Któż nie wie czym jest bursztyn ? To przecież nasz narodowy kamień. Mimo, że nie spełnia on warunków, aby być minerałem, to ze względu na swą unikatowość jest jak minerał traktowany. Występuje pod wieloma nazwami: bursztyn (bernstein – niem. kamień płonący), sukcynit, jantar, elektron (to najstarsza nazwa), amber, kopalin, jaffait. Jest on – bursztyn, kopalną żywicą drzew iglastych, które rosły w górnym eocenie około 50 milionów lat temu. Osady eoceński nazywane są „niebieską ziemią” i w nich jest najwięcej bursztynu. Niebieska ziemia najobficiej występuje na Półwyspie Sambijskim w okolicach miejscowości Jantarnyj (dawniej Palmicken). Jest to obecnie Rosja – Okręg Królewiecki. Polskie złoża bursztynu też należą do dużych. Występuje ten miodowy kamień, na całym polskim wybrzeżu, ale najwięcej można go znaleźć wzdłuż brzegu Bałtyku na wschód od Gdańska. Jantar znajdowany jest nie tylko nad morzem, ale również w głębi kraju, np. na Kurpiach. Został on tam przeniesiony przez lodowiec. Nie wszyscy wiedzą, że bursztyn występuje nie tylko w Polsce. Piękne okazy pochodzą z Wielkiej Brytanii, Niemiec, Danii, Holandii, Norwegii, Sycylii, Ukrainy, Meksyku, Dominikany i Birmy. Ale bursztyny bałtyckie są najpiękniejsze, chociaż sycylijskie, czy dominikańskie uzyskują wyższe ceny na giełdach. Największą osobliwością bursztynów są uwięzione w nich żyjątka i rośliny. Muszki, komary, mrówki, pająki, a nawet jaszczurka to niezwykłe źródło wiedzy o biocenozie Ziemi z przed 50 milionów lat. Jest to jeden z bardzo rzadkich przypadków, kiedy przez miliony lat doskonale zachowują się części miękkie organizmów. O bursztynie można by pisać bardzo dużo, np. o Bursztynowej Komnacie, czy o wyprawach Rzymian po jantar, ale wymogi blogowania na to nie pozwalają.
Tak,ponieważ bursztyny są wyrzucane z morza,które samo w sobie zawiera sole mineralne
