna w azjatyckiej części Rosji, pomiędzy Niziną Zachodniosyberyjską i rzeką Jenisej na zachodzie, a Niziną Środkowojakucką i rzeką Leną na wschodzie oraz Niziną Północnosyberyjską na północy i Sajanami na południu. Powierzchnia wynosi około 3,5 mln km². Średnia wysokość wynosi ok. 500-700 m n.p.m. W najwyższej, północno-zachodniej części wyżyny znajdują się góry Putorana, wznoszące się na wysokość 1701 m n.p.m.
Kaukaz ( nazywany też Wielkim Kaukzem ) jest łańcuchem górskim w zachodniej Azji pomiędzy Morzem Czarnym i Morzem Kaspijskim. Leży na terenie Gruzji, Azerbejdżanu, Armenii i Rosji. W paśmie tym znajdują się najwyższe szczyty: Rosji (Elbrus – 5642 m), Gruzji (Szchara – 5201 m), Azerbejdżanu (Bazardüzü – 4485 m) i Armenii (Aragac – 4090 m). Kaukaz jest fałdowym górotworem alpejskim o skomplikowanej budowie geologicznej, utworzonym wskutek kolizji płyty anatolijskiej z płytą eurazjatycką. Procesy tektoniczne związane z tą kolizją ciągle trwają, o czym świadczą liczne trzęsienia ziemi Część środkową tworzą krystaliczne skały prekambryjskie i paleozoiczne (głównie osadowe), pozostały obszar zbudowany jest z łupków mezozoicznych,piaskowców, wapieni i skał wulkanicznych. Najwyższe szczyty są stożkami wygasłych wulkanów (Elbrus i Kazbek). Występują tu częste trzęsienia ziemi. Kaukaz tworzy zwarty, wysokogórski łańcuch z poprzecznymi grzbietami, pomiędzy którymi leżą liczne doliny i kotliny. Ku północy rozciąga się tzw. Przedkaukazie, którego zachodnia część to Nizina Kubańska, środkowa część to Wyżyna Stawropolska i Równina Groznieńska, zachodnia część to południowy fragment Niziny Nadkaspijskiej. Zbocza południowe Kaukazu opadają stromo, na zachodzie – do Niziny Kolchidzkiej i wybrzeży Morza Czarnego, w środkowej części – do szeregu wyżyn i kotlin, na wschodzie – do Niziny Kurańskiej, od południa ograniczone Małym Kaukazem. Na Kaukazie panuje klimat wysokogórski o wyraźnie zaznaczonej piętrowości. Stanowi wyraźną granicę klimatyczną: na zboczach północnych panuje klimat umiarkowany ciepły (o cechach kontynentalnych), a na zboczach południowych panuje klimat podzwrotnikowy (o cechach śródziemnomorskich). Ilość opadów maleje ku wchodowi, od 3000 mm do 300-3500 mm rocznie. Powyżej wysokości 2900 do 3500 m n.p.m. występują wieczne śniegi i lodowce o powierzchni około 2 tys. km2. Liczba lodowców wyraźnie maleje w kierunku wschodnim ze względu na mniejszą sumę opadów rocznych.
