Uczynienie z Unii Europejskiej wiodącej gospodarki świata do 2010 r. to cel przyjętej w 2000 r. Strategii Lizbońskiej. Lata dziewięćdziesiąte pokazały bowiem wiele słabości Unii Europejskiej, które skutkowały wolniejszym tempem rozwoju, a także mniejszą zdolnością tworzenia i absorpcji nowych technologii. Unia szczególnie w porównaniu ze Stanami Zjednoczonymi wypadała gorzej w przechodzeniu na gospodarkę opartą na wiedzy. Aby osiągnąć zamierzone cele, Wspólnota zadeklarowała chęć szybkiego przechodzenia do gospodarki opartej na wiedzy, w tym rozwój społeczeństwa informacyjnego, badań i innowacji oraz kształcenie odpowiednich kwalifikacji i umiejętności. Unia postanowiła również zliberalizować i zintegrować te rynki i sektory, których wspólny rynek nie objął, czyli telekomunikację, energetykę, transport, pocztę oraz rynek usług. Ponadto kluczem do osiągnięcia wyznaczonych celów miał być rozwój przedsiębiorczości: deregulacja i lepsze wsparcie ze strony administracji (likwidacja barier administracyjno-prawnych), łatwiejszy dostęp do kapitału i technologii, ograniczanie zakłócającej konkurencję pomocy publicznej i tworzenie równego pola konkurencji. Kolejnym działaniem mającym zapewnić osiągnięcie celów określonych w Strategii Lizbońskiej był wzrost zatrudnienia i zmiana modelu społecznego: wzrost aktywności zawodowej, uelastycznienie rynku pracy, poprawa edukacji, unowocześnienie systemu zabezpieczeń społecznych oraz ograniczanie biedy i wykluczenia społecznego. Dbałość o trwałe fundamenty rozwoju i środowisko naturalne – ograniczanie zmian klimatycznych, zachowanie zasobów naturalnych – także miały się przyczynić do osiągnięcia celu.
